Δεν κομίζουμε γλαύκα εις Αθήνας επισημαίνοντας την ανάγκη αλλαγής του παραγωγικού προτύπου της οικονομίας μας.
Το αίτημα αυτό αποτελεί επί σειρά ετών τη μόνιμη επωδό σε εκθέσεις της Τράπεζας της Ελλάδος, αναλυτών και πολιτικών προγραμμάτων.
Πάντοτε όμως έμενε στα χαρτιά. Η υγειονομική κρίση επανέφερε το αίτημα αυτό επιτακτικά, καθώς αποκάλυψε με εμφατικό τρόπο τη μονομέρεια και τις διαρθρωτικές αδυναμίες του ελληνικού αναπτυξιακού μοντέλου.
Όπως αποδείχθηκε, η «μονοκαλλιέργεια» του τουρισμού, όπως και κάθε μονομέρεια, εγκυμονεί κινδύνους. Αντιθέτως, η διασπορά κινδύνου μπορεί να αποβεί σωτήρια.
Γι’ αυτό η οικονομία μας χρειάζεται σήμερα περισσότερο από ποτέ επαναπροσανατολισμό και γενναία παραγωγική στροφή.
Να στρέψει το βλέμμα της σε τομείς στους οποίους μπορεί να επιτύχει υψηλές επιδόσεις και να είναι ανταγωνιστική, όπως επιτάσσουν οι απαιτητικοί καιροί. Και τέτοιοι τομείς υπάρχουν πολλοί: πρωτογενής παραγωγή, μεταποίηση, τέταρτη βιομηχανική επανάσταση.
Οι προϋποθέσεις και το κατάλληλο ανθρώπινο δυναμικό για να συντελεστεί αυτή η στροφή υπάρχουν. Πεδίο δόξης λαμπρό.
ΤΟ ΒΗΜΑ
