Τα όσα δυσώδη αναδύθηκαν την εβδομάδα που πέρασε αναφορικά με τη διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, θέτουν κατά τη γνώμη μου επιτακτικό το αίτημα για τη διενέργεια μιας ανεξάρτητης έρευνας, η οποία θα διερευνήσει τη συμβατότητα ορισμένων εκ των αποφάσεων, των ενεργειών, των πράξεων ή των παραλείψεων της κυβέρνησης Τσίπρα στη διάρκεια των 4½ ετών που κυβέρνησε τη χώρα, με τον ελληνικό συνταγματικό χάρτη και τους κανόνες του ευρωπαϊκού δικαίου.
Είναι δε πρώτης προτεραιότητας πλέον η διερεύνηση των πεπραγμένων της κυβέρνησης Τσίπρα εκείνης της περιόδου, όχι απλώς διότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι σήμερα η αξιωματική αντιπολίτευση της χώρας, αλλά και γιατί είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε πώς ακριβώς χρησιμοποιήθηκαν οι δομές του κράτους για να διευκολυνθεί η διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
Θα σκεφθεί ίσως κάποιος ότι η απαίτηση αυτή ενδέχεται να είναι στη βάση ενός κουτσομπολιού, για να τροφοδοτήσει τις συζητήσεις στις καλοκαιρινές παρέες. Οχι, δεν είναι αυτό. Και δεν θα μπορούσε να είναι. Οσα συνέβησαν στη διάρκεια της διακυβέρνησης Τσίπρα, όταν χιλιάδες άνθρωποι απειλήθηκαν, εκβιάστηκαν, κρατήθηκαν σε μια ιδιότυπη ομηρεία υπό τη δαμόκλειο σπάθη ενός φορολογικού ελέγχου τύπου ανασκολόπισης από την εποχή της… γέννησής τους, δεν μπορούν και δεν πρέπει να αφεθούν στη λήθη του χρόνου.
Γιατί άπτεται της Δημοκρατίας και της εύρυθμης λειτουργίας των θεσμών της Πολιτείας να αποκαλυφθεί αυτός ο εξουσιαστικός μηχανισμός, ο οποίος εν τέλει μόνο σε απολυταρχικά καθεστώτα, και δη αυτά της Λατινικής Αμερικής, μπορεί να βρει αντιστοίχιση.
Εκεί είναι δόγμα «το μαγαζί έχει ατζέντα» και ότι κάποιοι (υπουργοί προφανώς) «βγάζουν πολλά λεφτά». Εκεί η αστυνομία είναι ορντινάντσα στις διαταγές των υπουργών και των συζύγων τους, εκεί οι υπουργοί έχουν το ακαταδίωκτο, εκεί η Δικαιοσύνη αποφασίζει ό,τι ωφελεί, διευκολύνει, συμφέρει την κυβέρνηση, εκεί μερικά μέτρα μακριά από το γραφείο του πρωθυπουργού στήνονται δουλειές, γίνονται συζητήσεις για μίζες, διατυπώνονται παραδοχές ότι «κάποιοι κονομάνε πολλά λεφτά».
Στην Ελλάδα, με εξαίρεση την περίοδο της επταετούς δικτατορίας, τα κόμματα που προηγήθηκαν του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία δεν μας είχαν συνηθίσει σε τέτοιες συμπεριφορές. Σποραδικά μπορεί να σημειώνονταν μερικά περιστατικά που προσέβαλλαν τη Δημοκρατία, αλλά ήταν η εξαίρεση. Οχι ο κανόνας. Στην περίοδο της διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, δεν είχαμε μόνο την πλήρη ανατροπή όλης αυτής της πρακτικής, αλλά είχαμε και κάτι ακόμη: την πρόκληση από μέρους των στελεχών της κυβέρνησης. Κουνούσαν το δάχτυλο επικαλούμενοι το δήθεν ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς, την ίδια στιγμή που οι στενότεροι συνεργάτες του πρωθυπουργού παραδέχονταν ότι κάποιοι βγάζουν πολλά χρήματα (όχι φυσικά με τον τίμιο ιδρώτα του προσώπου τους) και πως αυτό πολλές φορές είναι σε αντίθεση με τη γενικότερη «ατζέντα του μαγαζιού» – όπου η κυβέρνηση είναι «μαγαζί» και μάλιστα μαγαζί που έχει «ατζέντα».
Συμπερασματικά, αν θέλουμε πραγματικά να θωρακιστεί η Δημοκρατία απέναντι σε τέτοια παρακμιακά φαινόμενα διακυβέρνησης, ένας μόνο τρόπος υπάρχει: έρευνα και αποκάλυψη της αλήθειας!
