Μία από τις πιο συνηθισμένες κοινοτοπίες είναι να αντιμετωπίζουμε τον τουρισμό ως τη βαριά βιομηχανία της χώρας. Δεν το λέω αυτό γιατί αγνοώ την τεράστια συμβολή του τουρισμού στην ελληνική οικονομία. Το λέω γιατί αυτή η φράση όσο αληθινή είναι, άλλο τόσο μας εγκλωβίζει. Αυτό φαίνεται στις μέρες μας, όταν συνειδητοποιούμε ότι η παγκόσμια υποχώρηση του τουρισμού, εξαιτίας των περιοριστικών μέτρων, για την ελληνική οικονομία σημαίνει ύφεση μεγαλύτερη του ευρωπαϊκού μέσου όρου.
Δυστυχώς, ενώ πριν από την κρίση της περασμένης δεκαετίας μιλούσαμε συχνά για την ανάγκη σταδιακού απεγκλωβισμού από τον τουρισμό ως τόσο βασική οικονομική δραστηριότητα, στην έξοδο από την κρίση βρεθήκαμε να βλέπουμε ξανά τον τουρισμό ως διέξοδο.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Μοναδικές private ταξιδιωτικές εμπειρίες στην Ελλάδα… Ασφαλώς
Ομως, η τουριστική ανάπτυξη έχει όρια, εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις μεταβολές της παγκόσμιας οικονομικής συγκυρίας, οδηγεί σε σημαντική περιβαλλοντική υποβάθμιση των περιοχών που δέχονται μεγάλο όγκο επισκεπτών και συχνά δεν επιτρέπει την ανάπτυξη άλλων τομέων της οικονομίας.
Σημαίνει αυτό ότι δεν χρειαζόμαστε τον τουρισμό; Κάθε άλλο. Ενα σύγχρονο αναπτυξιακό πρότυπο έχει χώρο για ποιοτικό τουρισμό. Σε τελική ανάλυση το ταξίδι, η περιήγηση, η γνωριμία τόπων, τοπίων και ανθρώπων είναι βασική ανάγκη.
Αυτό απαιτεί να ξεφύγουμε από τα όρια της παραδοσιακής «βιομηχανικής» αντίληψης του τουρισμού. Η περιήγηση υψηλής ποιότητας αναζητά ταυτόχρονα το απλό, δηλαδή την ίδια την ομορφιά και την αίσθηση του τοπίου, και το αξιόλογο, αυτό που αποπνέει μεράκι, ταλέντο, σεβασμό στη φύση και τον επισκέπτη, πραγματική παιδεία. Αυτό αφορά τον έλληνα ταξιδιώτη (ας αναρωτηθούμε πόσο γνωρίζουμε την ίδια μας τη χώρα), αυτό αφορά και τον ξένο ταξιδιώτη που θα θελήσει να ζήσει μια εμπειρία ξεχωριστή στη χώρα μας, ιδίως όταν επιθυμεί να μη σκεφτεί μόνο με όρους «φτηνού πακέτου».
Αυτό ανοίγει τον δρόμο για τον τουρισμό του 21ου αιώνα: με σεβασμό στον τόπο και τους ανθρώπους, με έμφαση στην αυθεντικότητα, με αναζήτηση της εμπειρίας που μένει ως βαθύτερο βίωμα και όχι φευγαλέα ανάμνηση.
