Η πολυπόθητη ταχεία επιστροφή, μετά το εφιαλτικό φάσμα του κορωνοϊού, στον συχνά απατηλό ευδαιμονισμό, ή και σε μία αποτελεσματική και χωρίς εφιάλτες πορεία προς την… «κανονικότητα», δεν λύνει το πρόβλημα της κάθε άλλο παρά αρμονικής συμβίωσης, τόσο στην πατρίδα μας, όσο και σε διεθνές επίπεδο, εάν δεν ανοίξει ο δρόμος για ένα νέο Ανθρωπισμό.
Στην Ελλάδα, η υποδειγματική αντιμετώπιση του θανάσιμου κινδύνου της σαρωτικής πανδημίας του κορωνοϊού έχει αναπτερώσει σημαντικά το σκληρά δοκιμαζόμενο από την επιδημία ηθικό μας. Για πρώτη ίσως φορά στα χρονικά της ιστορίας μας δεχόμαστε από τα διεθνή ΜΜΕ την αναγνώριση της πρωτιάς μας, για την καταπολέμηση της χειρότερης πανδημίας, στα παγκόσμια χρονικά.
Αλλά η ευχή κάθε λογικού και νοήμονος ανθρώπου είναι, η πανδημία αυτή να ηττηθεί σε όλες τις χώρες, όπου θρηνούνται τα θύματά της, για τον απλούστατο λόγο, ότι ο σατανικός αυτός ιός μεταδίδεται από τα συγκοινωνούντα δοχεία των χωρών της Υφηλίου, με ταχύτητα αστραπής και χωρίς καμία εθνική, φυλετική ή θρησκευτική διάκριση.
Όμως, ακόμη και αν με την αναμενόμενη παρασκευή του σωτήριου εμβολίου κατά της εξάπλωσης του Covid-19, φυσικά και σειράς φαρμάκων που συνδέονται με τη θεραπεία του ιού, η επόμενη ημέρα τόσο για την Ελλάδα, αλλά και για την Υφήλιο, εάν αποτελέσει την επανάληψη του φαινομένου των κοινωνικών αδικιών και κυρίως της αλαζονείας των αυτόκλητων «μεγάλων» δυνάμεων, τότε το χρονικό της καταπολέμησης του Covid-19, θα ξεχαστεί σαν ένα μάλλον απατηλό και φευγαλέο γεγονός…
Τότε, η επιστροφή στην «κανονικότητα» θα οδηγήσει τις περισσότερες χώρες στη μιζέρια του κατά συνθήκην ψεύδους της ισονομίας και ισοπολιτείας.
Τότε, η ίδια αυτή λέξη, ή ορθότερα ο επινοηθείς, από τους μάλλον απατεώνες νεολογισμός «κανονικότητα», θα διαιωνίζει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά και την προβοκατορική διαρκή ανάφλεξη εστιών πολέμου για την καταστροφή και κατάκτηση χωρών με πλουτοπαραγωγικές πηγές από… «προστάτιδες μεγάλες δυνάμεις».
Κάποιοι οραματιστές και φιλόσοφοι γράφουν και διδάσκουν, ότι οι κοινωνίες που πλήττονται από τις δοκιμασίες των επιδημιών, της θεομηνίας και του πολέμου, πορεύονται με μεγαλύτερη σοφία και σύνεση προς την ειρηνική περίοδο.
Όμως, μεταξύ του οράματος των ειρηνιστών φιλοσόφων και της αδυσώπητης πραγματικότητας του συστήματος της αδικίας και του καιροσκοπισμού, υπάρχει τεράστια διαφορά. Και αυτός ο κίνδυνος ελλοχεύει για την επόμενη ημέρα της σημερινής παγκόσμιας πανδημίας…
Παρόλα αυτά, το αίτημα για μια ριζική αλλαγή στην πολιτική νοοτροπία και συμπεριφορά του χυδαιοϋλισμού παραμένει αμετακίνητο στις ψυχές και των πιο ταπεινών και ανώνυμων ανθρώπων. Το αίτημα για μια νέα Αναγέννηση, στα γράμματα, στις τέχνες, στην επιστημονική έρευνα, στην Ηθική του Σπινόζα, γιατί όχι και του δικού μας, του αείμνηστου Ευάγγελου Παπανούτσου, η ίδια αυτή αξίωση των απροστάτευτων πολιτών του Κόσμου προβάλλει πάντοτε αδιαπραγμάτευτη.
Η κατά 80-90% μείωση της ατμοσφαιρικής ρύπανσης λόγω των περιοριστικών μέτρων κατά του κορωνοϊού, μετέτρεψε την Αθήνα σε υπόδειγμα σεβασμού προς το οικοσύστημα. Συνεπώς, για εμάς, η επόμενη ημέρα μαζί με την εκδίωξη του ιού, θ’ αφιερωθεί ξανά στη ρυπογόνο… «κανονικότητα»!
Η επόμενη ημέρα
Και τώρα, η αναγκαστική προσγείωση των σημερινών Ελλήνων στις αναζητήσεις της επόμενης ημέρας του κορωνοϊού. Θα χαρούμε την ολοκάθαρη ατμόσφαιρα των αστικών κέντρων λόγω της κατά τα 80% έως 90% μείωσης των καυσαερίων και της αιθαλομίχλης σε όλο το διάστημα των περιοριστικών μέτρων, για την εξάπλωση του Covid-19;
Πότε άλλοτε, τα τελευταία 60 χρόνια η Αθήνα έζησε το σημερινό διαυγές έναστρο στερέωμα και μάλιστα σε ορισμένα σημεία με μειωμένο ηλεκτροφωτισμό να δίνεται η δυνατότητα να ξεχωρίζουν οι κάτοικοί της τους πιο γνωστούς αστερισμούς;
Ήταν ή όχι «δώρον εξ ουρανού» η αναβίωση του «Κυρ’ Αντώνη» του Μάνου Χατζιδάκι, όταν για πρώτη ίσως φορά μετά το ’60, οι Αθηναίοι στη νύχτα της φετινής Ανάστασης ταξίδεψαν, στα φωτεινά και χωρίς το νεκρικό πέπλο της αιθαλομίχλης, αστέρια του αττικού στερεώματος;
Επόμενο θα ήταν, να κλείσει αυτό το σημείωμα με την ανάμνηση των στίχων αυτού του τραγουδιού του Μάνου Χατζιδάκι, όπως το απέδωσαν στους δίσκους βινυλίου των 45 στροφών η Νάνα Μούσχουρη και το φωνητικό ζεύγος Μαρινέλας-Καζαντζίδη.
Αχ κυρ’ Αντώνη πως σ’ αγαπάμε
και μαζί σου τ’ άστρα μετράμε
τις φωτιές για σένα πηδάμε
ώσπου να ‘ρθει η βροχή
και το θυμό σου πάντα μετράμε
σαν πουλιά μαζί τριγυρνάμε
σαν παιδιά με σένα γελάμε
σαν κάνεις προσευχή…
Αυτοί οι στίχοι, αυτοί οι ήχοι δεν είναι παρά το ρέκβιεμ, η νεκρώσιμη ακολουθία της παγανιστικής, της λατρευτικής σχέσης του ανθρώπου με τα στοιχεία της Φύσης αλλά και του Σύμπαντος. Με άλλα λόγια, ένας άλλοτε οικολογικός ύμνος, που με εικονοκλαστική-τζιχαντική μανία κυριολεκτικά τον κονιορτοποίησαν εκείνοι που καταστρέφουν ατιμώρητοι το περιβάλλον. Αυτοί, που μετέτρεψαν την Ανταρκτική σε βαλτωμένα υπερχειλισμένα νερά και με εκατομμύρια θηλαστικά, ψάρια και πουλιά ενός ημιθανούς, λόγω των μολύνσεων, Οικοσυστήματος.
Να σχετίζεται άραγε η εξάπλωση των επιδημιών, με την αποδεκατισμένη πανίδα και τα εκατομμύρια εκτάρια της καμμένης χλωρίδας;
