Έπειτα από πολύχρονη διαδικασία συνομιλιών, η οποία θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί αν η Αθήνα είχε κινηθεί αποφασιστικότερα και δεν είχε εμπλακεί στις συνεχείς απαιτήσεις της Ρώμης για την κατοχύρωση των «ιστορικών» αλιευτικών δικαιωμάτων, υπεγράφη η συμφωνία οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών μεταξύ Ελλάδος και Ρώμης.
Πρόκειται ουσιαστικά για την ανανέωση της Συμφωνίας του 1977 για την οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας που είχε υπογράψει η τότε κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Καραμανλή με τη Ρώμη – και πάλι εν μέσω τουρκικών αμφισβητήσεων των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.
Η υπογραφή της σημερινής συμφωνίας από τους κ. Νίκο Δένδια και Λουϊτζι ντι Μάιο είναι σημαντική διότι ξεμπλοκάρει ένα από τα ανοιχτά μέτωπα της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Ακόμη και αν δεν είναι μία άψογη συμφωνία, διότι ακολουθεί τις «ατέλειες» εκείνης του 1977, συνιστά ένα πρώτο βήμα ώστε η Αθήνα να μπορέσει να κινηθεί πιο δυναμικά στο πεδίο των οριοθετήσεων.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η συμφωνία – κλειδί θα είναι αυτή με την Αίγυπτο, ακόμη και αν θα πρόκειται περί μερικής και όχι πλήρους οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών. Αυτή η συμφωνία είναι σήμερα πιο απαραίτητη από ποτέ ώστε να δημιουργηθεί και επί του πεδίου μία διαφορά (dispute) με την Τουρκία σε σχέση με το τουρκολιβυκό Μνημόνιο.
Από τις δηλώσεις του Έλληνα υπουργού Εξωτερικών μετά την υπογραφή της Συμφωνίας πρέπει να κρατήσουμε επίσης το εξής: «Η οριοθέτηση θαλασσίων ζωνών επιτυγχάνεται σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο, με έγκυρες συμφωνίες. Όχι με ανυπόστατες συμφωνίες όπως η συμφωνία Τουρκίας – Σαράτζ. Και βέβαια, όχι με μονομερείς καταθέσεις συντεταγμένων».
Σημαίνει άραγε η τελευταία αποστροφή του κ. Δένδια ότι πλέον μπαίνει οριστικά στην άκρη το σενάριο κατάθεσης συντεταγμένων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας ή ΑΟΖ από την Αθήνα στα Ηνωμένα Έθνη; Οι απαντήσεις θα δοθούν, λογικά, σύντομα.
