Είχα ακούσει το διάγγελμα του Μπόρις Τζόνσον, όταν ακόμη η κυβερνητική ελίτ της Μεγάλης Βρετανίας εφάρμοζε την πολιτική ανοησία της «ανοσίας της αγέλης». Σοκαρίστηκα τότε από την ωμότητα με την οποία προειδοποιούσε της συμπατριώτες του για της συνέπειες μιας πανδημίας για την οποία δεν έπαιρνε κανένα μέτρο, έχοντας βάλει στη ζυγαριά τις ανθρώπινες ζωές και την καταστροφή της οικονομίας. Ηταν η ίδια εποχή που ο διοικητής της τραπέζης της χώρας είχε αποκλείσει με τρόπο κατηγορηματικό την πιθανότητα να ενισχύσει απευθείας την κυβέρνηση με ζεστό χρήμα για να αντιμετωπίσει τις συνέπειες του κορωνοϊού. Ο Αντριου Μπέιλι τόνισε τότε ότι η κυβέρνηση δεν χρειάζεται καμία βοήθεια. Προφανώς είχε κατά νου αυτό που άρρητα προέκυπτε από την πολιτική τόσο του Τζόνσον όσο και του Τραμπ: για μια γρίπη που σκοτώνει υπερήλικες δεν θα διαλύσουμε την οικονομία…
«Δεν θα σας κρύψω την αλήθεια», είχε πει στους συμπολίτες του ο βρετανός ηγέτης, «θα χάσουμε ανθρώπους. Πολλοί γονείς και παππούδες μας θα φύγουν από τη ζωή πριν την ώρα τους». Κι όμως τους έλεγε τη μισή αλήθεια, που συνήθως είναι το πιο δηλητηριώδες ψέμα. Εκρυβε ότι οι σφοδρές συνέπειες της πανδημίας στη χώρα είχαν άμεση σχέση με την άρνηση της κυβέρνησής του να εφαρμόσει τη μόνη ασπίδα που έχουμε για την ώρα απέναντι στον ιό, την απόλυτη καραντίνα του πληθυσμού.
Το αξιακό σύστημα του δυτικού πολιτισμού είναι πλέον βαθιά ριζωμένο στην πλειονότητα των πολιτών. Η επιστροφή στη βαρβαρότητα στο όνομα της οικονομίας, με μια πολιτική που κατά πάσα πιθανότητα θα οδηγούσε εν τέλει και στην καταστροφή της οικονομίας, αποφεύχθηκε. Τόσο στη Μεγάλη Βρετανία όσο και στις ΗΠΑ, η αξία της ανθρώπινης ζωής υπερίσχυσε των παρορμήσεων, των δισταγμών, του κυνικού ταμπεραμέντου των ηγετών. Δεν έχει σημασία αν στην Αγγλία έπαιξαν καθοριστικό ρόλο τα ιερατεία των πανεπιστημίων και όσων στο παρασκήνιο αποτελούν τη βαθιά συνείδηση της παλιάς αυτοκρατορίας και στις ΗΠΑ το ανοσοποιητικό σύστημα μιας φιλελεύθερης δημοκρατίας. Οι εγκληματικές πολιτικές εγκαταλείφθηκαν.
Είναι βέβαιο ότι η πρωτοφανής καθυστέρηση στη λήψη των ενδεδειγμένων αποφάσεων θα αποτελέσει κεντρικό πολιτικό θέμα μετά την κρίση. Αλλά αυτό είναι το λιγότερο. Οταν με το καλό περάσει ο εφιάλτης, αφού μετρηθούμε και πενθήσουμε, θα έρθει η ώρα να αναθεωρήσουμε βεβαιότητες που αποδείχθηκαν χάρτινες. Να πάρουμε γενναίες αποφάσεις, τέτοιες που θα επιτρέπουν στον πολιτισμό μας στην πράξη και όχι στα χαρτιά να υπερασπίζεται την υπέρτατη αξία της ανθρώπινης ζωής. Τα δημόσια συστήματα υγείας, η αυτάρκεια των χωρών σε εργαλεία και υλικά που μας θωρακίζουν απέναντι στο αιφνίδιο, οι πατέντες φαρμάκων και εμβολίων και ένα παγκόσμιο σύστημα ταχείας δράσης απέναντι στις επιδημίες, όπως ακριβώς το περιέγραψε ο ιδιοφυής Μπιλ Γκέιτς, θα βρεθούν στο επίκεντρο της νέας εποχής.
Εφόσον βεβαίως η συμφορά μάς κάνει σοφότερους.
