Η υπόθεση λίγο πολύ γνωστή από τα σχετικά ρεπορτάζ των μέσων ενημέρωσης.
Ο γραμματέας του ΣΥΡΙΖΑ Πάνος Σκουρλέτης βγήκε στο Mega και αναφερόμενος στον Κώστα Βαξεβάνη μίλησε για νεοαυριανισμό.
Μάλιστα είναι γνωστό, από δηλώσεις του ίδιου του Σκουρλέτη και το παρασκήνιο της αντιπαράθεσης.
Με αφορμή μια ερώτηση που ετοίμαζαν στην κοινοβουλευτική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ και η οποία θα κατήγγειλε τον «αποκλεισμό» της εφημερίδας Documento από το πακέτο χρηματοδότησης με αφορμή την πανδημία, αυτός και ορισμένα άλλα στελέχη έκαναν την παρατήρηση ότι είναι κάπως άκομψο να αναφερθεί μόνο το Documento και να μη γίνει αναφορά σε άλλα «αδικημένα» ΜΜΕ ξεκινώντας από την ιστορική κομματική εφημερίδα την Αυγή.
Τελικά, η ερώτηση αναδιατυπώθηκε χωρίς αναφορά στο Documento αλλά και χωρίς καμιά αναφορά σε οποιοδήποτε μέσο.
Παρ’ όλα αυτά μια σειρά από στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ όπως ο Σκουρλέτης, ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Νίκος Βούτσης, ο Νίκος Φίλης αλλά ακόμη και ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δεν την υπέγραψαν, επιλέγοντας από ό,τι φαίνεται να μην ταυτιστούν με μια χειρονομία που αρχικό σκοπό είχε τη στήριξη της εφημερίδας Documento.
Όλα αυτά φυσικά δεν άρεσαν στον Κώστα Βαξεβάνη που για κάποιο λόγο θεωρεί ότι μόνο αυτός μπορεί να εκπροσωπήσει δημοσιογραφικά την αξιωματική αντιπολίτευση, ή –για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τουw– θέλει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να ασχολείται με το πώς θα διασωθεί η εφημερίδα του, τώρα που σταμάτησε η σχετικά προνομιακή μεταχείρισή της από τα media shop που μάλλον ήταν αποτέλεσμα παρεμβάσεων υπουργών του ΣΥΡΙΖΑ.
Όμως, το τι είναι ο Βαξεβάνης και ποια η αντίληψη και το ήθος του και ως προς τη δημοσιογραφία και ως προς την πολιτική είναι γνωστό.
Φαντάζομαι ότι δεν θα του αρέσει ο χαρακτηρισμός «νεοαυριανιστής», αλλά είναι αλήθεια ότι τον κατέκτησε με το σπαθί του.
Το θέμα είναι τι δείχνουν όλα αυτά για τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ.
Γιατί όπως και να το δει κανείς το να ασχολείται ένα κόμμα με το τι θα απογίνει ο Κώστας Βαξεβάνης ή να αναγορεύεται σε βασικό μηντιακό εκπρόσωπο του κόμματος που εκπροσωπεί ένα πολύ σημαντικό μέρος της ελληνικής κοινωνίας, μάλλον ως σημάδι κρίσης πρέπει να εκληφθεί.
Φθηνός λαϊκισμός
Γιατί δείχνει ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ θεωρεί ότι μπορεί να κάνει πολιτική με αντιπολιτευτικά κολπάκια, με δήθεν αποκαλύψεις, με εύκολες στοχοποιήσεις και με φτηνό λαϊκισμό, αντί να κάτσει να κάνει αυτοκριτική και αποτίμηση και να προτείνει ένα σοβαρό και συγκροτημένο σχέδιο για τη χώρα που όντως να απαντάει στον νεοφιλελευθερισμό.
Εγώ, για να είμαι σαφής, ούτε με τον Σκουρλέτη συμφωνώ γενικά ούτε με τον Φίλη, ούτε με τον Τσακαλώτο.
Σε τελική ανάλυση, χρεώνονται και αυτοί τη συνθηκολόγηση του 2015.
Όμως, δεν μπορώ παρά να υπογραμμίσω ότι οι τοποθετήσεις τους είναι πιο σοβαρές.
Γιατί δεν αποπνέουν την τζάμπα μαγκιά του τύπου «τα κάναμε όλα τα καλά», ούτε επικαλούνται διαρκώς τα μνημόνια ως άλλοθι (κατά τα πρότυπα του «είχαμε παικταράδες αλλά μας έφαγαν τα κυκλώματα»), αλλά λένε απλά πράγματα: ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εφάρμοσε αριστερή πολιτική, συμβιβάστηκε, η αριστερή πολιτική είναι ζητούμενο, δεν χρειάζονται αυτάρεσκες τοποθετήσεις αλλά επεξεργασία σύγχρονου προοδευτικού σχεδίου.
Όμως, φαίνεται ότι στον ΣΥΡΙΖΑ ωριμάζει μια άλλη κατεύθυνση.
Που προτιμά τις εύκολες πολεμικές, που δεν κάνει αυτοκριτική, που δεν κάνει προγραμματική αντιπολίτευση, που κυνικά θεωρεί απλώς ότι κάποια στιγμή θα «γυρίσει κι ο τροχός», που δεν είχε ούτε έχει προβλήματα να κάνει «δουλίτσες» με επιχειρηματίες (από τον ανεκδιήγητο Καλογρίτσα και τα βοσκοτόπια του μέχρι τον Ιβάν και τα ρούβλια του) και που φυσικά δεν έχει κανένα πρόβλημα να θεωρεί ότι ο νεοαυριανισμός τύπου Βαξεβάνη μπορεί να εκπροσωπήσει τη σύγχρονη αριστερή και προοδευτική κατεύθυνση.
Και αυτό μόνο ως πρόβλημα μπορεί να θεωρηθεί.
