Οσοι γεννηθήκαμε στην πρώτη δεκαετία μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο απολαύσαμε μακρά περίοδο ειρήνης και οι περισσότεροι μεγαλώσαμε σε συνθήκες διαρκώς βελτιούμενης ευημερίας και σχεδόν αδιατάρακτης προόδου, εκπαιδευτικής, οικονομικής και κοινωνικής.
Το σκληρό μεταπολεμικό σκηνικό, η φτώχεια των παιδικών και εφηβικών μας χρόνων, μαζί με εκείνο το αίσθημα ανελευθερίας που τότε επικρατούσε στην ελληνική ύπαιθρο, έσβησαν στο τέλος της δεύτερης ή τρίτης δεκαετίας της ζωής μας, σχεδόν ταυτόχρονα με την πτώση της δικτατορίας των συνταγματαρχών.
Εμειναν ωστόσο οι θλιβερές εικόνες, οι πικρές αναμνήσεις και τα αγωνιώδη υπαρξιακά συναισθήματα να υπενθυμίζουν σε εμάς ότι η ζωή μπορεί να εκτραπεί, να ξεφύγει, να πάρει άλλον δρόμο, ότι δεν υπάρχουν βεβαιότητες πως ο βίος μας θα μείνει σταθερός και αδιατάρακτος.
Ωστόσο περνώντας οι δεκαετίες φώλιαζαν μέσα μας φόβοι και αγωνίες ότι δεν γίνεται, βρε αδερφέ, να τη βγάλουμε εμείς άβρεχτοι, να φθάσουμε σε βαθιά γεράματα χωρίς πληγές και βάρη, χωρίς αναστατώσεις μεγάλες και απειλές ευθείες σαν εκείνες που βίωσαν οι πατεράδες και οι παππούδες μας.
Στις κατά καιρούς συζητήσεις με συνομηλίκους ορισμένοι ξόρκιζαν το κακό και άλλοι θεωρούσαν βέβαια τα επερχόμενα δεινά, σχεδόν έδειχναν να είναι υποταγμένοι σε σύνδρομα αυτοεκπληρούμενης προφητείας.
Είτε έτσι είτε αλλιώς, όλοι εμείς, οι εκδρομείς του ’60 όπως θα έλεγε και ο ποιητής, δεχθήκαμε το πρώτο πλήγμα το 2008, με την επελθούσα διεθνή χρηματοπιστωτική κρίση, η οποία έλαβε πρωτοφανείς διαστάσεις στην Ελλάδα, εξελίχθηκε σε κρίση χρέους, οδήγησε τον λαό μας σε φτώχεια διαρκείας και καταδίκασε τις νεότερες γενιές στην ξενιτιά και στην υποβάθμιση.
Στην υπερδεκαετή οικονομική κρίση δοκιμάστηκαν είναι αλήθεια οι αντοχές της γενιάς μας, κατέρρευσαν οι όποιες βεβαιότητες, διαταράχθηκαν οι όροι και οι προϋποθέσεις ατομικής, κοινωνικής και οικονομικής προόδου. Πολλοί χάθηκαν στα χρόνια της κρίσης, άλλοι αρρώστησαν και άλλοι μαράζωσαν στην κυριολεξία υπό το βάρος υποχρεώσεων του προηγούμενου ανθηρού βίου.
Η μεταπολεμική σταθερά κλονίστηκε, η κοινωνική κινητικότητα που εμάς ευνόησε έσβησε στην κυριολεξία, μια άλλη κατάσταση που έτεινε να μοιάζει με εκείνες που επικρατούσαν στη δεκαετία γέννησής μας διαμορφώθηκε.
Και σαν να μην έφθανε η κρίση, εκεί που τα πράγματα πήγαν να πάρουν έναν κάποιο δρόμο, ενέσκηψε η πανδημία για να αποδιαρθρώσει τον κόσμο ολόκληρο και να αποδομήσει, να θέσει υπό αίρεση και αμφισβήτηση τις πολλές θυσίες και τις μακρές προσπάθειες του λαού μας σε τούτη την έβδομη δεκαετία της ζωής μας.
Τώρα οι περισσότεροι παραπαίουν, άλλοι βαρυγκομούν ή φοβούνται καθότι ευπαθείς ομάδες, πέραν των άλλων.
Ωστόσο δεν επιτρέπεται να εγκαταλείψουμε τη μάχη και τον πόλεμο.
Μια νέα αρχή μπορεί να γίνει πάνω στα αποκαΐδια της κρίσης και εν μέσω των δακρύων που οι μαζικές απώλειες φέρνουν.
Μια νέα συνθήκη, μια νέα συμφωνία σαν κι αυτή που οικοδομήθηκε μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο επιβάλλεται να επικρατήσει.
Μόνο έτσι θα σωθεί και θα αλλάξει ο κόσμος…
