Η υγειονομική κρίση και το πλήθος των συνεπειών της ανέδειξαν πέραν των άλλων και τις αδυναμίες και τα ελλείμματα του ελληνικού παραγωγικού προτύπου και μοντέλου.
Ιδιαιτέρως τη μεγάλη εξάρτησή του από εξωγενείς παράγοντες.
Φανερώθηκε περίτρανα π.χ. η μεγάλη εξαρτησή του από τον τουρισμό και βεβαίως από την κατανάλωση, από την οποία πηγάζει σχεδόν το 70% του ετήσιου παραγόμενου εισοδήματος στην Ελλάδα.
Το ευρύτατο οικοσύστημα που αναπτύχθηκε γύρω από τον τουρισμό κλονίστηκε στο μέγιστο βαθμό από τα παγκοσμίου εμβέλειας μέτρα κοινωνικής αποστασιοποίησης για τον έλεγχο της πανδημίας.
Μεταφορές, αεροπορικές, ακτοπλοϊκές, χερσαίες και μαζί ξενοδοχεία, ενοικιαζόμενα διαμερίσματα και δωμάτια και ένα πλήθος συνδεδεμένων μονάδων εξυπηρέτησης και κάλυψης πλήθους αγαθών και υπηρεσιών, από καθαριστήρια και μεταφορές προσώπων μέχρι βιοτεχνίες παραγωγής πετσετών, σεντονιών και επίπλων γονάτισαν στην κυριολεξία από το κλείδωμα.
Ταυτόχρονα εστιατόρια, ταβέρνες, μπαρ, κέντρα διασκέδασης, γενικώς η εστίαση και πλήθος άλλων συναφών δραστηριοτήτων βρέθηκαν αίφνης χωρίς αντικείμενο, οι πωλήσεις και τα έσοδα τους μηδενίστηκαν και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει πότε και αν θα καταφέρουν στη διάρκεια του τρέχοντος έτους να αναπληρώσουν έστω τμήμα των απωλειών τους.
Αντιστοίχως τα εισοδήματα εκατοντάδων χιλιάδων απασχολουμένων σε αυτό το ευρύτατο οικοσύστημα τείνουν επίσης να μηδενιστούν, παρασέρνοντας και την κατανάλωση που στηρίζει το εθνικό εισόδημα στα τάρταρα.
Από αυτές τις απώλειες, από αυτή την ατέλειωτη αλυσίδα καταστροφής πηγάζουν και οι δυσμενέστατες προβλέψεις διεθνών οργανισμών και αναλυτών για υπερμεγέθεις ελληνικές απώλειες και ύφεση της τάξης του 10% -15%.
Με άλλα λόγια το πρότυπο πάσχει, το μοντέλο είναι προβληματικό, θέλει επανασύσταση και ανασυγκρότηση.
Αυτό »φωνάζει» η τρέχουσα υγειονομική κρίση. Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι ακόμη και ο περιφρονημένος πρωτογενής τομέας έδειξε αντοχές και είναι ίσως από τους λίγους που ανθοφορεί σε τούτες τις τόσο ιδιαίτερες συνθήκες.
Δεν χωρεί καμία αμφιβολία, ούτε χρειάζεται άλλη μαρτυρία για να πεισθούμε ότι η ελληνική οικονομία χρειάζεται επαναπροσανατολισμό και γενναία παραγωγική στροφή.
Σε ανύποπτο χρόνο, στα τελευταία χρόνια της προηγούμενης οικονομικής κρίσης, είχε καταγραφεί πόσο μονομερής και προβληματική υπήρξε η επιλογή του καταναλωτικού προτύπου και εκείνου των υπηρεσιών.
Τώρα φανερώνονται πόσο κούφιες και άνευ περιεχομένου ήταν οι αναφορές περί τουριστικής βιομηχανίας και άλλα συναφή. Κοινή είναι η πεποίθηση πια ότι ήλθε ο καιρός για πραγματική παραγωγή.
Οι πολιτικές δυνάμεις οφείλουν τώρα δυναμικές πρωτοβουλίες προς την κατεύθυνση αυτή.
Τώρα είναι η ευκαιρία για παραγωγική στροφή, βιομηχανική ανασυγκρότηση και τεχνολογική αναγέννηση. Είναι ο μόνος τρόπος για διαμόρφωση στέρεων συνθηκών οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης.
ΤΟ ΒΗΜΑ
