Η χώρα εισέρχεται από τη Δευτέρα στην επόμενη φάση διαχείρισης της μεγίστης υγειονομικής κρίσης.
Την κρισιμότερη ίσως γιατί επιχειρούμε έξοδο από την »ασφάλεια» της καραντίνας και ερχόμαστε αντιμέτωποι με το απρόσμενο και απροσδόκητο, με τον αόρατο αλλά παρόντα ακόμη στην κοινότητα κορωνοϊό.
Ωστόσο, δεν υπήρχε χρόνος για άλλες αναμονές. Οι πολίτες μπορεί να ανταποκρίθηκαν στην περίοδο του εγκλεισμού, αλλά τα βάρη του, προσωπικά και οικονομικά, είχαν αρχίσει να γίνονται αβάσταχτα.
Αλλωστε, ασφαλής έξοδος χωρίς τις συνέπειες μιας παρατεταμένης καραντίνας δεν υπάρχει.
Οπως και δεν υπάρχουν βεβαιότητες για την έκβαση του σταδιακού »ξεκλειδώματος» και την τύχη αυτής της επαπειλούμενης συνάντησης μαζί του.
Ωστόσο, αν τηρηθούν οι κανόνες προστασίας, η απόσταση, τα μέτρα υγιεινής, οι μάσκες σε κλειστούς χώρους, ο συστηματικός καθαρισμός των κοινών επιφανειών και μας ευνοήσει το ξηρό και θερμό ελληνικό θέρος τότε μπορούμε να ελπίζουμε ότι δεν θα αντιμετωπίσουμε έξαρση της πανδημίας στη διάρκεια του καλοκαιριού, αλλά αντιθέτως θα έχουμε τον χρόνο να προετοιμαστούμε καλύτερα για το φθινόπωρο προκειμένου να αντιμετωπίσουμε ένα πιθανό δεύτερο εποχικό κύμα της επιδημίας, όπως συνήθως συμβαίνει με τους κορωνοϊούς.
Υπό αυτή την έννοια τίθεται ξανά το ζήτημα της ατομικής ευθύνης.
Με τη διαφορά ότι στην παρούσα φάση εκλείπει το στοιχείο του καταναγκασμού, της διοικητικής ποινής και η ανάληψή της είναι ζήτημα συνείδησης και συνειδητοποίησης του ρόλου και της θέσης του καθενός μας στην κοινότητα και κατ’ επέκταση στη χώρα.
Οσοι δε τα θέλουν όλα από το κράτος και αντιμετωπίζουν ως μέγιστο κακό την προσφυγή στην ατομική ευθύνη των πολιτών αγνοούν μάλλον τα βασικά, τα θεμελιώδη της αστικής Δημοκρατίας, η οποία χωρίς την έννοια της ατομικής ευθύνης δεν υφίσταται.
ΤΟ ΒΗΜΑ
