Οι επετειακές εκδόσεις των εφημερίδων στο τέλος του περασμένου χρόνου και στις αρχές του τρέχοντος περιέγραφαν έναν ασταθή και αβέβαιο κόσμο, αλλά προφανέστατα ούτε οι πιο ευφάνταστοι μπορούσαν να φανταστούν την ένταση και το βάρος των σημερινών συνθηκών.
Η κρίση δημόσιας υγείας που αντιμετωπίζουμε, όπως και εκείνη της εθνικής ασφαλείας που βιώνουμε ταυτόχρονα δηλώνουν πόσο ατυχής υπήρξε ο όρος «κανονικότητα» και πόσο άφρονες ήσαν εκείνοι που πίστεψαν και προπαγάνδιζαν μετά πάθους ότι οι εκλογές του περασμένου Ιουλίου έλυσαν τα προβλήματα της χώρας.
Δυστυχώς η πραγματική ζωή αποδεικνύεται πολύ πιο σύνθετη και γεμάτη εκπλήξεις, ικανές να δοκιμάσουν την ετοιμότητα και του πιο οργανωμένου συστήματος διαχείρισης έκτακτων συνθηκών.
Ας μην έχουμε λοιπόν αυταπάτες, ούτε ψευδαισθήσεις.
Ανεξαρτήτως πώς, η χώρα έπειτα από δέκα χρόνια κρίσης, πριν καλά-καλά προλάβει να συνέλθει από το μέγα βάρος της προηγούμενης περιόδου, βρίσκεται αντιμέτωπη με νέα διπλή κρίση, η οποία χρήζει ξεχωριστής αντιμετώπισης καθώς οφείλουμε ταυτόχρονα να προστατεύσουμε ανθρώπινες ζωές και μαζί να ελέγξουμε τις οικονομικές συνέπειες μιας γενικευμένης καραντίνας, που παρατεινόμενη μπορεί να βυθίσει ξανά τη χώρα σε νέα κρίση χρέους.
Ηδη τα επιτόκια των δεκαετών ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου ξεπέρασαν το 4% – για να ξαναπέσουν στο 2% μετά την ένταξη της χώρας στο QE -, ποσοστό υψηλότερο από εκείνο που διατηρούσε τον Φεβρουάριο του 2019.
Κακά τα ψέματα, το δημοσιονομικό πρόβλημα δεν έχει λυθεί, παραμένει εκκρεμές, συνιστά διαρκή απειλή και τα δημόσια οικονομικά μπορούν να εκτροχιαστούν ανά πάσα στιγμή με όποια αφορμή.
Η χώρα δυστυχώς είναι εύθραυστη και εκτεθειμένη σε πλήθος κινδύνων.
Αυτή είναι η μόνη αλήθεια, που απαιτεί νέες συνειδητοποιήσεις και ανάλογες συμπεριφορές.
Στην παρούσα συγκυρία φανερώνεται επίσης πόσο ορθή υπήρξε η επιλογή του προηγούμενου οικονομικού επιτελείου να προστατεύσει τον Προϋπολογισμό και να τον προικοδοτήσει με ένα απόθεμα ασφαλείας, ικανό να προσφέρει βοήθειες σε τούτες τις τόσο δύσκολες συνθήκες πολλαπλών απειλών και κινδύνων.
Οπως και στις παρούσες συνθήκες φανερώνεται ότι δεν υπάρχει χώρος για δόγματα και αγκυλώσεις, θεωρητικές ή ιδεολογικές. Αντιθέτως, οι πολλές ασύμμετρες απειλές επιβάλλουν συνεργασία, συναντίληψη και κοινή δράση.
Ο Πρωθυπουργός με το πρόσφατο διάγγελμα και τις αποφάσεις του έδειξε τον δρόμο. Και η άλλη πλευρά – το φωτισμένο κομμάτι της έστω – αντιλαμβάνεται ότι η νέα κρίση μπορεί να φέρει τις πολιτικές δυνάμεις πιο κοντά και να επιτρέψει συμφωνίες και κοινή δράση τουλάχιστον στα στοιχειώδη.
Υπάρχουν προϋποθέσεις για τη διαμόρφωση μιας υποτυπώδους βάσης συνεννόησης και υπέρβασης των ρηγμάτων της προηγούμενης δεκαετίας.
ΤΟ ΒΗΜΑ
