Ολοι οι φόβοι, όλοι οι αυτοματισμοί, όλη η εσχατολογία, στο τραπέζι. Τα υλικά από τα οποία είμαστε φτιαγμένοι, σαν τυπωμένη συνταγή στο Διαδίκτυο. Ενας ιός από τη μακρινή Κίνα, εισβάλλει στην κοντινή ζωή μας και στέκεται απέναντί μας σαν καθρέφτης. Αλλοτε παραμορφωτικός και άλλοτε απόλυτα ειλικρινής. Σαν ευθείες που διαθλώνται στην επαφή τους με το νερό, η πραγματικότητα φτιάχνεται από αυτά που φοβόμαστε και όχι από αυτά που συμβαίνουν.
Πάνω πάνω βρίσκεται βέβαια ο πανικός του θανάτου. Ποιος θέλει να πεθάνει; Ακολουθεί η άγνωστη απειλή η οποία για έναν περίεργο τρόπο μεγεθύνει τον θάνατο, λες και ένας θάνατος από μια επιπλοκή πνευμονίας ή γρίπης είναι μικρότερος ή πιο «διαχειρίσιμος» για τον θανόντα…
Επειτα είναι η πρόσκαιρη αδυναμία της παρασκευής εμβολίου. Μέχρι τότε αναστέλλεται η εμπιστοσύνη σου στην επιστήμη, για να μη σου πω στην ανθρωπότητα εν γένει.
Ακολουθούν οι αυτοματισμοί για τους φταίχτες αυτής της νέας νόσου οι οποίοι έχουν μεγάλο εύρος και απλώνονται από ρατσιστικούς αφορισμούς για ολόκληρους λαούς μέχρι την πεποίθηση για τη συντέλεια του κόσμου γιατί είμαστε πολύ κακά παιδιά και ο Θεός αποφάσισε να ξεμπερδεύει μαζί μας.
Μέσα στην εικόνα προστίθενται και οι «πολιτικές» εκτιμήσεις, που κι αυτές έχουν μεγάλο ρεπερτόριο. Είτε ο ιός παρασκευάστηκε σε εργαστήρια για να αφανίσει τους Κινέζους που απειλούν να αφαιρέσουν από τη Δύση την οικονομική ηγεμονία του πλανήτη, είτε φτιάχτηκε για να κλειστούμε όλοι σπίτια μας και να μας ελέγχουν καλύτερα. Ο Μεγάλος Αδελφός έχει ρέντα. Μέσα σε όλα αυτά υπάρχουν και κάποιες «λεπτομέρειες» που δεν τις πιάνει από την αρχή το μάτι σου. Για παράδειγμα, η κρυφή ανακούφιση όλων μας πως η θνησιμότητα από τον ιό χτυπάει σχεδόν αποκλειστικά τις μεγάλες ηλικίες και τους ήδη ασθενούντες από κάποιο σοβαρό χρόνιο νόσημα που σχετίζεται με τις επιπλοκές του ιού. Ανακουφισμένοι δηλαδή που εμείς για την ώρα δεν είμαστε μέσα στη ζώνη, αλλά είναι οι γονείς μας, άνθρωποι που αγαπάμε, όπως και άνθρωποι που δεν γνωρίζουμε αλλά είχαν την ατυχία να είναι ήδη άρρωστοι. Ο ρατσισμός είναι πολύ ύπουλος και κάνει κανονικό πάρτι με όσους πιστεύουμε πως είμαστε από την άλλη πλευρά.
Καλεσμένοι στο γλέντι, αν και καθυστερημένοι, εκείνοι που ρωτάνε με νόημα αν είναι τυχαίο που η νέα κατάρα ξεκίνησε από αλλόθρησκους ή άθεους. Δεν ξέρω ποια είναι η συνέχεια της σκέψης τους, δεν είναι εύκολο να ανοίξεις κουβέντα σε περιοχές που δεν υπάρχει οξυγόνο, πρέπει να τα πεις γρήγορα και να φύγεις.
Ο φόβος του θανάτου σίγουρα δεν σηκώνει ούτε ελαφρότητα ούτε ειρωνεία. Κυρίως όταν είσαι γεμάτος ανθρώπους που αγαπάς. Εκείνο όμως που σηκώνει χαμόγελο είναι το πώς καταφέραμε με τόσους αιώνες πολιτισμού και σκέψης πίσω μας να είμαστε ακόμη στο άλφα της φιλοσοφίας. Στο άλφα της αναλυτικής σκέψης. Στο άλφα της παραδοχής πως γεννηθήκαμε και για να αδικηθούμε και για να είμαστε ξεδιάντροπα τυχεροί αλλά και για να φύγουμε τζάμπα σαν το σκυλί στ’ αμπέλι. Στο άλφα πως κανένας στην άλλη άκρη της γης δεν ξυπνάει κάθε πρωί με τη σκέψη πώς θα κάνει κακό σε εμάς.
