Καταλαβαίνω γιατί η κυβέρνηση προσπαθεί να δώσει την εικόνα ότι επιστρέφουμε στην κανονικότητα.
Ο κόσμος ήδη έχει πιεστεί από την καραντίνα, αλλά και από το οικονομικό και κοινωνικό κόστος και θέλει να ξέρει ότι θα υπάρξει μια διέξοδος.
Όμως, ξέρουμε ότι τα πράγματα δεν είναι εύκολα.
Δεν είναι ότι μια μέρα απλώς θα αρθούν οι απαγορεύσεις, έστω και σταδιακά, και θα είναι όλα όπως πριν.
Καταρχάς υπάρχει πάντα ο φόβος για το «νέο κύμα».
Σε όλες τις χώρες μιλούν για μια εναλλαγή ανάμεσα σε περιόδους απαγορεύσεων και περιόδους χαλάρωσής τους, μέχρις ότου υποχωρήσει οριστικά η πανδημία.
Αυτό σημαίνει πως όταν χαλαρώσουμε τους δικούς περιορισμούς, θα πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι και για την επιστροφή του ιού.
Και αυτό σημαίνει ότι τα βήματα που έγιναν για την ενίσχυση του ΕΣΥ, πρέπει να συνεχιστούν.
Καταλάβαμε πολύ καλά όλοι μας πόσο σημαντικό είναι ένα έχουμε ένα καλά στελεχωμένο και προσβάσιμο σε όλους σύστημα υγείας.
Και αυτό σημαίνει ότι πρέπει τώρα να πάρουμε όλα μέτρα ώστε ακόμη και εάν ο ιός επιστρέψει να μπορούμε να τον αντιμετωπίσουμε ακόμη πιο αποτελεσματικά.
Σε τελική ανάλυση, ούτως ή άλλως επένδυση και όχι σπατάλη είναι το να έχουμε περισσότερους γιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό.
Όμως, χρειάζεται να δούμε πραγματικά και την επόμενη μέρα.
Το κόστος μέχρι τότε, από οικονομική άποψη, θα είναι πολύ μεγάλο.
Μεγάλο μέρος των επιχειρήσεων, ιδίως σε κλάδους που πλήττονται πιο άμεσα όπως ο τουρισμός θα δυσκολευτούν πολύ.
Όλες οι επιχειρήσεις είχαν σημαντικές απώλειες.
Δεν θα μπορούν απλώς να «πάρουν μπροστά».
Το παγκόσμιο οικονομικό σκηνικό θα είναι δύσκολο.
Θα έχουμε μια παγκόσμια ύφεση και ξέρουμε ήδη πολύ καλά ότι δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε κάποια «ευρωπαϊκή αλληλεγγύη».
Χρειαζόμαστε, τώρα περισσότερο παρά ποτέ, ένα σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Να σκεφτούμε όχι απλώς κρατικές ενισχύσεις – που τις χρειαζόμαστε – αλλά πώς μπορούμε να έχουμε μια οικονομία που να στηρίζεται σε παραγωγικούς κλάδους, να μην επενδύει στη «μονοκαλλιέργεια» του τουρισμού, να μπορεί να παράγει περισσότερα απαραίτητα προϊόντα, να μπορεί να ιεραρχεί τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες.
Άλλωστε, τις μέρες αυτές καταλάβαμε πολύ καλά ποιες δραστηριότητες είναι πραγματικά κοινωνικά αναγκαίες και ποιοι άνθρωποι πραγματικά χρήσιμοι.
Και ας κάναμε ότι δεν τους βλέπαμε πριν.
Με έναν τρόπο, η επόμενη ώρα είναι τώρα. Ας κάνουμε ό,τι πρέπει.
