Ο Βασίλης Δημάκης κανονικά θα έπρεπε να θεωρείται ένα πρότυπο.
Ένας άνθρωπος που έχει περάσει μεγάλο μέρος της ενήλικης ζωής του στη φυλακή, επέλεξε να αντιπαλέψει τη συνθήκη του εγκλεισμού με τη μάθηση.
Κατάφερε να τελειώσει το σχολείο όντας στη φυλακή, να τελειώσει το Εσπερινό Νυχτερινό Λύκειο Πατρών και να περάσει στο Πανεπιστήμιο, στο τμήμα Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης.
Παρότι καταδικασμένος σε βαριές ποινές έδειξε ότι μπορεί να φτιάξει ένα διαφορετικό δρόμο παλεύοντας να μορφωθεί. Όμως το ίδιο το σωφρονιστικό σύστημα δεν εκτίμησε την προσπάθεια που έκανε.
Την άνοιξη του 2018 έκανε την πρώτη απεργία πείνας για να μπορέσει να πάρει την εκπαιδευτική άδεια την οποία δικαιούται για τις σπουδές του.
Κόντεψε να πεθάνει.
Τελευταία στιγμή δικαιώθηκε το αίτημά του και αφού είχαν υπάρξει μεγάλες αντιδράσεις, διαμαρτυρίες και κινητοποιήσεις.
Στις σπουδές τα πάει πολύ καλά και το βεβαιώνουν οι καθηγητές του.
Όμως, φέτος ξαφνικά στις 21 Απριλίου αποφασίστηκε να μεταχθεί στις φυλακές Γρεβενών.
Κάτι που πολύ απλά θα σήμαινε ότι δεν θα μπορούσε να συνεχίσει τις σπουδές του, αφού θα ήταν μακριά από την Αθήνα.
Για δεύτερη φορά αναγκάστηκε να καταφύγει στην απεργία πείνας για να διεκδικήσει το αυτονόητο.
Αυτή τη φορά μετά από κάποιες αρχικές ταλαντεύσεις ευτυχώς το αίτημά του δικαιώθηκε.
Όμως, αναρωτιέται κανείς γιατί πρέπει κάποιος που αποδεδειγμένα δείχνει ότι μέσα στη φυλακή διαλέγει δρόμο άλλο και επενδύει στη μόρφωση να κάνει δύο φορές απεργία πείνας για να διεκδικήσει ένα δικαίωμα που ο ίδιος ο νόμος το αναγνωρίζει;
Ξέρω ότι υπάρχουν αρκετοί που θεωρούν ότι κατά βάση στη φυλακή πάνε οι «κακοί άνθρωποι», αυτοί που τους κλείνουμε εκεί για να μην κυκλοφορούν ανάμεσά μας.
Αυτή είναι και ξεπερασμένη και επικίνδυνη αντίληψη.
Ναι, άνθρωποι πάνε στη φυλακή.
Αλλά η φυλακή είναι τιμωρία, δεν είναι εκδίκηση.
Και η φυλακή πέρα από τιμωρία πρέπει να είναι και ευκαιρία.
Ο Βασίλης Δημάκης την ευκαιρία αυτή την κέρδισε όταν μπήκε στο πανεπιστήμιο.
Το σωφρονιστικό σύστημα δεν έχει δικαίωμα να του τη στερεί.
