Δυστυχώς δεν φτάνει που χάνουμε σημαντικές ιστορικές φυσιογνωμίες της Αριστεράς, με ηρωισμό ξεχωριστό, ήθος, συνέπεια και κοφτερή σκέψη, όπως τον Μανώλη Γλέζο και τον Περικλή Κοροβέση.
Ταυτόχρονα, κάθε φορά έχουμε να υποστούμε και όλη την υποκριτική θλίψη και τις απαραίτητες ανακοινώσεις των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ – πρώτου και καλύτερου του Αλέξη Τσίπρα – που τιμούν τη μνήμη των αγωνιστών, υπογραμμίζουν τον ηρωισμό, υπενθυμίζουν τη σκέψη τους και ενίοτε αναφέρουν και ένα «χώρισαν οι δρόμοι μας κάποια στιγμή», αλλά «συντροφικά».
Και όλα αυτά τα λένε άνθρωποι όπως ο Τσίπρας που δεν γνώρισε Χούντα, δεν βρέθηκε ποτέ στην παρανομία, δεν του έκαναν ποτέ ανάκριση στη Μπουμπουλίνας, δεν βρέθηκε καν σε κάποιο από τα δεκάδες δικαστήρια στα οποία σέρνονται διαδηλωτές, με τη μία ή την άλλη αφορμή, όλα τα τελευταία χρόνια.
Ένας άνθρωπος που από τον «κομματικό σωλήνα» βρέθηκε στην κορυφή ενός κόμματος, εξίσου ταλαντούχος όσο, όμως, και αποφασισμένος να μείνει στην εξουσία ακόμη και εάν αυτό σήμαινε να πάει κόντρα στις αρχές που υποτίθεται ότι είχε.
Άνθρωποι, δηλαδή, που στην πραγματικότητα ποτέ δεν μοιράστηκαν τους ίδιους κώδικες ηθικής και στράτευσης θεωρούν ότι μπορούν με έναν τρόπο να καπηλευτούν την μνήμη ανθρώπων που είχαν άλλους κώδικες και άλλη στράτευση.
Μόνο και μόνο για να μιλήσουν εξ ονόματός τους.
Και βέβαια δεν πρόκειται ποτέ ο Τσίπρας να βγει και να πει τι έλεγαν στους διαδρόμους του Συνασπισμού για τον Κοροβέση το 2009 όταν τους θύμιζε διάφορες ενοχλητικές ιστορίες από το παρελθόν της αριστεράς;
Θα πει τίποτε για τότε που είχαν πέσει επάνω του ζητώντας του να παραιτηθεί από βουλευτής;
Θα πει κάτι για όλη την κριτική που έκανε για χρόνια ο Κοροβέσης στον ΣΥΡΙΖΑ;
Και δεν θα το κάνει για τον ίδιο λόγο που δεν είπε τίποτα για την κριτική που του είχε κάνει ο Γλέζος.
Ο Γλέζος που είχε επιμείνει στο ΟΧΙ την ώρα που ο Τσίπρα συνθηκολογούσε.
Ο Γλέζος που έλεγε ευθέως ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μνημονιακό κόμμα.
Ο Γλέζος που παρέμεινε στρατευμένος στην υπόθεση της χειραφέτησης, την ώρα που ο Τσίπρας απλώς κρατήθηκε στην εξουσία όσο περισσότερο μπορούσε.
Και ο λόγος είναι ότι δυστυχώς οι νεκροί δεν μπορούν να του απαντήσουν, ούτε να εκφράσουν γνώμη για τον τρόπο που τους τιμά, ενώ κάποτε τους περιφρονούσε.
Όμως, τα κείμενα υπάρχουν, τα αρχεία από τις δηλώσεις και τις συνεντεύξεις παραμένουν.
Και θυμίζουν ότι δεν ήταν όλη η αριστερά σαν τον Τσίπρα.
Κείμενα, όπως αυτά του Κοροβέση που αναφέρουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε «Αριστερά άνευ Αριστεράς», που με την εκλογή του κ. Τσίπρα ως αρχηγού μεταλλάχτηκε σε δεξιό, αρχηγικό, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα».
Που κατηγορούσαν τον Τσίπρα ότι «κέρδισε την πλήρη εμπιστοσύνη των μεγαλοκαρχαριών της γερμανικής Ε.Ε».
Που θύμιζαν ότι η Αριστερά από το «καπνισμένο τσουκάλι» κατέληξε στον «καπνιστό σολομό».
Που επέμειναν ότι «το παιχνίδι είχε χαθεί με την κυριαρχία της κλίκας του Τσίπρα».
Που τόνιζαν «πως η χειρότερη μνημονιακή κυβέρνηση είχε αρχηγό τον Τσίπρα».
Που αναρωτιόνταν εάν οι άνθρωποι της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ έχουν συνείδηση ότι «με τη στάση τους καταστρέφουν το έργο της ζωής τους και μαζί με αυτό την Αριστερά ως πολιτικό πρόταγμα και κοινωνική παρουσία, που δύσκολα πια θα μπορέσει να πάρει επάνω της και να συγκροτηθεί ως σοβαρή και στιβαρή πολιτική δύναμη».
Ας τα ξαναδιαβάσουν όλα αυτά και μετά ας είναι πιο μετρημένοι στα συλλυπητήριά τους.
