Η παρουσίαση στο Ζάππειο του νέου οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ στις αρχές της εβδομάδας, πέρα από το ότι ανακαλεί από το συλλογικό υποσυνείδητο τις αλήστου μνήμης εξαγγελίες της ΝΔ την περίοδο 2011-2012 περί του τέλους των μνημονίων, της εγκατάλειψης της ύφεσης και της επιστροφής στην ανάπτυξη, στην πραγματικότητα επιβεβαιώνει ότι το κόμμα της σημερινής αξιωματικής αντιπολίτευσης ακόμη δεν έχει χωνέψει το νόημα της ψήφου της 7ης Ιουλίου 2019.
Θεωρεί ότι βρισκόμαστε ακόμη στις παραμονές της ανόδου του στην εξουσία το 2015 και μπορεί με μια συρραφή ψευδών, ανύπαρκτων δεδομένων και ενός πλήθους υποσχέσεων να ξεγελάσει τη μεσαία τάξη, αυτή που έβαλε με εμμονικό τρόπο στο στόχαστρο στη διάρκεια της δικής του διακυβέρνησης και επέτυχε να γονατίσει, και σχεδόν να εξαλείψει. Ωσάν να μην έχουν μεσολαβήσει τα 4½ χρόνια της καταστροφικής για τον τόπο διακυβέρνησης των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, ο Αλέξης Τσίπρας χρησιμοποίησε όλη τη μαεστρία του στο ψέμα και στην παραπλάνηση για να δημιουργήσει την εικόνα ενός κόμματος που έχει τις λύσεις για την οικονομική κρίση που δημιούργησε η πανδημία του κορωνοϊού. Φαντάζει κακόγουστο αστείο αυτή η προσπάθεια, όταν έχουν προηγηθεί εξαγγελίες-δεσμεύσεις του ίδιου του κ. Τσίπρα προσωπικά ότι «με έναν νόμο και ένα άρθρο θα επαναφέρει μισθούς και συντάξεις στα προ των μνημονίων επιπεδα» ή ότι «θα σκίσει τα μνημόνια» και τόσα άλλα με τα οποία κατάφερε να ανέλθει στην εξουσία τον Ιανουάριο του 2015.
Αλήθεια τι πιστεύει; Οτι ο λαός έχει υποστεί ομαδικά λοβοτομή; Οτι ξεχάστηκε η άγρια φορολογία του 70% και 80% στους «πλούσιους» ελεύθερους επαγγελματίες της μεσαίας τάξης; Οτι ουδείς θυμάται τα κόλπα του νόμου Κατρούγκαλου; ΄Η τις απανωτές ληστρικές επιθέσεις στη μικρο-ιδιοκτησία, την ίδια ώρα που βεβαίωνε ότι θα καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ;
Αυτός που εμφανίστηκε στο Ζάππειο, το «αμαρτωλό» λόγω Αντ. Σαμαρά Ζάππειο, δεν είναι κάποιος άλλος Αλέξης Τσίπρας. Οχι. Είναι ο διαρκώς ψευδόμενος κ. Τσίπρας, του οποίου το απεχθές πρόσωπο γνωρίσαμε, και γνωρίσαμε καλά. Ο κ. Τσίπρας με την κρυφή ατζέντα, που περιελάμβανε από αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις και καταπάτηση κάθε έννοιας ανεξαρτησίας των θεσμών, μέχρι το «ριφιφί» στο Νομισματοκοπείο και τη διάρρηξη των τραπεζικών θυρίδων.
Πώς μπορεί λοιπόν να έχουν ακροατήριο οι υποσχέσεις που μοιράζει αφειδώς; Σε μια οποιαδήποτε άλλη χώρα με υγιές πολιτικό σύστημα, θα αντιμετώπιζε τη χλεύη, την ειρωνεία και την πολιτική απομόνωση. Εδώ θρασύτατα αρθρώνει δημόσιο λόγο και διεκδικεί να επανέλθει σε ένα είδος εξουσίας ιστορικά και πολιτικά καταδικασμένης. Επειδή πολύ απλά ποντάρει στη συλλογική αμνησία. Θα του το επιτρέψουμε;
