Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει τις τελευταίες ημέρες στη χώρα κυρίως μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Φανατισμός, μισαλλοδοξία, κακεντρέχεια, χολή και μίσος κυριαρχεί σε τμήματα της πολιτικής τάξης και της κοινωνίας.

Ακόμα και για την τραγική ιστορία των τριών νεκρών της Μαρφιν δεν μπορούμε ως κοινωνία να συνεννοηθούμε στο αυτονόητο: σεβασμός στη μνήμη των νεκρών και υπόσχεση για να μην υπάρξουν ξανά τέτοιες καταστάσεις με θύματα και βέβαια να βρεθούν και να τιμωρηθούν οι ένοχοι.

Δεν ζούμε σε κανονικές συνθήκες. Αλλάζει το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, καταρρέουν σταθερές, ανατρέπονται δεδομένα και διαμορφώνεται νέο τοπίο σε σειρά πεδίων και εμείς εδώ, και πάλι στον κόσμο μας, περιχαρακωμένοι στα κομματικά ταμπούρια. Αδυναμία κατανόησης της κρισιμότητας των στιγμών από πολιτικά κόμματα, στελέχη, δημοσιογράφους και δημοσιολογούντες. Συζήτηση με όρους του χθες και όχι μέλλοντος.

Εν μέσω αυτής της πρωτοφανούς κατάστασης υπάρχουν πολλές στιγμές που η καθεμία και ο καθένας χάνεται στις σκέψεις του και προφανώς αδιαφορεί για των φανατισμών διαφόρων και όσων ασχολούνται μαζί τους.

Η καθεμιά και ο καθένας προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι ακριβώς συμβαίνει, πως αλλάζει η ζωή του, πως ανατρέπονται σταθερές χρόνων, τι πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό πλαίσιο θα υπάρχει μετά την υγειονομική κρίση που θα αφήσει τη θέση της στην οικονομική κρίση.

Η κρίση προκαλεί σειρά κρίσιμων ερωτημάτων και στην απάντηση αυτών πρέπει να επικεντρωθούμε όλοι για να συμβάλλουμε σε μια παραγωγική συζήτηση για την επόμενη μέρα.

Στην επόμενη μέρα δεν υπάρχει χώρος για φανατισμό, μισαλλοδοξία και συνωμοσιολογίες.

Η κρίση δεν έχει χρώματα και κόμματα.