O άνθρωπος είναι φτιαγμένος για να προσαρμόζεται στις συνθήκες. Ευτυχώς. Αν δεν είχαμε αυτή την προγραμματική οδηγία στον μηχανισμό μας είναι πιθανό να είχαμε ήδη αποχαιρετίσει τον πλανήτη. Το ένστικτο της επιβίωσης είναι ενεργό και ισχυρό. Οπως και η επινοητικότητα. Οι δεξιότητες αλλάζουν και πολλές φορές κληθήκαμε να φτιάξουμε οι ίδιοι με τα χεράκια μας το περιβάλλον που θα μας κρατήσει ζωντανούς. Φυσικά και ψυχολογικά.
Αυτό όμως είναι διαφορετικό από το να βαφτίζεις φυσιολογικό το αφύσικο και αναγκαιότητα τη διαστροφή.
Γιατί το να γεμίζεις τα γήπεδα ποδοσφαίρου με φωτογραφίες και ομοιώματα φιλάθλων είναι διαστροφή. Το να ακούγονται προηχογραφημένοι πανηγυρισμοί από τα μεγάφωνα ενός άδειου γηπέδου σε κάθε γκολ είναι διαστροφή. Το να βλέπουμε θέατρο σε streaming είναι διαστροφή. Το να κάνουν τα παιδιά θεατρικό παιχνίδι μέσα από διαδικτυακές πλατφόρμες και να βλέπουν τους φίλους τους στριμωγμένους πάνω δεξιά στην οθόνη είναι διαστροφή. Θα μου πεις, αν αυτό απαιτούν οι νέες συνθήκες τι να κάνουμε; Να το κάνουμε αλλά να το λέμε με το όνομά του. Να λυσσάμε να επιστρέψουμε στην ανθρώπινη επαφή όπως την ξέρουμε και όπως μας έθρεψε για να γίνουμε άνθρωποι, να δεχόμαστε τη συνθήκη ως κάτι εντελώς αφύσικο και παροδικό και να μη σβήσει ούτε στιγμή το «αλυτρωτικό» μας πάθος να επιστρέψουμε στις χαμένες «πατρίδες».
Είναι πολύ εύκολο να ξεχάσουμε. Ο άνθρωπος μπορεί να πετάει αλλά και να σέρνεται με την ίδια ακριβώς ευκολία. Να επιβιώνει και στις δύο καταστάσεις και να συνεχίζει να βρίσκει τρόπους να είναι δημιουργικός, να στήνει σχέσεις, να κρατάει ζεστά τα αισθήματα, να συνεχίζει. Ναι, αλλά να γνωρίζει όμως πως το να πετάς είναι σαφώς προτιμότερο από το να σέρνεσαι. Αν το ξεχάσει αυτό, το χώμα γίνεται μονόδρομος.
Θυμίζει κάτι ταινίες επιστημονικής φαντασίας όπου οι επιζώντες ενός πυρηνικού πολέμου προσπαθούν μέσα στα καταφύγια να διατηρήσουν ζωντανά κάποια δείγματα φύσης, μικρά δεντράκια, λουλούδια, ακόμη και χαριτωμένα μικρά έντομα. Για να θυμούνται οι ίδιοι αλλά και για να μάθουν στα παιδιά τους πώς είναι ο όμορφος κόσμος, να τον βάλουν τα ίδια στόχο, σκοπό ζωής, να μην αφήσουν να ξεχαστεί.
Αν έχεις ζήσει την ομορφιά, έχεις δύο δρόμους να επιλέξεις όταν τα πράγματα στραβώσουν τελείως. Είτε την ξεχνάς γιατί σε πονάει πολύ η ανάμνηση και ο ρεαλισμός υπαγορεύει πως κανείς δεν ζει με αναμνήσεις αλλά επιβιώνει μόνο μέσω της απόλυτης παραδοχής της νέας κατάστασης, είτε προβάλλεις την ανάμνηση στο μέλλον σου.
Ο Οσκαρ Ουάιλντ έγραψε «ζούμε όλοι στον βούρκο, όμως μερικοί κοιτάζουμε τα αστέρια». Ο όμορφος κόσμος, ο ιδανικός, αυτή η απόλυτη ουτοπία, μπορεί να μας έχει καρφωθεί στο μυαλό επειδή στην ουσία αποτελεί μια αόριστη ανάμνησή μας, κάτι που έχουμε ήδη ζήσει.
Ξέρω πως οι πιθανότητες να ισχύει αυτό είναι ελάχιστες, αλλά η ζωή έγινε συναρπαστική όταν έπαιξες τις ελάχιστες πιθανότητές σου.
