Η Αμερική είναι πολύ λιγότερο μακριά από όσο νομίζουμε. Και εικόνες σαν κι αυτές που βλέπουμε, με τον μεγάλο ξεσηκωμό που ακολούθησε τη δολοφονία του Τζορτζ Φλόιντ θα ήταν μεγάλο λάθος να θεωρήσουμε ότι αφορούν μόνο τις ΗΠΑ.
Γιατί τα υλικά των μελλοντικών κοινωνικών εκρήξεων σωρεύονται και στην Ευρώπη και σε άλλα μέρη του πλανήτη. Και τα προκαλούν η οικονομική κρίση, ο ενδημικός ρατσισμός, η ανεργία, η ανασφάλεια, η αίσθηση ότι δεν υπάρχει μέλλον. Σκεφτείτε τι σημαίνει ειδικά να είσαι νέος σήμερα. Ναι είσαι 25 ετών, να έχεις ήδη αναμετρηθεί με την ανεργία, να βλέπεις μπροστά σου την προοπτική της ύφεσης και παράτασης της ανεργίας, να αισθάνεσαι ότι σου ψαλιδίζουν τα φτερά και να νιώθεις ότι η οικονομική και πολιτική ελίτ απλώς δεν νοιάζεται για τις αγωνίες σου.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Είναι οι εξεγέρσεις μεταδοτικές; – Η κρίση στις ΗΠΑ και τα κύματα δυσαρέσκειας
Θυμηθείτε έπειτα ότι στη χώρα μας ξέρουμε πολύ καλά πώς μπορεί η αστυνομική βία να λειτουργήσει ως καταλύτης εκρήξεων. Το ζήσαμε, άλλωστε, το 2008.
Γι’ αυτό τον λόγο και αυτή τη στιγμή το ερώτημα για τις κοινωνικές εκρήξεις δεν είναι το εάν αλλά το πότε. Είμαστε σε ένα μεγάλο ιστορικό σταυροδρόμι, που δεν το ορίζει μόνο η πανδημία, αλλά και μια κοινωνική και πολιτική κρίση που έρχεται από πολύ πιο βαθιά.
Σε αυτό το σταυροδρόμι δύο ενδεχόμενα είναι μπροστά μας. Το ένα είναι λίγο-πολύ να κάνουμε όσα κάναμε μέχρι τώρα, στην οικονομία, στην πολιτική, στην παιδεία, στο κράτος. Μόνο που τότε απλώς θα έχουμε ξεκινήσει την αντίστροφη μέτρηση για την επόμενη κοινωνική έκρηξη.
Το άλλο είναι να αποφασίσουμε να αλλάξουμε ρότα. Αντί για αφηρημένους στόχους «ανάπτυξης», να μιλήσουμε ξανά για τον στόχο της πλήρους απασχόλησης, να στοχαστούμε την κοινωνική συνοχή ως βασική προτεραιότητα, να δώσουμε μέλλον στην κοινωνία, να φτιάξουμε όντως το κοινωνικό κράτος του 21ου αιώνα και να κάνουμε τη δημοκρατία να μην είναι μια λέξη κενή περιεχομένου.
