Με το ίδιο κέφι, όπως εκείνο το ζεστό απόγευμα της 18ης Ιουνίου 2010 όταν στο μεγάλο λιμάνι έμελλε να αλλάξει μια ολόκληρη εποχή. Την ίδια επιθυμία δημιουργίας. Και το σημαντικότερο: Με τον Ολυμπιακό ισχυρότερο από ποτέ. Αγωνιστικά, οικονομικά, τεχνοκρατικά. Ετσι συμπληρώνονται σήμερα 10 χρόνια από τη στιγμή που ο Βαγγέλης Μαρινάκης έπιασε το τιμόνι του μεγαλύτερου αθλητικού οργανισμού της χώρας.

Συμπερασματικά: Δέκα όμορφα χρόνια που οι Πειραιώτες αποτέλεσαν την εξαίρεση του «κανόνα» στο δύσκολο περιβάλλον που επέβαλλε η μεγάλη κοινωνική – οικονομική κρίση και στον αθλητισμό. Στους καιρούς των Μνημονίων και της αναγκαστικής προσαρμογής «προς τα κάτω». Το – μέχρι το lockdown – πάντα γεμάτο «Καραϊσκάκη», οι τίτλοι (7 πρωταθλήματα, 3 Κύπελλα), η κατακόρυφη άνοδος στο ευρωπαϊκό ranking και βέβαια το γεγονός ότι σήμερα σε αυτά τα «γενέθλια» ο Ολυμπιακός έχει μπροστά όχι μία αλλά τρεις διαφορετικές προκλήσεις (πρωτάθλημα, νταμπλ, πρόκριση στους προημιτελικούς του Europa League) είναι αποδείξεις «μετρήσιμες» για την αγωνιστική επιτυχία.

 

Ο Ολυμπιακός της κοινωνίας

Οι Ερυθρόλευκοι όμως είναι περήφανοι αυτά τα χρόνια και για την «αναγέννηση» του Ερασιτέχνη (13 ευρωπαϊκοί τελικοί σε αυτό το διάστημα) που εκείνο το απόγευμα της 18ης Ιουνίου του 2010 ήταν στα πρόθυρα της διάλυσης. Και σίγουρα καμαρώνουν για κάτι ακόμη που έγινε σημείο αναφοράς όλα αυτά τα χρόνια. Για την κοινωνική συνείδηση που ανέδειξε σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς η ομάδα τους. Τον ανθρωπιστικό προσανατολισμό της.

Σε χρόνια που ο αθλητικός ανταγωνισμός υπέφερε (η ΑΕΚ έπεσε ως την τρίτη εθνική κατηγορία, ο Παναθηναϊκός συμπληρώνει τρία χρόνια τιμωρημένος στα Κύπελλα Ευρώπης, ο Ηρακλής… εξαφανίστηκε από το επαγγελματικό ποδόσφαιρο, ο Αρης έγινε ασανσέρ ανάμεσα στις κατηγορίες κ.λπ.), ο Ολυμπιακός όχι μόνο πετύχαινε τους αγωνιστικούς του στόχους αλλά άνοιγε έναν κύκλο έντονης φιλανθρωπικής δράσης: Από τον «αγώνα κατά της φτώχειας» και τη συνεργασία του με τη Unicef ως τη μόνιμη σχέση αγάπης με το ίδρυμα «Ελπίδα». Από τη Μάνδρα, τη Κεφαλονιά, την Ψέριμο ως τον Εβρο. Και από τη φροντίδα των προσφύγων στο λιμάνι του Πειραιά ως τα αντανακλαστικά για την αντιμετώπιση της πανδημίας με τη «θωράκιση» του Γενικού Κρατικού Νοσοκομείου της Νίκαιας. Υποθέσεις πολύ μεγαλύτερες από το ποδόσφαιρο.

Γιος του Μιλτιάδη

Δεν ήταν εύκολη η αφετηρία για τους Ερυθρόλευκους σε αυτή τη 10ετία. Οι Ερυθρόλευκοι στο τέλος της… προηγούμενης εποχής έμοιαζαν εγκλωβισμένοι. Η ομάδα είχε τερματίσει στην 5η θέση του πρωταθλήματος. Το ρόστερ της ήταν… άδειο και τα χρέη που υπερέβαιναν τα σαράντα εκατ. ευρώ σχημάτιζαν μια εικόνα που κάθε άλλο παρά «προϊδέαζε» για ό,τι θα ακολουθήσει. Αν μάλιστα σκεφτεί κανείς ότι η Ελλάδα είχε μόλις μπει στους καιρούς των Μνημονίων και κάθε οικονομική ανάλυση παρομοίαζε με… τρέλα μια επένδυση εκατό εκατ. ευρώ στο ποδόσφαιρο εκτιμά εις διπλούν. Οχι το αποτέλεσμα. Αλλά το ίδιο το παράτολμο εγχείρημα του Βαγγέλη Μαρινάκη.

Ενός ανθρώπου που μεγάλωσε στον Πειραιά και στα «τσιμέντα» του παλιού «Καραϊσκάκη». Που είδε τον πατέρα του Μιλτιάδη το 1979 να κάνει το ίδιο για τον αγαπημένο του Ολυμπιακό, βγαίνοντας μπροστά με εκείνη την περίφημη παρέα εφοπλιστών που έφεραν τον Σταύρο Νταϊφά στο τιμόνι της ΠΑΕ σε μια περίοδο που οι Ερυθρόλευκοι βρίσκονταν ξανά παγιδευμένοι μετά τη μεγάλη εποχή Γουλανδρή.

 

Η ιστορική δέσμευση

«Ο πατέρας μου, μου μετέφερε την αφοσίωση στον σύλλογό μας και θέλω να δεσμευθώ ότι τα νέα παιδιά θα ζήσουν ανάλογες στιγμές με εμάς» είπε ο Βαγγέλης Μαρινάκης στη συνέντευξη Τύπου της 6ης Ιουλίου 2010. «Σκοπός μας είναι να χτίσουμε τον Ολυμπιακό έτσι όπως τον ονειρεύονται οι απανταχού φίλαθλοί του. Να είστε σίγουροι για το αύριο. Το μέλλον του συλλόγου θα είναι το ίδιο λαμπρό με το παρελθόν. Η εποχή δεν προσφέρεται για μεγάλα ανοίγματα. Υπάρχουν κίνδυνοι, αλλά εγώ παίρνω το ρίσκο και βάζω πολλά χρήματα για το καλό του Ολυμπιακού. Στο νέο ξεκίνημα χρειάζεται ρεαλισμός. Στόχος είναι να γίνουμε οικονομικά αυτοδύναμοι. Φιλοδοξώ να είμαι ο τελευταίος μέτοχος που κάνει μία τόσο μεγάλη οικονομική θυσία» πρόσθεσε σε εκείνη την παρουσίαση. Και ομολογουμένως δέκα χρόνια μετά τα λόγια αυτά έχουν ακόμη μεγαλύτερη αξία. Γιατί έγιναν πράξεις.

Η ΠΑΕ σήμερα είναι πρότυπο λειτουργίας. Ο Ολυμπιακός δεν χρωστά ευρώ. Η περιουσία του, είναι μεγαλύτερη από ποτέ. Και οι νίκες… νίκες με τον κόσμο ακολουθώντας το moto της εποχής να συνεχίζει να κάνει όνειρο! Τι άλλο να ζητήσει κανείς (και) σε αυτά τα γενέθλια…