Μέσα στον ορυμαγδό της πολιτικής αντιπαράθεσης με αφορμή τις παρακρατικές δραστηριότητες κορυφαίων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, ορισμένοι αναζητούν την διέξοδο και την εικόνα της επόμενης ημέρας.
Βλέποντας την κυβέρνηση και τα στελέχη της ή έστω κάποια από αυτά, να έχουν πέσει με πάθος στην δικαστικο-πολιτική διαμάχη, σε συνδυασμό με τους διορισμούς και άλλες πρωτοβουλίες που στοχεύουν σε ειδικά κοινά, δεν είναι λίγοι εκείνοι που επιμένουν ότι όλα αυτά αποτελούν ενδείξεις για μία ενδεχόμενη προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Ως προς τούτο, αυτήν την στιγμή μόνο να στοιχηματίζει μπορεί κανείς, δίχως υπάρκτά στοιχεία των προθέσεων του Πρωθυπουργού.
Ασχέτως όμως του τι θα συμβεί στο πεδίο της κάλπης, μπορεί κάποιος πολύ εύκολα να παρατηρήσει το πολιτικό σκηνικό που διαμορφώνεται και το οποίο είναι μία εικόνα της επόμενης ημέρας.
Από την μία πλευρά υπάρχει η κυβέρνηση και η ΝΔ, που εξακολουθούν να είναι πολιτικά κυρίαρχες, έναν χρόνο μετά από τις εκλογές. Η διαχείριση των κρίσεων από τις αρχές του έτους έδωσαν πόντους, ενίσχυσαν το κύρος του Πρωθυπουργού και εκτόξευσαν την αποδοχή και την δημοτικότητά του στα ύψη.
Από την άλλη, υπάρχει ο ΣΥΡΙΖΑ. Πολιτικά πελαγοδρομεί, με τις τελευταίες αποκαλύψεις κλονίζεται συθέμελα, ενώ την ίδια ώρα που αναζητεί πολιτική ταυτότητα, οι εκπρόσωποι της κατ’ ευφημισμό διεύρυνσης εμφανίζονται βασιλικότεροι του βασιλέως και κάθε άλλο παρά πολιτική μετριοπάθεια εκδηλώνουν. Παρά ταύτα, όσο αδύναμο και αν είναι το κόμμα του Αλέξη Τσίπρα, παραμένει ένας πόλος, έστω και δίχως ορατές προοπτικές επιστροφής στην εξουσία.
Το μεγάλο κενό υπό αυτές τις συνθήκες διαπιστώνεται και πάλι στον ενδιάμεσο χώρο. Το περιβάλλον και η οξύτητα της αντιπαράθεσης μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, έχει εξαφανίσει ουσιαστικά την πολιτική έκφραση του ΚΙΝΑΛ, το οποίο μοιραία εμφανίζεται ως παρατηρητής της σύγκρουσης, σχολιάζοντας την μία τον έναν και την άλλη τον άλλον και προσπαθώντας να ψαρέψει στα θολα νερά.
Παρά ταύτα, ούτε στις δημοσκοπήσεις εμφανίζει κάποια, έστω ελάχιστη, δυναμική, ούτε στο πολιτικό πεδίο κατορθώνει να τοποθετηθεί. Αφενός ο Μητσοτάκης με την πολιτική σταδιακής υπέρβασης των στεγανών της «δεξιάς» ΝΔ, κλέβει την ατζέντα των «προοδευτικών», από την άλλη ο ΣΥΡΙΖΑ εξακολουθεί να διατηρεί μία μεγάλη μερίδα πρώην ψηφοφόρων του ΠαΣοΚ, οι οποίοι κατέφυγαν σε αυτόν σταδιακά από το 2012 κι έπειτα.
Όποια και αν είναι η πολιτική εξέλιξη, όποτε και αν στηθούν κάλπες, όσο και αν η μετριοπάθεια της ηγετικής ομάδας της κυβέρνησης διαφυλάσσει μέχρι στιγμής ένα κλίμα που είχαμε καιρό να δούμε, η εικόνα του πολιτικού μας σκηνικού είναι στρεβλή. Μία κυβέρνηση σχεδόν ανενόχλητη, μία αξιωματική αντιπολίτευση δίχως λόγο και πολιτική πρόταση και ένας ενδιάμεσος χώρος που απειλείται με εξαφάνιση. Τα συστατικά αυτά δεν είναι ενθαρρυντικά για την επόμενη πολιτική περίοδο.
Οι προκλήσεις της χώρας είναι πολλές και μεγάλες και ο χειμώνας που θα έλθει θα είναι δύσκολος. Η αντιπαράθεση δίχως πολιτικό περιεχόμενο είναι πολύ πιο επικίνδυνη από ό,τι μπορεί κανείς να υποθέσει σήμερα. Δεδομένου δε ότι οι συνθήκες και οι εξελίξεις στην οικονομία δεν προμηνύονται θετικές, η λειτουργία του πολιτεύματος και η άσκηση των ρόλων των θεσμικών του παραγόντων, είναι ίσως η μοναδική δικλίδα ασφαλείας για την πολιτική σταθερότητα στην χώρα.
Είναι κάτι που όλοι οφείλουν να εμπεδώσουν, προκειμένου να μην δοθεί έδαφος σε νέες εκδηλώσεις των πάσης φύσεως λαϊκιστών, υπονομευτών της δημοκρατίας μας.
