«Σώστε τον Τσίπρα»

Στη νεφελώδη δήλωση με την οποία ο Νίκος Παππάς επιχείρησε να αποκρούσει τα όσα αποκαλύφθηκαν από την απομαγνητοφωνημένη συνομιλία του με τον Σάμπυ Μιωνή ενώπιον της Προανακαριτικής Επιτροπής, υπάρχει ένα ενδιαφέρον… υστερόγραφο. 

Επειτα από όσα παραπλανητικά επιχειρεί να διακινήσει ο πάλαι ποτέ αντ’ αυτού του κ. Τσίπρα, προστίθεται η εξής φράση: «Σε ερώτηση δημοσιογράφου για το αν η εν λόγω συνάντηση ήταν σε γνώση του πρώην πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, ο Νίκος Παππάς απάντησε: “Όχι, βέβαια”».

Αθελά του ίσως, ο κ. Παππάς με αυτήν τη φράση ακυρώνει την ίδια του την απόπειρα διάψευσης και φανερώνει τη μεγάλη αγωνία που από εδώ και στο εξής θα διακατέχει τον ΣΥΡΙΖΑ: Μην τυχόν και «πάρουν τα σκάγια» τον κ. Τσίπρα. 

Όπως εξελίσσεται η υπόθεση και από τη στιγμή που στο κάδρο μπαίνουν και πρόσωπα πέραν του κ. Παπαγγελόπουλου, η διερεύνηση της σκευωρίας Novartis πιθανώς θα εξελιχθεί σε πολιτική χιονοστιβάδα για τον πρώην πρωθυπουργό και την πολιτική του παρέα. 

Ήδη φαίνεται ότι η ισορροπία είναι πολύ λεπτή. Μέχρι στιγμής ο ένας προσπαθεί να καλύψει τον άλλον, προφασίζονται ο καθένας τη δική του άγνοια και εμφανίζονται να έχουν ενεργήσει αυτοβούλως και αυτονόμως. Μπορεί σύντομα να αρχίσει να συμβαίνει το αντίθετο και να μην είναι σε θέση όλοι να καλύπτουν όλους…

Ήταν πάντως εξαιρετικά μελετημένο το σχέδιο του «μαγαζιού», κατά το συνώνυμο που μεταχειρίζεται ο κ. Παππάς για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, για να έχει εκπονηθεί από κάποιους «ελεύθερους σκοπευτές». 

Τι γνώριζε ή τι δεν γνώριζε ο κ. Τσίπρας είναι μάλλον δύσκολο να αποκαλυφθεί και να αποδειχθεί. Ούτως ή άλλως όμως, δεν έχει σημασία. 

Αν γνώριζε, είναι συνυπεύθυνος και μάλιστα κατά το πλείστον, ως εκ της θέσεώς του. Αν δεν γνώριζε, κάποιοι αλώνιζαν ανεξέλεγκτοι και εκείνος δεν έπαιρνε χαμπάρι. Δεν είναι σίγουρο τι από τα δύο είναι καλύτερο για έναν πολιτικό να επιλέξει. Τίποτε από αυτά πάντως δεν είναι κολακευτικό. 

Με τη δικαστική εξέλιξη αυτής της υπόθεσης, πιθανώς και να αποκαλυφθεί σε όλο της το εύρος και το βάθος, η πραγματική φυσιογνωμία της κυβέρνησης της Αριστεράς. Η αγωνιώδης απόπειρά της να δημιουργήσει ένα δικό της παρακράτος, το οποίο ωστόσο λόγω πολιτικού ερασιτεχνισμού δεν κατόρθωσε ούτε να το φτιάξει, ούτε να το αποκρύψει. 

Παρά ταύτα, ελαφρυντικά δεν υπάρχουν. Η κυβέρνηση εκείνη φαίνεται για μια ακόμη φορά, δεν είχε πρόθεση να κυβερνήσει. Είχε στόχο να διαμορφώσει καθεστώς, να εξοντώσει πολιτικούς αντιπάλους, να στήσει μηχανισμούς χειραγώγησης και ελέγχου. 

Τώρα έρχονται πολλά στην επιφάνεια. Και ο κλοιός θα σφίγγει γύρω από τον κ. Τσίπρα, ως προς το τι γνώριζε, τι επέτρεψε, τι ανέχθηκε και τι επιδίωκε. 

Το αναμενόμενο είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα επιχειρήσει να στήσει ένα προστατευτικό τείχος γύρω από τον πρώην Πρωθυπουργό. Όμως τίποτε δεν διαβεβαιώνει ότι αυτό θα είναι αρκετό, ούτε και ότι θα είναι αποτελεσματική η εκστρατεία σωτηρίας. 

Τα ερωτήματα που θα ανακύπτουν θα είναι πιεστικά. Όποιες απαντήσεις και αν δώσει ο κ. Τσίπρας, θα πρέπει να επιστρατεύσει ό,τι δυνατότητα διαθέτει, για να τις κάνει πειστικές. Αν μπορεί…