Αρχίζει να εδραιώνεται η εντύπωση ότι παρά την ευρεία συναίσθηση της κρισιμότητας της κατάστασης, σε μία μικρή μερίδα του πολιτικού προσωπικού και των ακτιβιστών των κοινωνικών δικτύων, απουσιάζει μία στοιχειώδης δεξιότητα. 
Σε μια καλή εκδοχή, πρόκειται για αδυναμία κάποιων να αντιληφθούν τι σημαίνει «βρισκόμαστε σε πόλεμο». Σε μία κάπως χειρότερη, πρόκειται για αδιαφορία του τι σημαίνει αυτό και για μία αθεράπευτη μανία πολιτικής σπέκουλας και καλλιέργειας παθών, με το βλέμμα στο – άδηλο – μέλλον. 
Οι συνθήκες πολέμου έχουν επιβάλλει όλα αυτά που ζούμε και στα οποία η μεγάλη πλειονότητα πολιτών, από όποια θέση και όποια ιδιότητα, έχουν προσαρμοστεί ή πασχίζουν να προσαρμοστούν. 
Οι συνθήκες πολέμου διαμορφώνουν ένα διαφορετικό πολιτικό πλαίσιο λειτουργίας και μία διαφορετική οργάνωση της δημοκρατικής κοινωνίας. 
Σημαίνει αυτό πολλά σε επίπεδο διακυβέρνησης, η οποία ασκείται χωρίς μακροπρόθεσμο σχεδιασμό, παρά με βάση τις όποιες δυνατότητες βραχυπρόθεσμης πρόνοιας και έγκαιρης αντίδρασης στις καθημερινώς μεταβαλλόμενες συνθήκες. 
Σημαίνει επίσης ότι οι πολίτες, σε συνθήκες απομόνωσης και αναζήτησης μίας ισορροπίας, δεν μπορεί να μετατρέπονται σε υποκείμενα των πολιτικών σκοπιμοτήτων κάποιων, προσώπων ή ομάδων, με επίσημες ή άλλες ιδιότητες. 
Πέραν αυτών, οι συνθήκες πολέμου όσο αυτός είναι σε εξέλιξη, επιβάλλουν μόνο εποικοδομητικές συνεργασίες και όχι άσκοπες, άστοχες και επιζήμιες αντιπαραθέσεις. 
Στο πλαίσιο του δημοκρατικού πολιτεύματος, αυτό σημαίνει και ότι δεν είναι θεμιτό να αποσπώνται εκείνοι που έχουν την ευθύνη διαχείρισης της κρίσης, από καθημερινές κραυγές και περιττές επιθέσεις. Αυτό καταφαίνεται και από το ότι οι κραυγές γίνονται εν κενώ, μένουν ασχολίαστες και αναπάντητες, περιφρονούνται.
Υπό αυτήν την έννοια, ακόμη και εποικοδομητικές παρεμβάσεις όπως η πρόταση για προφανώς ανγακαία ενίσχυση του συστήματος υγείας, δεν είναι σοφό να μετατρέπεται σε καθημερινή πλατφόρμα άσκησης αντιπολίτευσης. Οφείλουν να γίνονται με άλλο πνεύμα, άλλο ύφος, δίχως αστερίσκους και εν τέλει, με υπέρβαση όλων των στεγανών της πολιτικής μας παθογένειας. 
Παρά ταύτα, παρατηρούμε άλλα. Καθημερινές προκλήσεις και εγκλήσεις από την πλευρά των «παρατηρητών» προς εκείνους που έχουν την ευθύνη διαχείρισης, ακόμη και έμμεσες απειλές του τύπου «θα λογαριαστούμε μετά». 
Προξενεί απορία αυτή η διάθεση και αυτή η πρακτική. Όχι επειδή είναι πρωτόγνωρη από αυτούς που την εκδηλώνουν και την ασκούν. Το έχουν ξανακάνει. 
Η απορία αφορά κυρίως την δυνατότητά τους να συναισθανθούν και να εμπεδώσουν κάτι προφανές. 
Τα όσα λένε και κραυγάζουν, δεν αφορούν κανέναν. Και εν τέλει τους απομακρύνουν τόσο πολύ από τις διαθέσεις της κοινωνίας, ώστε να κινδυνεύουν να βυθιστούν στην ανυπολοψία και την λήθη, όταν η κρίση αυτή περάσει.  Αν θέλουν να κάνουν λογαρισμό, το πιθανότερο είναι ότι θα τον πληρώσουν…