Η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει, όλα δείχνουν τη μεγαλύτερη ύφεση από όλες τις χώρες της Ευρωζώνης με βάση τις εκτιμήσεις του ΔΝΤ.
Μιλάμε για μια ύφεση τρομακτική ύψους 10%.
Αυτό, όπως και να το δει κανείς, σημαίνει κοινωνική καταστροφή.
Οι άλλες χώρες της Ευρωζώνης δεν πέρασαν 10 χρόνια μνημονίων όπως εμείς.
Μπορούν να αντέξουν καλύτερα το κόστος της ύφεσης.
Εμείς βγαίνουμε από μια περίοδο που μας άφησε βαθιά τραύματα.
Οικονομικά αλλά και κοινωνικά.
Δεν πρέπει να αφήσουμε την πανδημία να γίνει κοινωνική καταστροφή.
Η Ευρώπη ως προς αυτό συμπεριφέρεται με πραγματικό κυνισμό.
Με τα χίλια ζόρια αποφάσισαν κάποιες μεγάλες ενισχύσεις και αυτές ουσιαστικά με απαίτηση μίνι μνημονίων μετά.
Αντί να τυπώσουν χρήμα για να μην οδηγηθούμε οικονομικά και κοινωνικά στα βράχια.
Τα πράγματα είναι δύσκολα.
Θα αντέξουν οι οικονομίες που θα μπορούν να στηριχτούν σε σημαντική δημόσια δαπάνη για να μπορέσουν να αντέξουν το σοκ της ύφεσης.
Στην Ευρώπη, στην προηγούμενη κρίση απλώς απέτυχαν.
Αντί να αντιμετωπίσουν την ύφεση, έφεραν τα μνημόνια και ακόμη περισσότερη ύφεση.
Και τώρα φαίνεται ότι οι χώρες του Ευρωπαϊκού Βορρά σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο.
Εξ ου και η άρνησή τους να πάρουν μέτρα που να αποτελούν έμπρακτη αλληλεγγύη.
Η ελληνική κυβέρνηση πρέπει να κάνει ό,τι απαιτείται για να μειωθεί το κόστος της επερχόμενης ύφεσης στην Ελλάδα.
Η κοινωνία έδειξε εντυπωσιακή προσήλωση στην εφαρμογή των μέτρων για την πανδημία.
Θα ήταν πολύ άδικο να το πληρώσει με το κόστος μιας παρατεταμένης ύφεσης.
Χρειάζονται μέτρα τολμηρά, με κριτήριο το συμφέρον της κοινωνίας.
Και εάν αυτό σημαίνει ακόμη και ανυπακοή στην ΕΕ, ας το τολμήσει.
Ξέρουμε από τα μνημόνια ποιος είναι ο λάθος δρόμος: η λιτότητα εν μέσω ύφεσης.
Ξέρουμε πια, ποιος είναι ο άλλος δρόμος: δημόσια δαπάνη, στήριξη των εργαζομένων, αποτροπή της καταστροφής κλάδων, επένδυση στην κοινωνική συνοχή.
Ας μην ξεχνάμε: πίσω από τους οικονομικούς δείκτες βρίσκονται ζωές.
