Γνώριμη φυσιογνωμία, αλλά δεν μπορεί να είναι αυτός, σκέφθηκα καθώς αντίκρισα τον εισερχόμενο στο γραφείο μου ψαρομάλλη κύριο με το ευγενικό χαμόγελο που με πλησίασε διστακτικά. – Είμαι ο Μανώλης Γλέζος, μου αυτοσυστήθηκε απλώνοντας το χέρι. – Ο κύριος Γιάννης Μαρίνος υποθέτω, πρόσθεσε και άνετα στρογγυλοκάθισε απέναντί μου προκαλώντας αμέσως ατμόσφαιρα οικειότητας. Ηταν πράγματι ο θρυλικός ήρωας που κατέβασε τη γερμανική σημαία, αλλά και το περιπετειώδες κορυφαίο στέλεχος της άκρας Αριστεράς, που έχαιρε γενικότερου σεβασμού, θαυμασμού και δέους. Εύλογη και η απορία μου, καθώς και ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος», όπου προσήλθε, όπως και η αφεντιά μου ως διευθυντής του και αρθρογράφος βρισκόμαστε στο αντίπαλο προς την κομμουνιστική Αριστερά μετερίζι και την αμφισβητούσαμε ή ακόμα και πολεμούσαμε με όπλο τις αξίες της δημοκρατίας, των πολιτικών ελευθεριών και της ελεύθερης καπιταλιστικής οικονομίας. – Σας έφερα ένα άρθρο μου για δημοσίευση. Και την εμφανή έκπληξή μου ικανοποίησε πληροφορώντας με ότι είναι οικονομολόγος, ότι σπούδασε στην ΑΣΟΕΕ και ότι τον ενδιαφέρει ιδιαίτερα η οικονομία των υδάτων.
Πρέπει να ήταν το 1986, όταν ξαφνικά είχε παραιτηθεί από την ενεργό δράση στην κεντρική πολιτική σκηνή ως στέλεχος του ΚΚΕ και άλλων αριστερών σχηματισμών, ακόμα και του ΠαΣοΚ, των οποίων διετέλεσε και βουλευτής, για να ασχοληθεί με τα του οίκου του, δηλαδή τ’ Απεράθου, το χωριό του στη Νάξο. Είχε επιλέξει ως πολιτική δράση την τοπική αυτοδιοίκηση και ήθελε μέσω του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» να προβάλει τη σημασία που έχει για την ορεινή Ελλάδα η δημιουργία πεζουλιών για καλλιέργεια στις πλαγιές των βουνών. Αυτό ήταν το αντικείμενο του άρθρου του, που ευχαρίστως φιλοξένησα.
Ετσι ξεκίνησε η βραχεία περίοδος φιλικής σχέσης μου με τον Γλέζο, η διάθεση του οποίου για προσφορά στο κοινό καλό με είχε γοητεύσει. Στις κατά καιρούς συναντήσεις μας τον άκουγα να εξυμνεί τις αναπτυξιακές του προσπάθειες στην κοινότητα Απειράνθου και τις ανάγκες των απλών ανθρώπων στα στοιχειώδη. Χωρίς δισταγμό μάλιστα εκείνη την περίοδο διέθεσε το κύρος της προσωπικότητάς του στη διάδοση μιας πρωτοβουλίας του Δημοσιογραφικού Οργανισμού Λαμπράκη για τη δημιουργία βιβλιοθηκών σε μικρές κοινότητες ανά την Ελλάδα. Προσφέρθηκε μάλιστα τότε να με αναπληρώσει στα εγκαίνια της βιβλιοθήκης της μικρής νήσου Θηρασιάς, όπου δεν μπόρεσα εγώ να παρευρεθώ. Φυσικά, δεν έλειψαν οι συζητήσεις μας και από την πολιτική. Πολύ διακριτικά του ασκούσα την αντιαριστερή κριτική μου και εκείνος πολύ ευγενικά αλλά σταθερά υπερασπιζόταν τις ιδέες του. Χωρίς οξύτητα και εμπάθεια.
