Με τη διάλεξή του της 28ης Οκτωβρίου 1945 με τίτλο «Ο υπαρξισμός είναι ένας ανθρωπισμός» ο Ζαν-Πολ Σαρτρ καταγράφηκε δυναμικά για πρώτη φορά στη συνείδηση του γαλλικού και του διεθνούς κοινού.
Ενας σπιθαμιαίος διανοούμενος με ύψος μόλις 1,52 μ. έθελγε το μεταπολεμικό Παρίσι με τη σκέψη του, προσέλκυε ορδές στην ομιλία του και λιποθυμίες στο άλλο φύλο – αν και αυτές οφείλονταν στην αφόρητη ζέστη μιας ασφυκτικά γεμάτης αίθουσας και όχι στο διανοητικό sex appeal του.
Ο Σαρτρ όμως πράγματι προοριζόταν να διαπρέψει ως φιλόσοφος και εραστής (της Σιμόν ντε Μποβουάρ και πολλών άλλων), να ορίσει επί δεκαετίες τον τύπο του διανοούμενου, να ζήσει στο έπακρο, να πεθάνει τιμημένος – και μετά να ξεχαστεί γιατί οι εποχές τον ξεπέρασαν σε αντίθεση με άλλους σύγχρονούς του.
Τέσσερις δεκαετίες μετά τον θάνατό του τον Απρίλιο του 1980, στο BHMAgazino που κυκλοφορεί μαζί με το «Βήμα της Κυριακής», ο Μάρκος Καρασαρίνης διαβάζει τη νέα βιογραφία του Γκάρι Κοξ με τίτλο «Existentialism and Excess. The Life and Times of Jean-Paul Sartre» (εκδόσεις Bloomsbury) που υπενθυμίζει έναν ταραχώδη βίο και μια μνημειώδη πολιτεία.
Διαβάστε περισσότερα στο BHMAgazino που κυκλοφορεί εκτάκτως το Μ. Σάββατο με το «Βήμα της Κυριακής»
