Ο βαθμός ενηλικίωσης φανερώνεται μεταξύ άλλων και στον τρόπο με τον οποίο κάποιος συζητεί. Είτε πρόκεται για διαπροσωπικές σχέσεις, είτε για ευρύτερες, δημόσιες συζητήσεις, το αν κάποιος έχει απαλλαγεί από το σύνδρομο της «Κολοκυθιάς», δείχνει σε μεγάλο βαθμό τι πρόοδος διανοητική και συμπεριφορική έχει συντελεστεί.

Με την κρίση του κορωνοϊού προς στιγμή πιστέψαμε ότι έχουμε κατακτήσει ένα άλλο επίπεδο εθνικής ωριμότητας. Κατά κανόνα, όλοι συμπεριφέρθηκαν υπεύθυνα, για όποιον λόγο και αν συνέβη αυτό.

Από του σημείου αυτού κι έπειτα, όλα εναπόκεινται στις επεξεργασίες που κάνει κάποιος, είτε σε ατομικό επίπεδο, είτε σε πιο οργανωμένες ομάδες όπως τα κόμματα και οι παρεμφερείς οργανώσεις.

Φαίνεται στις πρώτες ημέρες επιστροφής στην «κανονικότητα», ότι μένει ακόμη πολλή δουλειά να γίνει.

Αυτό που παρακολουθεί κανείς στην χώρα, μοιάζει με μία συζήτηση επιπέδου νηπιαγωγείου.

Χαρακτηριστικά παραδείγματα:

Η Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία, από κάποιους τουλάχιστον, μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά οι συνωστισμοί νεαρών και άλλων στις πλατείες, με τις ουρές που σχηματίζονται στην ΔΕΗ.

Λες και κάποιος πάει στην ΔΕΗ για να διασκεδάσει, να κάνει χαβαλέ ή να το παίξει αντιστασιακός. «Πώς τολμάτε να μιλάτε για τις πλατείες και δεν λέτε για αυτά που γίνονται στην ΔΕΗ ή δεν σαν ενοχλεί ότι ανοίγουν τα σχολεία;», είναι μία τυποποιημένη απάντηση που διατυπώνεται από συγκεκριμένους πολιτικούς κύκλους, με αδυναμία στις πλατείες.

Την ίδια στιγμή με την αντίστοιχη συμψηφιστική λογική, μπαίνουν στην ίδια ζυγαριά οι συνωστισμοί στις παραλίες, η επανέναρξη των λειτουργιών στις εκκλησίες, το αν θα γίνεται και πώς η θεία λειτουργία ή το αν θα υπάρχουν κάμερες στα σχολεία για τους μαθητές που δεν είναι σε θέση να παρακολουθήσουν υπό τις έκτακτες αυτές συνθήκες τα μαθήματα δια ζώσης.

Ενα λεπτό νήμα συνδέει όλες αυτές τις νοοτροπίες τύπου «κολοκυθιάς». «Ναι, αλλά γιατί να γίνεται αυτό, όταν δεν σας πειράζει να γίνεται το άλλο;», είναι η σκέψη που με το πνεύμα του μαρτυριάρη της τάξης δηλητηριάζει τον δημόσιο λόγο.

Τελευταίο παράδειγμα, η άστοχη μάζωξη κόσμου στα εγκαίνια της πλατείας Ομονοίας, μετά από τα έργα ανάπλασής της, το βράδυ της Πέμπτης. Πράγματι, ο συνωστισμός έπρεπε να έχει αποφευχθεί. Για τους ίδιους λόγους που πρέπει να αποφεύγεται και στις άλλες πλατείες.
Το ότι κακώς συνέβη όμως στην Ομόνοια, δεν σημαίνει ότι όλα τα άλλα γίνονται καλώς.
Όλα κακώς γίνονται και – κυρίως – είναι όλα προς το παρόν περιττά.

Εχει επανειλημμένως επισημανθεί: η κρίση αυτή είναι μία μεγάλη ευκαιρία για έναν συλλογικό εξορθολογισμό σε πολλά πεδία.

Όσοι έχουν δυνατότητα και αρμοδιότητα να διατηρήσουν αυτή την ελπίδα ζωντανή, οφείλουν να το κάνουν. Τα όσα ακολουθούν δεν είναι ευχάριστα και ως γνωστόν η «κολοκυθιά» είναι ένα παιχνίδι που μπορεί να γίνει πολύ βαρετό. Αυτό είναι άλλωστε το νόημά του…