Εδώ και κάποιες εβδομάδες διατίθεται από το ηλεκτρονικό κατάστημα των εκδόσεων του Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης η ζωντανή ηχογράφηση της εξαιρετικής παράστασης «20+1 Λαϊκά Μεταπολεμικά Τραγούδια με Μπαρόκ Σύνολο» (https://www.miet.gr/book-list/book-20-1-Laika-Metapolemika-Tragoydia-me-Mparok-Synolo), η οποία είχε παρουσιαστεί επί δύο συνεχόμενες χρονιές στο Φεστιβάλ Αθηνών. Υπεύθυνη για την ιδέα, την επιλογή και την ερμηνεία του ρεπερτορίου ήταν η ηθοποιός και τραγουδίστρια Χριστίνα Μαξούρη, η οποία μας μίλησε λίγο καιρό πριν από τη σταδιακή άρση των μέτρων για αυτή τη δισκογραφική κυκλοφορία αλλά και για τη ζωή υπό την απειλή του κορωνοϊού.
Πώς έχει διαμορφωθεί η καθημερινότητά σας αυτή την περίοδο; Εχετε στραφεί στην τέχνη για να αντλήσετε δύναμη εν μέσω επιβεβλημένου εγκλεισμού;
«Αφού ξεπεράστηκε το μούδιασμα των πρώτων ημερών, η καθημερινότητά μου απέκτησε μια νέα ρουτίνα, πιο ήπια ως προς τους ρυθμούς της και πιο φιλική προς τις διάφορες απαιτήσεις σε σχέση με την προηγούμενη. Μια ρουτίνα που χωράει ξεκούραση, ώρες ακρόασης μουσικής, διάβασμα, άσκηση, τη φροντίδα του σπιτιού, απενοχοποιημένο χάσιμο χρόνου και την προετοιμασία για «Τα τραγούδια της Σωτηρίας», μια παράσταση που έχει συμπεριληφθεί στον εφετινό προγραμματισμό του Φεστιβάλ Αθηνών και αποτελείται από τραγούδια που σφράγισε η Σωτηρία Μπέλλου με τη φωνή της και περιστατικά από τη ζωή της που σφράγισαν την ίδια. Οσον αφορά την τέχνη, ήμουν ανέκαθεν στραμμένη προς αυτήν. Αποτελούσε πάντα πηγή φωτός και άντληση δύναμης κι ελπίδας. Και σε κάποιες περιπτώσεις, πραγματική σωτηρία. Αυτό που έχει συμβεί τη συγκεκριμένη περίοδο, είναι μια επιβεβαιωμένη κοινή συνειδητοποίηση της αναγκαιότητας και της χρησιμότητας της τέχνης στη ζωή μας, που την καθιστά επισήμως αναπόσπαστη και ιερή».
Τι έχει αποτυπωθεί πιο έντονα μέσα σας από την παράσταση «20+1 Λαϊκά Μεταπολεμικά Τραγούδια με Μπαρόκ Σύνολο»; Τώρα που ακούτε τη ζωντανή ηχογράφηση ποιο είναι το αγαπημένο σας κομμάτι;
«Η ανάμνηση της ευτυχίας και της πληρότητας που ένιωθα κατά τη διάρκεια της όλης διαδικασίας, από την πρώτη πρόβα μέχρι την τελευταία παράσταση. Ηταν ένα όνειρο που γινόταν πραγματικότητα, σε μια ασφαλή και προστατευμένη συνθήκη, στο μέρος που το ονειρεύτηκα, με εξαιρετικά καλούς συνεργάτες και φίλους, τόσο στο δημιουργικό κομμάτι όσο και στην εκτέλεση της παραγωγής, που πίστεψαν από την αρχή και υποστήριξαν πολύ αυτή τη δουλειά. Οταν σε αυτά προστέθηκε η επανάληψη της παράστασης και το ενδεχόμενο της αποτύπωσής της σε CD από τις Εκδόσεις του ΜΙΕΤ, ήταν σαν να μου χάρισαν τον ουρανό με τ’ άστρα. Αγαπώ ιδιαιτέρως «Το Καράβι» του Βασίλη Τσιτσάνη και τον «Πασατέμπο» του Χιώτη, που τραγουδάμε μαζί με τη Λένα Κιτσοπούλου».
Ανησυχείτε για την επόμενη μέρα;
«Ασφαλώς ανησυχώ. Και αγωνιώ. Αλλά ταυτοχρόνως έχω μια βαθιά πίστη στην ανθρώπινη δύναμη και το πείσμα, που με κάνει να αισιοδοξώ. Αλλωστε, η ανθρωπότητα έχει επιβιώσει και έχει προσαρμοστεί εκ νέου, ύστερα από πολύ μεγαλύτερα πλήγματα από αυτό της τωρινής πανδημίας».
Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που θα κάνετε όταν μας ανακοινώσουν ότι μπορούμε πάλι να κυκλοφορούμε ελεύθερα;
«Θα πάω να δω την οικογένειά μου στο Πόρτο Ράφτη. Θα περπατήσω δίπλα στη θάλασσα και θα βουτήξω τα πόδια μου στο νερό. Μετά θα αγκαλιάσω για ώρα όλους μου τους φίλους που τώρα περνάω και τους χτυπάω τα κουδούνια για να βγουν στο μπαλκόνι να ιδωθούμε και να τα πούμε από απόσταση».
«Εξαρτάται από τη φάση ζωής στην οποία βρήκε τον καθέναν από εμάς αυτός ο περιορισμός. Τι του στέρησε, τι του προσέφερε, από τι τον απάλλαξε, σε τι τον εμπόδισε. Και φυσικά, από το κλίμα που βίωσε στο σπίτι του, όπου αναγκάστηκε να παραμείνει. Οπότε το πώς την αντιμετώπισε κανείς, είναι κάτι πολύ προσωπικό που μπορεί να χώρεσε και καταβύθιση σε απαιτητικά αριστουργήματα και guilty pleasures και τίποτα από τα παραπάνω. Το θέμα είναι να βρίσκει ο καθένας τον τρόπο να παραμένει ήρεμος, ευγενικός με τον εαυτό του και με το όλον, συγκεντρωμένος σε ό,τι τον κρατά στα πόδια του και του δίνει δύναμη κι ευγνώμων για όσα καλά έχει μέσα του κι άλλα τόσα όμορφα που του συμβαίνουν και στα οποία αξίζει να σταθεί».
