Ρημαγμένη Αθήνα
Πού είχαμε μείνει; Α, ναι: στο Πήλιο, στη Δράκεια, να περιποιούμαι τον λαχανόκηπό μου, να φυλάω καραούλι κάθε βράδυ μη γίνει επιδρομή βεγκανιστών και να ακούω τις ιστορίες του Εμμανουήλ Γλυζώνιου για τους κορωνοϊούς που θέλουν να γίνουν άνθρωποι – γνώση που κατέχει από τα ονειρικά σύμπαντα στα οποία μετέχει.
Εκεί είχαμε μείνει, αλλά αυτή τη στιγμή που ορνιθοσκαλίζω τις σελίδες σου είμαι στο Αρχιπέλαγος, ημερολόγιό μου – μάλιστα, ύστερα από δύο ολόκληρους και συμπαγείς μήνες επανήλθα στα γνωστά και αγαπημένα νησιά της Κυψέλης, στα νερά που χαρτογραφώ εδώ και 30 χρόνια ως εντελώς ντεμοντέ, διότι είναι πολύ του συρμού εσχάτως να δηλώνεις «πλέουμε σε αχαρτογράφητα νερά» – λες και υπάρχουν τέτοια πλέον στον πλανήτη.
l Μόλις άφησα την Αθηνών – Λαμίας και έπιασα την Αχαρνών προς τα χωρικά μου ύδατα, τρόμαξα: ζέστη υπερβολική, κίνηση τρομερή, βρωμιά πολλή, σκουπίδια γεμάτοι οι κάδοι, αταξία παντού, άνθρωποι φτωχοί, βαριοί και κουρασμένοι – και σκόνη, σκόνη, σκόνη παντού, ένιωσα πως βρισκόμουν μέσα σε σύννεφο σκόνης 40οC που έμπαινε μέσα στα πνευμόνια μου σαν σε σκηνές βεδουίνων της Σαχάρας.
Δεν τρόμαξα απλώς, πανικοβλήθηκα: τόσο πολύ ρήμαξε η Αθήνα στους δύο μήνες που την άφησα μόνη της; Αισθανόμουν όπως εκείνο το φρικτό πρωινό του 2012, Φεβρουάριος μήνας, που είχα βγει το πρωί να περπατήσω την πόλη, την πυρπολημένη και λεηλατημένη έπειτα από διαδήλωση που είχε οργανώσει το αδούλωτο λαϊκό κίνημα με επικεφαλής τους Μανώλη Γλέζο και Μίκη Θεοδωράκη, αυτούς τους φωτεινούς φάρους αγωνιστικότητας στη μεταμοντέρνα αηδιαστική, ηδονιστική, αχαρτογράφητη σούπα που κολυμπάμε.
Πικρόν ήμαρ
Αλλά αντί να έχουν γίνει κάρβουνο ορισμένα κτίρια, όπως τότε το «Αττικόν – Απόλλων – Kosta Boda» στη Σταδίου ή το «Atrium» στη Χαριλάου Τρικούπη, ήταν σαν να είχαν καεί από λίγο το καθένα όλα ανεξαιρέτως τα κτίρια της Αχαρνών στην αρχή, της Αγίου Μελετίου στη συνέχεια, της Επτανήσου μετά – έφτασα στην πλατεία Αγίου Γεωργίου, θυμήθηκα τα επεισόδια της προπερασμένης εβδομάδας: μα σε αυτή την πόλη που πεθαίνει, τι νόημα έχει να παλεύουν για το κουφάρι της κλέφτες και αστυνόμοι;
Για τα σαπρόφυτα που απομυζούν κουφάρια, έχει βέβαια· μήπως είμαστε σαπρόφυτα πάνω στο πτώμα της νεκρής Αθήνας;
l Μπα, αποκλείεται· δεν χειροτέρεψε η Αθήνα, φταίει που τόσον καιρό γαλήνεψαν τα μάτια μου να αντικρίζουν το Ιόνιο στην αρχή, τον Παγασητικό μετά· ένιωθα τη φύση να ανασταίνεται, τα δέντρα να γεμίζουν χυμούς, τα φυτά να οργιάζουν – ξέχασα τι θα πει αστικό τοπίο, έπαψα να είμαι αστός. Αυτό φταίει.
Ισως να είναι έτσι· αυτό όμως που νιώθω εγώ είναι πως τούτη η πόλη – που βασανίζεται τουλάχιστον από τα γρηγοροπουλικά του 2008 – δεν αντέχει άλλο. Την ανεργία, τη βία, τη φτώχεια, την εγκατάλειψη, τον κορωνοϊό, τους εγωιστές άρχοντές της.
Μακάρι να έχω λάθος, ημερολόγιό μου, και η Αθήνα ποτέ να μην πεθαίνει.
l Πικρό λοιπόν το ήμαρ της επιστροφής, καθόλου νόστιμο – διότι επιπλέον ηττάται, διαβάζω, και ο σύμμαχός μας, ο ενδοξότερος μεταξύ όλων των ενδόξων, στρατάρχης Χαφτάρ στη Λιβύη, ο φιλέλληνας της Κυρηναϊκής που θα ανέτρεπε τους φιλότουρκους της Τρίπολης και θα καταργούσε τη συνθήκη που μας κλέβει την ΑΟΖ, τη γεμάτη πετρέλαιο και αέριο που κανείς δεν θα τα αντλήσει ποτέ έτσι που έχουν εξευτελιστεί οι τιμές τους.
Εντάξει, αυτά συμβαίνουν στους πολέμους – και αλλάζουν κιόλας, οι θεοί του πολέμου είναι αλλοπρόσαλλοι. Να μην έχει όμως η Ελλάδα καταφέρει ακόμη να υπογράψει συνθήκες για τις ΑΟΖ με καμιά από τις γειτονικές φιλικές χώρες – Αίγυπτο, Ιταλία, Αλβανία -, αυτά δεν συμβαίνουν σε ειρηνικούς καιρούς. Πώς θα βρεις το δίκιο που ισχυρίζεσαι ότι έχεις όταν κανείς δεν σου το αναγνωρίζει, ημερολόγιό μου;
Μήπως μερικές φορές είμαστε σαν τον οδηγό που μπήκε σε μονόδρομο και διαπίστωσε με αγανάκτηση πως όλοι εκεί οδηγούσαν ανάποδα;
l Μπα, αποκλείεται, παντού μας αγαπάνε, το βλέπουν το δίκιο μας: να, το υπουργείο Πολιτισμού διαπιστώνει αυτοθαυμαζόμενο «έκρηξη φιλελληνισμού» από τις ανά τον κόσμο επιτροπές για την επιστροφή των Ελγινείων. Αρα θα υποχρεωθεί να τα επιστρέψει το Βρετανικό Μουσείο. Ευτυχώς, υπάρχουν φιλέλληνες που υπηρετούν και αυτοί μάταιους στόχους αλλά είναι ικανότεροι από τον λίβυο στρατάρχη.
Κηπευτικά ή Αθήνα;
Τουλάχιστον, από το μέτωπο του κορωνοϊού έχουμε σίγουρα καλές ειδήσεις, μια και το επιδημικό κύμα αντιμετωπίστηκε με επιτυχία και ξεθαρρεύουμε σιγά-σιγά. Ηρθαν και από τα ευρωπαϊκά κέντρα καλές ειδήσεις: τα δύο μεγάλα Μ της Ενωσης, Μακρόν και Μέρκελ, αποφάσισαν ότι καλό είναι να δανειστεί η Κομισιόν 500 δισεκατομμύρια να τα μοιράζει – και όχι να τα δανείζει – στα κράτη που έχουν ανάγκη.
Διότι, εκτός από τους παροιμιώδεις «Δικαστές του Βερολίνου», υπάρχουν και στην Καρλσρούη δικαστές που έκριναν ότι η Κεντρική Τράπεζα και το Δικαστήριο της Ενωσης αυθαιρετούν μοιράζοντας λεφτά.
Και η ελληνική κυβέρνηση μοιράζει λεφτά σε επιχειρήσεις και εργαζομένους για να σταθούν στα πόδια τους· ώστε όταν τελειώσει η επιδημία να υπάρχουν και δουλειές και άνθρωποι να δουλέψουν σε αυτές. Λογικό το βρίσκω, μπορεί και η Αθήνα να διασωθεί αν σωθούν οι Αθηναίοι.
l Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει πως όσα γίνονται είναι λίγα και λάθος, ετοιμάζει δικό του ανορθωτικό πρόγραμμα, το «Μένουμε Ορθιοι ΙΙ», που θα ανακοινωθεί τη Δευτέρα στο Ζάππειο – εκεί όπου ο Αντώνης Σαμαράς είχε εξαγγείλει τα προγράμματά του Ζάππειο Ι, ΙΙ, ΙΙΙ, που έσωσαν την πατρίδα από τα μνημόνια, όπως του Αλέξη Τσίπρα θα τη σώσουν από την πανδημία.
Διότι είναι χαρτογραφημένο και αυτό: όταν κάποια κυβέρνηση αναγγείλει κάτι, πρέπει η αντιπολίτευση οπωσδήποτε να ανακοινώσει κάτι αντίθετο, έστω και ανοησία.
l Εγώ έχω δίλημμα, ημερολόγιό μου: να μείνω στο Αρχιπέλαγος της Κυψέλης να σώσω την Αθήνα ή να φύγω για τη Δράκεια να σώσω τα κηπευτικά μου;
Η αλήθεια είναι πως την Αθήνα την είχα και τη φρόντιζα πάντα – και τη βλέπω συνεχώς να χειροτερεύει. Κηπευτικά πρώτη φορά στη ζωή μου απόκτησα· μήπως με αυτά τα καταφέρω καλύτερα;
ΓΡΑΜΜΑΤΟΚΙΒΩΤΙΟ
Οι ευχές και οι προσευχές – κατά κανόνα – δυστυχώς δεν πιάνουν· ευτυχώς, όμως, ούτε και οι κατάρες ή οι αφορισμοί.
ΣΤΑΥΡΟΣ, ΑΓΙΟΤΟΠΙΤΗΣ
Τηρουμένων των αναλογιών, ενίοτε και των αποστάσεων, είμαστε ένα βήμα πιο κοντά στην αυτοολοκλήρωση-αυτοεκπλήρωση- αυτοαπελευθέρωση της πυραμίδας του Maslow.
ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ, ΑΡΓΟΣ
Διόδωρε, είπα ν’ αρχίσω τα παλιά, να πάω στην πλατεία, να ιδώ φίλους και γνωστούς , ν’ ακούσω του Λουκά του Κούσουλα τα αηδονόλαλα κοτσύφια. Μα τα ‘χασα σαν βρήκα εκεί να πίνουν ποτά στα όρθια και να συνωστίζονται πάνω από χίλια. . . ερίφια!
ΜΙΧΑΛΗΣ ΜΑΡΤΙΑΛΗΣ, ΧΟΛΑΡΓΟΣ
Πολλές φεμινίστριες και δικαιωματιστές θεωρούν τη φιλοφρόνηση προς γυναίκα βλασφημία. Οπως ακριβώς και οι θεούσες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΤΑΚΟΣ, ΛΑΡΙΣΑ
Σύγχρονο δράμα: να αυτοπροσδιορίζεσαι «αριστερός», να είσαι μόνιμος «ευρωβολευτής», να ζεις ως βέρος καπιταλιστής και να μη σε αφορίζει ο Αμβρόσιος.
ΜΑΚΕΔΩΝ ΕΚ ΓΟΡΤΥΝΙΑΣ
Πολλές εκζητήσεις, αν η αγόρευση της Εισαγγελέως Αριστοτελείας Δ. στην πολύκροτη δίκη των κτηνών της Ρόδου ήταν κατηγορία ή συνηγορία, αναμφίβολα, όμως, ήταν παρηγορία με άριστο τέλος.
ΚΩΣΤΑΣ Τρι-ΒΟΛΗΣ, ΓΛΥΦΑΔΑ
Η νέα, αναδυόμενη απειλή: ο λιμός του λοιμού.
ΓΚΑΝΤΟΣ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ, ΕΚΕΙΘΕΝ
Χρόνια τώρα γιατροί και φαρμακευτικές εταιρείες προσπαθούν να ανεβάσουν το προσδόκιμο της ανθρώπινης ζωής. Τώρα που σε μεγάλο βαθμό το πέτυχαν ανακαλύπτουν ότι με τη μακροζωία δεν αντέχει το Ασφαλιστικό και…
ΚΛΕΛΙΑ, @GMAIL.COM
Οσο πιο άλογο είναι το περιεχόμενο ενός θρησκευτικού δόγματος τόσο μεγαλύτερη σημασία δίνει στα τελετουργικά του.
Γ. Κ., ΚΥΜΗ
Σακελλαροπούλου – Παυλόπουλος: 1-0, από τα πρώτα κιόλας λεπτά! Με υπεροχή της Προέδρου στην εκφορά πιο φυσικού λόγου από αυτόν του τέως Προέδρου, που με τον βερμπαλιστικό του στόμφο έδινε την εντύπωση ότι ομιλεί έφιππος επί Βουκεφάλα.
ΔΑΣΚΑΛΟΣ, ΑΘΗΝΑ
Μιμνησκόμενον δε το ποίμνιον ρήσεων τεσσαρακονταετίας, ανέκραξεν: «Αμβρόσιε, δεν κάνεις ούτε για τσοπάνης!».
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΧΙΑΣ
