Ασχέτως του αν το σποτάκι με τον Χρήστο Λούλη για την νέα φάση άρσης των περιοριστικών μέτρων ήταν σεξιστικό ή όχι, αν ήταν το κατάλληλο και ενδεδειγμένο, ή αν κάποιοι πάλι βρήκαν αφορμή για να σηκώσουν τον κόσμο στο πόδι για ασύμμετρους λόγους, ένα στοιχείο αναδείχθηκε.

Και αυτό ήταν ότι στην κυβέρνηση αντέδρασαν άμεσα, αναγνωρίζοντας το πολύ απλό: αν είναι να σκοτωνόμαστε για τέτοιους λόγους και να καταλήγουμε σε διχασμό, ο σκοπός δεν υπηρετείται, οπότε το σποτάκι αποσύρεται.

Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε ενεργά στην διαμάχη, με δηλώσεις του εκπροσώπου του, καλό είναι να μην ξεχνούμε κάτι. Εδώ ισχύει πραγματικά το «κοίτα ποιος μιλάει», δίχως να είναι κάποιου είδους ελαφρυντικό για την κυβέρνηση. Αν μη τι άλλο πάντως, η κυβέρνηση είδε εγκαίρως κάτι, έπιασε τον σφυγμό, αναγνώρισε το λάθος.

Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αναγνώρισαν ποτέ κανένα λάθος. Εδιναν συγχαρητήρια στους εαυτούς τους και δεν έβλεπαν να έχει πάει κάτι στραβά στο Μάτι. Εχασαν τις εκλογές και επί μήνες έλεγαν ότι φταίει ο λαός που δεν κατάλαβε ούτε τι κελεπούρι έχασε, ούτε τι ψήφιζε.

Είναι ένα ακόμη δείγμα για την πορεία που έχει επιλέξει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και πρέπει να καταστεί σαφές ότι δεν υπάρχει κάποια εσωτερική διχογνωμία ως προς αυτό. Η επιλογή αυτής της πορείας είναι ομόθυμη.

Φαίνεται από το πώς επιχειρούνται γυμνασιακού τύπου συμψηφισμοί των όσων συμβαίνουν στις πλατείες, με τις ουρές στις δημόσιες υπηρεσίες ή το άνοιγμα των σχολείων. Από την ελαφρόμυαλη δηλαδή διασύνδεση εκδηλώσεων ακραίας ανοησίας, με φαινόμενα στα οποία δεν υπάρχει ούτε στοιχείο χαβαλέ, ούτε «αντίστασης», ούτε τίποτε.

Φαίνεται από το πάρτι γενεθλίων του Πολάκη, την εκλεκτή παρέα και τον τρόπο που επιδείκνυαν στα κοινωνικά δίκτυα πώς ο ένας πάνω στον άλλον, εν μέσω πανδημίας, γιόρταζαν το κοσμοϊστορικό γεγονός…

Ο πολιτικός λόγος και η νοοτροπία αυτού του τύπου εκδηλώνεται και στον προσβλητικά υποκριτικό τρόπο με τον οποίο συμπεριφέρθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στο θέμα της τελετής εις μνήμην των θυμάτων της Marfin.

Πέραν της απροθυμίας του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης να παρευρεθεί μαζί με την συντεταγμένη πολιτεία, το κόμμα εξέδιδε ανακοινώσεις στις οποίες ανέφερε ότι οι θάνατοι οφείλονταν στο ελλιπές σύστημα ασφαλείας της τράπεζας, επικαλούμενο μάλιστα παραπλανητικά ένα απόσπασμα δικαστικής απόφασης.

Αδυνατούν – δεν θέλουν – να συνταχθούν με την στοιχειώδη και κοινή λογική ή εν τέλει με τις διαθέσεις των πολιτών. Πόσες λογικές ακροβασίες θα κάνει κάποιος για να αρνηθεί ότι δολοφονική επίθεση με μολότοφ είναι η αιτία θανάτου της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου, του Επαμεινώνδα Τσάκαλη και της Παρασκευής Ζούλια; Ό,τι κι αν συνέβαινε με το σύστημα πυρασφάλειας της τράπεζας, δεν ήταν για να προστατεύει τους εργαζομένους από τις μολότοφ…

Η νέα φάση που ακολουθεί είναι εξαιρετικά δύσκολη. Και στο υγειονομικό πεδίο και στο οικονομικό και στο πολιτικό. Η στάση του ΣΥΡΙΖΑ καταδεικνύει ότι διακατέχεται σταθερά από την νοοτροπία του δολιοφθορέα. Είτε υποκινεί εκδηλώσεις αντίστασης (σε τι άραγε;), είτε δείχνει να αναμένει την καταστροφή σε όλα τα πεδία και να ποντάρει πολιτικά σε αυτήν.

Ετσι συμπεριφερόταν πάντοτε ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος και η λογική «με το όπλο παραπόδα» είναι κυρίαρχη. Ως προς αυτό απαιτείται ένα άλλο είδος επαγρύπνησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει να προσφέρει παρά μίσος, διχασμό και πολιτικό ρεβανσισμό. Η εποχή όμως απαιτεί άλλα.