Θεωρώ εξαιρετικά ελπιδοφόρο το γεγονός ότι ο τέως πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας επέδειξε μια μίνιμουμ εθνική συναίνεση στο πώς η κυβέρνηση αντιμετώπισε την παραβίαση των ελληνικών συνόρων από χιλιάδες μετανάστες και πρόσφυγες, και παράλληλα τον ακραίο εκβιασμό του Ταγίπ Ερντογάν. Η στάση που τήρησε, και η παραδοχή ότι και αυτός το ίδιο θα έκανε ως πρωθυπουργός, φανερώνουν ψύχραιμη σκέψη, σοβαρότητα και απόλυτη συναίσθηση της πραγματικότητας που βιώνει η χώρα.
Και είναι διπλά επαινετή η στάση αυτή, διότι έρχεται σε ρήξη με τις ακραίες φωνές μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ που καταγγέλλουν την κυβέρνηση και τον Κυριάκο Μητσοτάκη από «σκηνοθέτη πολέμου» μέχρι «καρνάβαλο», επειδή ακριβώς δεν ακολούθησε την πολιτική των «ανοικτών συνόρων», την οποία ως κυβέρνηση ακολούθησε ο ΣΥΡΙΖΑ με τα γνωστά αποτελέσματα τόσο στο εσωτερικό όσο και στη διεθνή εικόνα της χώρας.
Προσωπικά πιστεύω ότι και με τη διαφοροποίηση αυτή, ο Αλ. Τσίπρας διευρύνει το χάσμα που τον χωρίζει από τις δυνάμεις εκείνες που βρήκαν καταφύγιο στον ΣΥΡΙΖΑ και κινούνται στα όρια μιας πολιτικής θεώρησης που ελάχιστα απέχει από εκείνη των εξωκοινοβουλευτικών ομάδων της Αριστεράς. Είναι προφανές πλέον, προβάλλει ολοκάθαρα κατά τη γνώμη μου, ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ θέλει να απεμπλακεί από πολιτικές και πρόσωπα που τις εκφράζουν, διότι πολύ απλά αποτελούν βαρίδια στην πορεία του στο πολιτικό προσκήνιο.
Με τον ίδιο να γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα μας ότι έχει μπροστά του ένα προσδόκιμο πολιτικής ζωής που μπορεί να είναι ως και 25 χρόνια, αντιλαμβάνεται ότι με ακραίες τοποθετήσεις που είναι σε τέλεια αντίθεση από το τι πιστεύει η ελληνική κοινωνία, δεν μπορεί να πάει πουθενά. Στρογγυλεύει όσο μπορεί τον πολιτικό του λόγο, ρίχνει τους τόνους, βάζει πλάτη στην κυβέρνηση όπου αυτό είναι εφικτό, και δείχνει ότι είναι έτοιμος να ασκήσει τον ρόλο του ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης χωρίς εξαλλοσύνες και ακρότητες. Η εποχή των απειλών ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι μπροστάρης στους κοινωνικούς αγώνες μέσα και κυρίως έξω από τη Βουλή, μοιάζει μακρινή, κι ας μη μας χωρίζουν από αυτήν περισσότερο από επτά μήνες. Ο Αλ. Τσίπρας μοιάζει έτοιμος να γυρίσει σελίδα ακόμη και μόνος, χωρίς το κομματικό ιερατείο, το οποίο τον τραβάει από το μανίκι κάθε τόσο να τον φέρνει στον «ίσιο δρόμο».
Αρκεί βεβαίως να είναι ειλικρινής. Να είναι η στάση που επέλεξε για το Μεταναστευτικό μια πραγματικά εθνική στάση και όχι μια ευκαιριακή στροφή επειδή οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η κοινωνία αποθεώνει τον Κυριάκο Μητσοτάκη για την αταλάντευτη στάση που επέδειξε στην αντιμετώπιση του προβλήματος…
