Μπορεί η τύχη της γνωστής πρότασης Μακρόν – Μέρκελ για ένα Ταμείο Ανάκαμψης 500 δισ. ευρώ για τη στήριξη της ευρωπαϊκής οικονομίας, μέσω επιδοτήσεων των χωρών που επλήγησαν από την πανδημία, να είναι ακόμη αβέβαιη, το γεγονός όμως ότι για πρώτη φορά μετά την εκδήλωση της κρίσης ενεργοποιήθηκε και πάλι ο γαλλογερμανικός άξονας έχει τεράστια συμβολική σημασία. Και τούτο διότι έρχεται αμέσως μετά την προκλητική απόφαση του γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου, που δημιούργησε την εντύπωση ότι τα γερμανικά συμφέροντα προηγούνται των ευρωπαϊκών. Προφανές είναι ότι η πολύπειρη καγκελάριος Μέρκελ, στο τέλος της πολύχρονης καριέρας της, θέλησε με τον τρόπο αυτόν να δείξει πως δεν επιθυμεί να αποχωρήσει από την εξουσία με το στίγμα της «αντιευρωπαίας», δηλώνοντας μάλιστα ότι «πρέπει να δράσουμε ως Ευρωπαίοι ώστε η Ευρώπη να εξέλθει ενισχυμένη από αυτή την κρίση».
Το τι θα συμβεί από ‘δω και πέρα είναι βέβαια μια άλλη ιστορία, καθώς ήδη από την πρώτη στιγμή το γνωστό «μέτωπο του Βορρά» με επικεφαλής τον δεξιό πρωθυπουργό της Αυστρίας αντέδρασε σε αυτή την ουσιαστικά αμοιβαιοποίηση του χρέους (που προκαλεί αλλεργία στις πλούσιες αυτές χώρες) δηλώνοντας ότι η βοήθεια πρέπει να δοθεί με δάνεια και όχι με επιχορηγήσεις. Παράλληλα αναμένεται η τοποθέτηση στις 27 Μαΐου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και στη συνέχεια του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, όπου ως γνωστόν απαιτείται ομοφωνία των «27». Αλλά είναι γνωστό ότι το τρένο της ευρωπαϊκής ενοποίησης προχώρησε πάντα μέσα από τις παντός τύπου κρίσεις που αντιμετώπισε στην πορεία του με τη γαλλογερμανική ατμομηχανή επικεφαλής. Και ακριβώς αυτό συμβαίνει και σήμερα, τη στιγμή που, πέραν όλων των άλλων, δίνεται η ευκαιρία για την καθιέρωση μιας ουσιαστικής κοινής ευρωπαϊκής υγειονομικής πολιτικής.
Παράλληλα έτσι δικαιώνεται και ο Εμανουέλ Μακρόν, ο οποίος από την πρώτη στιγμή που ανέλαβε τα καθήκοντά του, με τις ιστορικές ομιλίες του στην Πνύκα και στη Σορβόννη, έθεσε τα θεμέλια για μια νέα ισχυρή ευρωπαϊκή κυριαρχία, στην οποία όμως δεν βρήκε ανάλογη ανταπόκριση από τη γερμανική πλευρά. Χρειάστηκε όλη αυτή η τραγική κρίση της πανδημίας για να αναθεωρήσει τη στάση της, έστω και καθυστερημένα. Και το ερώτημα τώρα είναι αν η ισχύς του γάλλου προέδρου στην ευρωπαϊκή σκηνή θα αποδυναμωθεί την κρίσιμη αυτή περίοδο από την αποχώρηση 17 βουλευτών της αριστερής πτέρυγας του κόμματός του, για λόγους διαφωνίας στην οικολογική και κοινωνική του πολιτική. Αν και με την υποστήριξη των 46 βουλευτών του Κέντρου, θεωρητικά τουλάχιστον, δεν χάνει την προεδρική πλειοψηφία στη Βουλή.
