Κάποιες φορές νομίζω ότι χάνουμε την επαφή με την πραγματικότητα.
Είχαμε για 50 μέρες απαγόρευση κυκλοφορίας.
Χρειαζόσουν χαρτάκι ή sms και δικαιολογία για να βγεις.
Πολλά πάρκα και ανοιχτοί χώροι ήταν κλειστοί.
Την απαγόρευση οι περισσότεροι την τήρησαν.
Ακόμη και οι πιτσιρικάδες που έπρεπε κανονικά να κάθονται συνέχεια μέσα στο σπίτι.
Και οι περισσότεροι το τήρησαν.
Λίγοι οι «σκαστοί». Και αυτοί για… σοβαρούς λόγους, γιατί άντε να πείσεις ερωτευμένους εφήβους να μη συναντηθούν.
Μετά μας ανακοίνωσαν ότι δεν έχουμε απαγορεύσεις.
Για την ακρίβεια μας ανακοίνωσαν ότι σταδιακά αίρονται οι απαγορεύσεις.
Και πλέον οι πιτσιρικάδες μπορούν να βγουν έξω.
Τι περιμένατε να γίνει;
Θα πήγαιναν εκεί όπου θα έβρισκαν τους συνομηλίκους τους.
Να πάρουν περιπτερόμπυρες και να αράξουν σε πλατείες.
Άλλωστε, οι καφετέριες και άλλα μαγαζιά παραμένουν κλειστά και το περιμένουμε να δούμε πότε και πώς θα ανοίξουν και με ποια αραίωση κ.λπ.
Και παρότι ήταν μια κατάσταση αναμενόμενη, είδαμε αντιδράσεις πανικού.
Από «τοπικούς άρχοντες» που ζήτησαν αστυνομική παρουσία μέχρι διαφόρους που έσπευσαν να σπείρουν τον πανικό.
Μόνο που μια τέτοια κατάσταση δεν την αντιμετωπίζεις ούτε με ΜΑΤ ούτε με δακρυγόνα.
Και κυρίως δεν την αντιμετωπίζεις με πανικό.
Αρκετά φοβισμένη είναι ούτως ή άλλως η κοινωνία.
Μια τέτοια κατάσταση την αντιμετωπίζεις με ψυχραιμία με κατανόηση.
Δηλαδή, κάθεσαι και σκέφτεσαι ότι πολλοί νέοι άνθρωποι θα θελήσουν να βγουν να ξεσκάσουν και αυτό θα το κάνουν σε ανοιχτούς χώρους.
Όσο δεν έχεις ακόμη ανοίξει καφέ και άλλους οργανωμένους χώρους, όπου θα τηρούνται αποστάσεις κ.λπ., άλλοι ανοιχτοί χώροι εκτός από τους δημόσιους δεν υπάρχουν.
Και τι κάνεις, ιδίως από τη στιγμή που ξέρεις ότι δεν μπορείς να βάλεις την αστυνομία να φυλάει κάθε πλατεία και ανοιχτό χώρο σε όλη την επικράτεια;
Κάνεις συστάσεις, εξηγείς στον πιτσιρικά ότι μπορείς να πας στην πλατεία και να μιλήσεις με τα φιλαράκια αλλά πρέπει και να προσέχεις γιατί σπίτι είναι το παππούς και καλό είναι να τον προστατεύσεις.
Δεν στέλνεις τα ΜΑΤ, δεν στέλνεις drone, δεν βάζεις τα περιπολικά με σειρήνες.
Τον πιάνεις στο φιλότιμο και ταυτόχρονα του δίνεις την αίσθηση ότι κατανοείς την ανάγκη του.
Και έτσι και αυτός δεν τρελαίνεται και το «μένουμε ασφαλείς» τηρείται.
Δεν θέλει τρόμο, τρόπο θέλει.
