Εκείνο που σου αποτυπώνεται από όλη αυτή την πολύ θλιβερή ιστορία είναι ένα γλυκό κοριτσίστικο πρόσωπο με δυο μεγάλα εκφραστικά μάτια, απορημένα και συνάμα απίστευτα πικραμένα που φαίνονται σαν να σε ρωτούν με ένα αδιόρατο χαμόγελο: «Γιατί ; Τι τους έκανα;».
Μιλάμε βέβαια για την τότε 18χρονη φοιτήτρια του Πν/μίου του Αγαίου Ελένη Τοπαλίδου εκ Διδυμότυχου ορμώμενη που βρέθηκε μισοπεθαμένη (και τελικά «κατέληξε» σε ένα μαρτυρικό θάνατο).
Γιατί τόση κομπλεξική βαναυσότητα; Γιατί τόσο απάνθρωπη αναλγησία; Γιατί στην εποχή μας ένας τόσο έξαλλος μισογυνισμός από συμπλεγματικά άτομα που φθάνουν ως το έγκλημα: Ποιος έχει το δικαίωμα να βασανίζει και να παίρνει τη ζωή του άλλου λόγω διαφωνιών στον τρόπο και τη μεθοδολογία της πραγματοποίησης της ερωτικής συνουσίας; Δε θα έλεγα κτηνωδία γιατί τα κτήνη επιδεικνύουν, σε σύγκριση με κάποια ανθρώπινα κτήνη, δείγματα πολιτισμού: Συνουσιάζονται ήσυχα και αποχωρούν («διαλύονται ησύχως» ) χωρίς να βασανίσει και τελικά να κατασπαράξει το ένα το άλλο (το αρσενικό το θηλυκό).
Η ιστορία των βιασμών
Είναι μια ιστορία αίσχους, απόλυτης ντροπής σεξισμού και ρατσισμού αλλά και ωμού φασισμού για την οποία δεν πρέπει κανείς άνθρωπος καθόλου να σεμνύνεται, αλλά να ντρέπεται. Ερωτας σημαίνει να χαρίζεις και να σου χαρίζουν την απόλαυση. Ερωτας δίχως αμοιβαιότητα δεν είναι έρωτας αλλά μορφή αυνανισμού εάν δεν υπάρχει αμοιβαία συμμετοχή του ερωτικού ζευγαριού
Αλλά ας αρχίσουμε από τη μεγάλη εποχή της βιομηχανικής επανάστασης . Οι γυναίκες τότε υπήρξαν- ούτε λίγο ούτε πολύ- μάρτυρες- θύματα και ειδικότερα οι έγχρωμες που γίνονταν ευκολότερη λεία, λόγω ρατσιστικού μίσους προς τους σκλάβους που είχαν εισαχθεί από την Αφρική στις ΗΠΑ και άλλες χώρες.
Μπήκανε στην αγορά εργασίας, στάθηκαν ισάξιες με το ανδρικό εργατικό δυναμικό με τη σκληρή δουλειά τους κατω από απάνθρωπες συνθήκες και,παρόλα αυτά, αντιμετωπίζονταν με φθόνο και εμπάθεια, ωσάν να έπαιρναν το ψωμί των ανδρών από το στόμα τους.
Αλλά το χειρότερο, υπέφεραν από τις αδιάκοπες σεξουαλικές παρενοχλήσεις των ανδρών- προϊσταμένων τους. Και αλίμονο σε αυτές που ενέδιδαν και ύστερα κατήγγελλαν το συμβάν στις Αρχές. Τις περίμενε η εμπάθεια, η αδικία και η σκληρότητα. Δεν εύρισκαν πουθενά το δίκιό τους. Τουναντίον μάλιστα αντιμετωπίζονταν σαν πόρνες που διέφθειραν τα ήθη.
Οι δικαστές θεωρούσαν εκ των προτέρων υπαίτιους του βιασμού τους τις ίδιες. Επαιρναν -ως δεδομένο ότι αυτές είχαν προκαλέσει τους βιαστές να συνουσιασθούν μαζί τους και έπρεπε να τιμωρηθούν γι ΄αυτό «όπως τους άξιζε». Πολλές γυναίκες φυλακίζονταν, αφού είχαν ήδη βιασθεί και ήταν και εγκυμονούσες. Υφίσταντο μάλιστα μύριους όσους εξευτελισμούς και ταπεινώσεις.
Βιασμοί στην κατεξοχήν χώρα των βιασμών
Σήμερα εν έτει 2020 στην κατεξοχήν χώρα του καπιταλισμού, της δημοκρατίας και των βιασμών, τις ΗΠΑ, οι νόμοι είναι έτσι φτιαγμένοι, ώστε να προστατεύονται τα «εκλεκτά» τέκνα της ελίτ σε βαθμό που να αποποινικοποιείται ο βιασμός, ως παρασημασιολόγηση του περιεχομένου της έννοιάς του. Εμμένουν σε ατέρμονες λεπτομέρειες ως προς το θέμα της «διείσδυσης» και ως προς τι διείσδυσε αλλά και ως προς το πού έγινε και το πώς έγινε. Στις δίκες για βιασμούς επικρατεί σκόπιμα μια άνευ προηγουμένου η γραφειοκρατία της ορολογίας που την υφίσταται κατά κύριο λόγο το ανυπεράσπιστο θύμα του βιασμού.
Απελπισμένες οι γυναίκες-θύματα, αποφεύγουν την καταγγελία του βιασμού τους, προκειμένου να γλιτώσουν από τον διασυρμό, την ταπείνωση και τον εξευτελισμό. Εξυπακούεται ότι αυτό αποθρασύνει τους επίδοξους βιαστές που πιστεύουν ότι τα θύματα ή οι οικογένειές τους δεν θα τολμήσουν να προβούν σε οιαδήποτε καταγγελία.
Στην Αμερική πάνω από 3 εκατομμύρια γυναίκες, ηλικίας από 18 – 44 χρόνων ομολογούν βάσει αξιόπιστης επιστημονικής έρευνας πως η πρώτη τους σεξουαλική συνεύρεσή τους ήταν προϊόν βιασμού.
Βιασμοί στη Ελλάδα : η περίπτωση Τοπαλίδου
Στην Ελλάδα οι βιασμοί παρουσιάζουν έξαρση τώρα τελευταία. Και το ιδιαίτερα ανησυχητικό είναι ο βιασμός μετά φόνου, το αποκορύφωμα της απάνθρωπης βαναυσότητας, όπως στην περίπτωση της άτυχης Ελένης.
Κινδυνεύω να αφορισθώ αλλά κακά είναι τα ψέματα: «η ωραιότητα της παρθενίας» βλάπτει σοβαρά την υγεία. Μια υγιής προγαμιαία σχέση στηριγμένη στην αμοιβαία αγάπη, το σεβασμό και τη φιλία είναι το ζητούμενο. Οι ερωτικές συνευρέσεις με κάθε προφύλαξη είναι το τσιμέντο που θα στηριχθούν οι σχέσεις που ενδεχόμενα θα οδηγήσουν σε γάμο.
Αντίθετα, η «αστυνομική» επιτήρηση ενός νέου κοριτσιού από γονείς και αδέλφια θα του δημιουργήσει ψυχώσεις, φοβίες και ίσως το εξαναγκάσουν να πει και μοιραία ψέματα.
Μιλώντας για τη μακαρίτισσα γίνεται συχνά λόγος για το γεγονός ότι ήταν «αφίλητη», Αλλά για πιο λόγο; Μήπως θα απονεμηθούν βραβεία αριστείας στις αφίλητες κόρες με χορήγηση ανάλογου πιστοποιητικού;
Πρόσθετα η κυρία εισαγγελέας αναφέρεται στην κρίσιμη περίοδο που η Τοπαλίδου ήταν «ευάλωτη». Είχε κάποιον άτυχο δεσμό;
Η μακαρίτισσα Τοπαλίδου γεννά πολλά ερωτηματικά. Μήπως η αποδοχή της μοιραίας πρόσκλησης να πάνε «εκδρομή» με το μοιραίο αυτοκίνητο, ήταν πράξη απελπισίας; Δεν έβλεπε τι κουμάσια ήταν ο Ροδίτης και ο Αλβανός; Μήπως το κορίτσι είχε αυτοκτονικές τάσεις;
Δεν είχα την τύχη να την ακούσω να μιλάει. Να ακούσω τη χροιά κα τον επιτονισμό της φωνής της. Ισως κατέληγα σε κάποια συμπεράσματα. Η Τοπαλούδη παραμένει ένα μυστήριο. Αλλά είναι μεγάλο κρίμα που έφυγε από τη ζωή τόσο γρήγορα και τόσο φρικτά. Διδυμότοιχο blues, αλλά μάταια. Η Ελένη δεν ξανάρχεται. Εκείνο που θα μας μένει όμως πάντα είναι το πικρό της χαμόγελο. Αυτό δύσκολα το διαγράφεις από τη μνήμη σου.
Ο κ. Θάνος Κακουριώτης είναι ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου.
