Ηπολιτική διαχείριση της προηγούμενης οικονομικής κρίσης απεδείχθη ελλειμματική και απολύτως τραυματική για τον ελληνικό λαό. Οι πολιτικές συγκρούσεις που επικράτησαν από την εκδήλωση της μεγάλης χρηματοπιστωτικής κρίσης το φθινόπωρο του 2008 και η παρεπόμενη αδυναμία των κυβερνήσεων να λάβουν τις ορθές αποφάσεις και να τις υπηρετήσουν με συνέπεια επέβαλαν τη διαιώνισή της στον χρόνο, με ολέθριες συνέπειες για την οικονομία της χώρας και τους πολίτες της.
Αν δει κανείς τη στάση των πολιτικών δυνάμεων εκείνα τα χρόνια, θα διαπιστώσει του λόγου το αληθές. Αρχικώς η κυβέρνηση Καραμανλή δεν θέλησε να αναλάβει τη μεγάλη ευθύνη και μπρος στο πολιτικό κόστος που την απειλούσε δραπέτευσε στην κυριολεξία.
Ο νικητής των εκλογών του 2009 Γιώργος Παπανδρέου παρότι διέθετε μεγάλη και ικανή πλειοψηφία δεν μπόρεσε να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις της περιόδου.
Εγκλωβισμένος στην προηγούμενη ρητορεία διεκδίκησης της εξουσίας δεν αντελήφθη το βάρος του προβλήματος και προϊόντος του χρόνου έχασε τα αβγά και τα καλάθια.
Η διεκδικούσα ξανά την εξουσία Νέα Δημοκρατία ασκήθηκε σε σκληρή και ανεδαφική αντιπολίτευση και η φιλόδοξη τότε νέα Αριστερά του κ. Τσίπρα ταυτίστηκε με ακραίες πολιτικές που δεν είχαν καμία τύχη στο επικρατούν τότε ευρωπαϊκό και διεθνές περιβάλλον.
Ο Παπανδρέου παρέδωσε την εξουσία εξουθενωμένος και οι εξ ανάγκης συμμαχικές κυβερνήσεις που ακολούθησαν προσπάθησαν να διαμορφώσουν ένα κατά το δυνατόν κοινά αποδεκτό πλαίσιο αντιμετώπισης των συνεπειών της επελθούσης, αλλά μηδέποτε επισήμως αναγνωρισθείσης, χρεοκοπίας.
Ασθενείς όμως όπως ήταν και λειτουργώντας σε συνθήκες κοινωνικού πολέμου και διαρκούς αμφισβήτησης δεν άντεξαν ως το τέλος και παραδόθηκαν.
Από το καλοκαίρι του 2014 η χώρα παραδόθηκε στην προοπτική της αριστερής διακυβέρνησης, η οποία ωστόσο δεν ήξερε τι και πώς να δράσει.
Οι εκλογές κερδήθηκαν από τον κ. Τσίπρα τον Ιανουάριο του 2015, αλλά βρήκε απέναντί της τοίχο, όπως ακριβώς αναμενόταν και σύμφωνα με τις προειδοποιήσεις που είχε λάβει εγκαίρως.
Ωστόσο επέμεινε στο όποιο «σχέδιο», το οποίο παρ’ ολίγον να βυθίσει τη χώρα στην απόλυτη καταστροφή.
Την τελευταία ώρα ευτυχώς αποδέχθηκε το προσφερθέν σωσίβιο, αναλαμβάνοντας πλήθος υποχρεώσεων.
Κάπως έτσι χρειάστηκε να περάσουν άλλα τέσσερα χρόνια προκειμένου να διαμορφωθούν συνθήκες εξόδου από την κρίση.
Και εκεί που η χώρα πήγε να ανασάνει βρέθηκε αντιμέτωπη με την υγειονομική κρίση της πανδημίας και την παρεπόμενη οικονομική.
Η πολιτική εμπειρία της προηγούμενης κρίσης προφανώς δεν είναι η καλύτερη.
Επί δέκα χρόνια οι πολιτικές δυνάμεις έδιναν αγώνες άγονους με ανυπολόγιστες συνέπειες για τον ελληνικό λαό.
Ουδείς μπορεί να φανταστεί ότι θα χρειαστούν άλλα δέκα χρόνια για να ξεπεράσουμε τις συνέπειες της τρέχουσας κρίσης.
Ολοι πια γνωρίζουν την αξία της συναίνεσης. Ας την επιδιώξουν τουλάχιστον στα βασικά. Είναι ζήτημα εθνικής επιβίωσης πια…
