Ακούγονται και γράφονται αυτές τις ημέρες έπαινοι σε διάφορους τόνους για τους ανθρώπους οι οποίοι διαχειρίζονται την κρίση της πανδημίας, σε όλα τα επίπεδα.
Επαινετικά σχόλια διατυπώνονται για την κυβέρνηση, για τον Πρωθυπουργό, για τους συνεργάτες του. Κάποιες φορές σε βαθμό υπερβολικό.
Το ίδιο για τους υπουργούς που έχουν εκ των πραγμάτων αναλάβει ειδικές αποστολές, για το πώς τις φέρουν εις πέρας, πώς κατορθώνουν μέσα σε λίγες ημέρες και ώρες αυτά που σε διαφορετική περίπτωση και υπό «κανονικές» συνθήκες, ενδεχομένως και να μην κατόρθωναν ποτέ.
Έπαινοι και ευχαριστίες απευθύνονται (και οφείλονται) και με το παραπάνω στο ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό της χώρας, σε όλο το πλέγμα των αρμόδιων αρχών, σε όλα τα επίπεδα.
Θαυμασμός εκφράζεται για τον καθηγητή Τσιόδρα και την ομάδα των εμπειρογνωμόνων, για την δουλειά που διεκπεραιώνουν καθημερινώς, για τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η ενημέρωση και δίδονται, συμβουλές, συστάσεις, οδηγίες ή λύνονται απορίες.
Αντίστοιχα θετικά σχόλια εκφράζονται για την δουλειά που κάνει ο Νίκος Χαρδαλιάς ως προς τον συντονισμό της επιχείρησης στο σκέλος της Πολιτικής Προστασίας, έστω και αν κάποιοι θέλουν να βρίσκουν κωμικές προφάσεις να σχολιάσουν το αυστηρό του ύφος, που τους πέφτει βαρύ…
Όλοι αυτοί οι έπαινοι και οι εκδηλώσεις θαυμασμού δικαιολογούνται και θα έλεγε κάποιος ότι επιβάλλονται κιόλας. Εφόσον η κατάσταση εξελιχθεί όπως μέχρι και σήμερα, όταν η κρίση αυτή θα έχει περάσει, η ευγνωμοσύνη σε όσους συνέβαλαν σε όλα αυτά, συμπεριλαμβανομένων των πολιτών, θα είναι μεγάλη.
Παρά ταύτα και παρόλη την αναγνώριση της προσφοράς του καθενός, υπάρχει μία διάσταση που θα πρέπει να φωτιστεί, προκειμένου να αξιοποιηθεί η ευκαιρία και να περάσει η Ελλάδα σε ένα νέο επίπεδο εθνικής αυτογνωσίας και σε μία νέα αντίληψη.
Ο Πρωθυπουργός δεν χρειάζεται αγιογραφίες και κολακείες. Το ίδιο και ο καθηγητής Τσιόδρας, ο υφυπουργός Χαρδαλιάς, οι γιατροί, οι εργαζόμενοι στην Υγεία, εν τέλει οι πολίτες που με την στάση τους πράττουν αυτά που πρέπει και ακολουθούν τις συστάσεις των ειδικών.
Οι εκδηλώσεις αυτού του είδους είναι χρήσιμες, στον βαθμό που συνοδεύονται από μία συνειδητοποίηση.
Ο εκάστοτε Πρωθυπουργός είναι εκεί που είναι για να διοικεί και να ενεργεί προς το συμφέρον της πατρίδας και των πολιτών.
Ο «εκάστοτε» καθηγητής Τσιόδρας και υφυπουρφός Χαρδαλιάς, το ίδιο.
Οι γιατροί και το προσωπικό στον τομέα της Υγείας, επίσης (οι αντιξοότητες που αντιμετωπίζουν, οφείλουν να αφυπνίσουν πολλούς μετά την κρίση).
Για τους πολίτες, εν τέλει, ισχύουν όλα τα αντίστοιχα, στο πεδίο της δικής τους δράσης και ευθύνης.
Αυτά πολύ απλά σημαίνουν ότι όλα όσα σήμερα προξενούν εντύπωση, θετική και κατά θεμιτό τρόπο, αναγνωρίζονται ως κάτι εξαιρετικό, επειδή είχε απωλεσθεί ή τουλάχιστον υποχωρήσει δραματικά τα τελευταία χρόνια μία πολύ κρίσιμη έννοια: η αίσθηση του καθήκοντος.
Σήμερα βλέπουμε ηγέτες, δημόσιους λειτουργούς και πολίτες να πράττουν το καθήκον τους.
Και μας εντυπωσιάζει ότι κάποιοι πράττουν το καθήκον τους.
Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους οφείλουμε να το εκτιμήσουμε από αυτήν την σκοπιά και να το κρατήσουμε ως εφόδιο για το μέλλον.
Όπως είχε πει και ο Τσσόρτσιλ: «Όλα τα σπουδαία πράγματα είναι απλά, και πολλά μπορούν να εκφραστούν με μία μόνο λέξη: ελευθερία, δικαιοσύνη, τιμή, καθήκον, έλεος, ελπίδα».
