Τα όσα διαδραματίζονται στις μέρες μας στη διεθνή διπλωματική σκηνή είναι πρωτόγνωρα.
Οι μεταπολεμικές σταθερές των συμμαχιών και των σφαιρών επιρροής έχουν δώσει τη θέση τους σε οικογενειακά παζάρια και προσωπικές επιδιώξεις.
Το προσωπικό συμφέρον τίθεται κυνικά πάνω από το εθνικό, όπως αποδεικνύεται περίτρανα από τις περιπτώσεις Τραμπ και Ερντογάν.
Οι αποκαλύψεις του πρώην συμβούλου Εθνικής Ασφάλειας Τζον Μπόλτον πιστοποιούν όσα ήδη γνωρίζαμε. Οι ενέργειες του Τραμπ – ούτως ή άλλως αλλοπρόσαλλες – εμφορούνται από κίνητρα αμιγώς προσωπικά.
Ο ρόλος των «τριών γαμπρών» πίσω από την ευνοϊκή στάση του πλανητάρχη απέναντι στην Τουρκία το έχει βεβαιώσει εδώ και καιρό. Προκειμένου να επανεκλεγεί δεν διστάζει να ζητήσει τη βοήθεια ακόμη και του Κινέζου ομολόγου του!
Το περίφημο σύνθημά του «Πρώτα η Αμερική» μεθερμηνεύεται εκ των υστέρων ως «Πρώτα ο Τραμπ».
Στην ίδια ρότα και ο Ερντογάν, ο «φίλος» του Αμερικανού προέδρου. Το μεταξύ τους «εμπόριο» δικαίως έχει χαρακτηριστεί ως «η διπλωματία των γαμπρών».
Με τις πλάτες του Αμερικανού φίλου του, ο Ερντογάν αποθρασύνεται. Ανοίγει μέτωπα με όλους. Γνωρίζει ότι ο χρόνος που απομένει μέχρι τις προεδρικές εκλογές στις ΗΠΑ μετράει ήδη αντίστροφα. Πιεζόμενος ήδη στο εσωτερικό, θα επιχειρήσει να παίξει τα τελευταία του χαρτιά.
Το σκηνικό που διαμορφώνεται παραπέμπει σε κινούμενη άμμο. Για να επιβιώσεις σε τέτοιο περιβάλλον χρειάζονται κινήσεις προσεκτικές, καλά μελετημένες. Σπασμωδικές ενέργειες δεν συγχωρούνται. Η ελληνική διπλωματία δείχνει να το έχει αντιληφθεί και πορεύεται με σχέδιο.
Ο δρόμος όμως θα είναι δύσβατος και ανηφορικός.
ΤΟ ΒΗΜΑ
