Η Τουρκική απειλή και η απαραίτητη εθνική αντίδραση

Πριν ξεκινήσει η υγειονομική κρίση του κορωνοϊού, είχαν ήδη εκτυλιχθεί στον Έβρο πρωτοφανή γεγονότα που επιχείρησαν να αμφισβητήσουν την εθνική μας κυριαρχία. Τραγικοί πρωταγωνιστές σε αυτά τα γεγονότα ήταν παράτυποι μετανάστες και κατατρεγμένοι πρόσφυγες, οδηγώντας τη δημόσια συζήτηση σε πεδία που αφορούσαν την αντιμετώπιση και τη διαχείριση των μεταναστευτικών και προσφυγικών ροών.

Στην πραγματικότητα, όμως, δεν έχουμε να κάνουμε με το μεταναστευτικό-προσφυγικό πρόβλημα, αλλά με την τουρκική προκλητικότητα και επιθετικότητα απέναντι στην Ελλάδα που παρακολουθούμε να κλιμακώνεται, στο πλαίσιο μιας καλά σχεδιασμένης στρατηγικής από τη γείτονα χώρα. Η ‘’πειρατικού’’ τύπου εισβολή που επιχειρήθηκε στον Έβρο δεν αποτελεί απλά μοχλό πίεσης στην ΕΕ για μεγαλύτερη οικονομική βοήθεια και στήριξη στο μέτωπο του Ιντλίμπ, αλλά σαφή αμφισβήτηση της εδαφικής μας ακεραιότητας.

Σε αυτό συνηγορούν οι συνεχόμενες προκλητικές δηλώσεις της τουρκικής ηγεσίας, οι παραβιάσεις του εναέριου χώρου, οι επιθετικές ενέργειες στο Αιγαίο (όπως το πρόσφατο γεγονός εναντίον σκάφους του λιμενικού), όλα σε συνέχεια του

παράνομου τουρκο-λιβυκού συμφώνου για τη χάραξη των ΑΟΖ.

Γιατί άραγε η Βουλγαρία που επίσης είναι χώρα-μέλος της ΕΕ δεν έχει βρεθεί κι αυτή στο επίκεντρο του μεταναστευτικού-προσφυγικού, ενώ συνορεύει με την Τουρκία;

Η Τουρκία προσπαθεί να διασφαλίσει μεγαλύτερο μερίδιο ενεργειακών πόρων και διαδρόμων από αυτό που της επιτρέπει το διεθνές δίκαιο, υιοθετώντας στην ανατολική Μεσόγειο μια πολιτική που υπαγορεύεται από τη θεωρία του ζωτικού χώρου, ανάλογη με εκείνη της ναζιστικής Γερμανίας.

Επιδιώκει αλλού να προκαλέσει τετελεσμένα γεγονότα με στρατιωτική κατοχή, όπως στη βόρεια Συρία (επαναλαμβάνοντας το προηγούμενο της Κύπρου), αλλού να χαράξει παράνομα όρια στις ΑΟΖ και αλλού να δημιουργήσει εκκολαπτήρια μελλοντικών εξελίξεων, όπως κάνει σήμερα στη Θράκη, κατοχυρώνοντας μια ιδιότυπη παρουσία στα σύνορα του Έβρου. Η τελευταία πτυχή της στρατηγικής αυτής είναι και ένας από τους λόγους για τους οποίους πρέπει να εκκενωθούν άμεσα τα νησιά μας από τους παράτυπους μετανάστες.

Οι οικονομικές και γεωπολιτικές αναταράξεις καθιστούν επιτακτική την ανάγκη επαναβεβαίωσης του αρραγούς εθνικού μετώπου. Πέρα από τις ομόθυμες δηλώσεις, όμως, απαιτείται σύγκληση του συμβουλίου πολιτικών αρχηγών, αλλά και ουσιαστική μετατόπιση της ελληνικής εξωτερικής

πολιτικής στον πυρήνα του προβλήματος: την επιθετική στρατηγική της Τουρκίας έναντι της χώρας μας. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι το μέσο με το οποίο εκδηλώνεται, αλλά η ίδια η τουρκική επιθετικότητα και επεκτατικότητα.

Η στάση των ευρωπαίων εταίρων μας περιορίζεται σε φραστικές δηλώσεις και ημίμετρα (κονδύλια – ενίσχυση FRONTEX) που αφορούν το μεταναστευτικό-προσφυγικό και όχι το μείζον ζήτημα, καθώς προέχουν οι δικοί τους εθνικοί υπολογισμοί στο ευρύτερο συγκρουσιακό πεδίο. Θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι η στάση των Ευρωπαίων (αλλά και των ΗΠΑ) θα παραμείνει η ίδια και στην πιθανότητα θερμού επεισοδίου, επεκτεινόμενη σε κάποιου τύπου διαμεσολαβητικές ενέργειες.

Το καίριο ερώτημα είναι, πλέον, εάν θα συνεχίσουμε ως χώρα να δεχόμαστε το ρόλο του σκοινιού σε μια τουρκο-ευρωπαϊκή διελκυνστίνδα, εντός ενός ευρύτερου γεωπολιτικού παιχνιδιού με πολλούς παίχτες, ή θα αποτελέσουμε τον υπολογίσιμο παράγοντα στην περιοχή. Αυτό όμως απαιτεί αλλαγή στρατηγικής και συνεννόηση σε εθνικό επίπεδο. Προς το παρόν η κυβέρνηση Μητσοτάκη το αποφεύγει. Ως πότε;