Ως γνωστό, ο Κορωνοϊός μας αναστάτωσε και έφερε στη ζωή μας ξαφνικά τα επάνω – κάτω. Συνέπεια αυτού του γεγονότος είναι ότι πέρα από τα επακόλουθα στον τομέα της υγείας, δημιουργήθηκε μεγάλη αναστάτωση και στα θέματα της οικονομίας. Βέβαια, αυτές οι καταστάσεις προέκυψαν και , σε άλλες χώρες. Εντούτοις, επειδή είμαστε χώρα του Τουρισμού, την πληρώνουμε ιδιαίτερα βαριά.
Τα παρατράγουδα της δημιουργηθείσας ανεργίας είναι πολλά και ποικίλα. Αλλά η κυβέρνηση έχει ξετρυπώσει πολλά χρήματα από διάφορες πηγές, και βοηθά επιχειρήσεις και εργαζόμενους όσο μπορεί.
Η δική μου η σειρά, που έχει κάποια ηλικία και έζησε πολλές περιόδους φτώχειας και ανεργίας, δεν ξανασυναντήσε τέτοιας αντιμετώπισης από τις πολλές κυβερνήσεις που πέρασαν.
Αλλά όσα χρήματα κι αν δώσει το κράτος, είναι αδύνατον να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά, τα τόσα και τόσα καθημερινά προβλήματα. Το περιστατικό της Ρόδου, όπου μέσα σ’ έναν φούρνο λιποθύμησε από την πείνα ένα κοριτσάκι 9 ετών, συγκλόνισε όλους τους Έλληνες, γιατί έδειξε με ανάγλυφο τρόπο την ύπαρξη των πολλών δυσκολιών, που ζει σήμερα ο ελληνικός Λαός.
Εμείς, οι παλιοί, που ζήσαμε τις άγριες φτώχιες της δεκαετίες του 1940 και 50, δεν αντιμετωπίσαμε παρόμοιες καταστάσεις, γιατί οι δομές της κοινωνίας , τότε, ήταν διαφορετικές : Όταν μια μάνα , έβλεπε τα παιδιά της , για παράδειγμα, να μην αντέχουν άλλο στην πείνα, έπαιρνε το «τεφτέρι» (μπλοκάκι) και πήγαινε στο μικρό μπακάλικο της γειτονιάς και έλεγε στον μπακάλη : δώσε μου αυτό κι εκείνο και «γράψτα» στο τεφτέρι. Ο μαγαζάτορας εκτελούσε την εντολή, γιατί μέσα στη γειτονιά ήξερε όλους τους περίοικους και ήταν σίγουρος , πως σε κάποια στιγμή θα έπαιρνε τις δραχμές του. Σήμερα όμως δεν υπάρχουν τα μικρά μπακάλικά της γειτονιάς, αλλά τα μεγάλα Super Market, όπου πελάτες και υπάλληλοι είναι άγνωστοι μεταξύ τους. Πού να τολμήσει ο πελάτης να πει στον υπάλληλο : «γράψτα». Κάτι τέτοιο δεν κολλάει σήμερα.
Αλλά το πρόβλημα της πείνας κάποιων συμπολιτών μας είναι υπαρκτό. Κι εμείς οι άλλοι, που δεν έχουμε υποστεί τις συνέπειες της οικονομικής καθίζησης, επειδή η δουλειά μας δεν επηρεάζεται από την Πανδημία, παρακολουθούμε τις ειδήσεις στην τηλεόραση και όταν προκύψει κάποιο τέτοιο τραγικό περιστατικό, λέμε : «αμάν βρε παιδί» και αλλάζουμε κανάλι.
Το κράτος κάνει πολλά, αλλά δεν μπορεί να πλησιάσει τέτοια καθημερινά γεγονότα της γειτονιάς. Εδώ, πρέπει να ενεργοποιηθούμε, όσοι μπορούμε, με τον οβολό μας . Πώς ;
Σε κάθε ευρύτερη γειτονιά σχηματίζεται μια «Λαϊκή Επιτροπή», όπως έγινε στο Παρίσι το 1871, όταν οι Γερμανοί πολιόρκησαν τη γαλλική πρωτεύουσα. Η κάθε Επιτροπή αποτελείται από 5 – 6 άτομα τα οποία μαζεύουν προσφερόμενα λεφτά από τους συμπολίτες, αγοράζουν τρόφιμα και τα μοιράζουν σε όσους έχουν ανάγκη. Εμείς οι άλλοι, όταν μας περισσεύουν 10, 20 ευρώ, τα προσφέρουμε σε μια Επιτροπή, για να κάνει τη δουλειά της…..
Το να λυπόμαστε βλέποντας άσχημα περιστατικά στην τηλεόραση , δεν βοηθά κανέναν.
Τα τοπικά κανάλια της τηλεόρασης και του ραδιόφωνου, θα μπορούσαν να παίξουν το ρόλο του συντονιστή.
Στο θέμα αυτό η Εκκλησία είναι ευπρόσδεκτη, ενώ τα πολιτικά κόμματα θα πρέπει να μείνουν μακριά, γιατί αν αναμειχθούν, θα «στραβώσει» η όλη προσπάθεια……..
