Όσο προχωρεί η εκστρατεία περιορισμού και ελέγχου της διασποράς του κορονοϊού, βάσει σχεδιασμού που είναι μελετημένος και προσεκτικός, παρατηρείται μία συμπεριφορά, η οποία προξενεί κάτι μεταξύ τρόμου και οργής. 
Συνηθίζεται να λέγεται τις τελευταίες ημέρες ότι η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών τηρεί ευλαβικά τα περιοριστικά μέτρα. 
Παρά ταύτα, η διαπίστωση αυτή τείνει να έλθει σε δεύτερη μοίρα, όταν κοιτάξει κάποιος τα στοιχεία των παραβάσεων, το πλήθος δηλαδή εκείνων που δείχνουν να περιφρονούν τις συστάσεις και τις οδηγίες. 
Εως τις 31 Μαρτίου είχαν σημειωθεί συνολικά περισσότερες από 13.000 παραβάσεις, ενώ μόνο την τελευταία ημέρα του μήνα καταγράφηκαν περισσότερες από 2.500 περιπτώσεις άσκοπης μετακίνησης. 
Το πλήθος αυτό οδηγεί σε μία σκέψη. Δεν πρόκειται για συμπτώσεις ή για τυχαίες συμπεριφορές. Πιθανόν να πρόκειται για κάποιου είδους κίνημα ανυπακοής, που ωστόσο περισσότερο πλησιάζει την επικίνδυνη αφροσύνη. 
Δεν είναι αναγκαίο να συνδυάζεται αυτή η… τολμηρή στάση με πολιτικές συμπεριφορές και αντιλήψεις. Ούτε όμως και αποκλείεται. 
Θα ήταν πάντως εξαιρετικά ενδιαφέρον αν μπορούσε κάποιος με κάποιον μαγικό τρόπο να διαπιστώσει κάτι άλλο. 
Πόσοι από όλους αυτούς που περιφέρονται ασκόπως συγκαταλέγονται στους επικίνδυνους για το κοινωνικό σύνολο «αντιεμβολιαστές»; Σε ποιο βαθμό υπάρχει αντιστοίχιση των δύο συμπεριφορών; Και πόσο εγκληματικός είναι εν τέλει ο συνδυασμός των δύο αυτών ανόητων στάσεων; Εν τέλει, άραγε θα τρέξουν όλοι ή κάποιοι από αυτούς να κάνουν το εμβόλιο κατά του covid19 όταν ανακαλυφθεί ή θα συνεχίσουν να τηρούν την ίδια εγκληματική στάση;
Τα ερωτήματα είναι υποθετικά και προφανώς δεν είναι δυνατόν να διαπιστωθεί μία τέτοια αντιστοίχιση των δύο συμπεριφορών. Παρά ταύτα, αναδεικνύεται με έναν εξοργιστικό τρόπο το πόσο μεγάλο είναι το πλήθος των Ελλήνων, οι οποίοι περιφρονούν το κοινό καλό, αρνούνται και αδυνατούν να συμπεριφερθούν με στοιχειώδη υπευθυνότητα και το εκδηλώνουν αυτό με προκλητικό τρόπο. 
Αν υποθέσει κανείς πάντως ότι ένας (1) από τους ασκόπως περιφερόμενους είναι και μέλος του αντιεμβολιαστικού «κινήματος», μπορεί να γίνει αντιληπτό με τα σημερινά δεδομένα, για τι είδους συμπεριφορά μιλούμε. Από την μία δυναμιτίζει πολλαπλώς την ανοσία έναντι διαφόρων ασθενειών, από την άλλη κάνει ό,τι νομίζει πως περνά από το χέρι του, για να υπονομεύσει την μεγάλη προσπάθεια ελέγχου της σημερινής πανδημίας. 
Υπό αυτό το πρίσμα μάλλον θα πρέπει να επανεξεταστούν πολλές νομικές πτυχές σε αυτό το πεδίο. 
Ο υποχρεωτικός εμβολιασμός θα πρέπει να συνδυαστεί και με ποινικές ευθύνες, όπως συμβαίνει τώρα με τους παραβάτες της καραντίνας.