Ενόσω οι προετοιμασίες για τον εορτασμό των 200 χρόνων από την επανάσταση εντείνονται, η κοινωνία ίσως συνεχίζει την πορεία της προς νέα υποδούλωση.
Με τη μεταπολίτευση (1974) ξεκίνησε ο εκδημοκρατισμός της χώρας με κρατικοποιήσεις, έξωση επιχειρηματιών του βεληνεκους Ωνάση και Νιάρχου, καταργήθηκε η πoδιά, εξοστρακίστηκε η καθαρεύουσα και νομιμοποιήθηκε το Κομμουνιστικο Κόμμα, που και στις μέρες μας, αρνούμενο να ωριμάσει, βλέπει ως εχθρό της κοινωνίας την αστική τάξη και όχι πχ. την τεχνολογική πρόοδο, που μας αφανίζει καθημερινά.

Ο Σοσιαλισμός (1981) πάτησε σε λάθη και βαρειές ευθύνες της αστικής τάξης, που, χωρίς συναίσθηση υποχρεώσεων, πολλές φορές εγκατέλειψε τις δουλειές της, εστιάζοντας στον ατομικό-ελβετικό πλουτισμό, ξεκλείδωσε τα δημόσια ταμεία («Τσοβολα δως τα ολα»), καλωσόρισε τη διαφθορά («είπαμε να δώσει στον εαυτό του ένα δώρο [σημ. ο Διοικητής του Κρατικού ΟΤΕ], ε όχι και 400 εκατ».) και μαζί το κουτί της Πανδώρας, δημιουργώντας μια κακομαθημένη, ανεύθυνη κοινωνία, που δεν έχει συνεκτικούς δεσμούς, έκτος από την υπερπροστατευτική οικογένεια ή τη μάταιη κοσμικότητα.

Ήταν αργά (η νωρίς) για νοικοκυρέματα και με συγχωρεμένη προδοσία κατεξοχήν εκπροσώπου της αστικής τάξης κατέρρευσε η κυβέρνηση Μητσοτάκη (1993.)

Με «ελληνικές στατιστικές», όπως επεκράτησε διεθνώς να αποκαλούνται τα ψευδή οικονομικά στοιχεία, μπήκαμε στο Ευρώ, πανηγυρίσαμε, φυλακίστηκε ένας, μετά από γάμο «εις Παρισιους,» και άλλος προφυλακίστηκε εσχάτως χωρίς δικη, και γιορτάσαμε τους Ολυμπιακούς του 2004, όπου εκφράσαμε το κρυμμένο μεγαλείο μας ως λαός.
Συνεχίσαμε να δανειζόμαστε, ακόμα και για να πάμε διακοπές, να διορίζουμε, να σπαταλάμε, να βολεύουμε τους δικούς μας, να παραληρούμε («υπάρχουν λεφτά») μέχρι που, όπως πάντα, η (συλλογική) άτη (δηλ. τιμωρια), να διαδεχθεί τη (συλλογική) ύβρη (2008-10.)

Δέκα χρόνια καταστροφής, πρωταθλητές της ανεργίας και της ύφεσης, οδήγησαν τη χώρα στη σημερινή Κυβέρνηση, αφού, εκτός από τη συμφωνία των Πρεσπών, τη διαχείριση της πτώχευσης χωρίς διαδηλώσεις, την επιβεβαίωση ότι κάνεις δεν νοιάζεται για μας, με την αγνόηση ενός σουρεαλιστικού δημοψηφίσματος‎, κατέρρευσε ο μύθος της δήθεν «ηθικής ανωτεροτητας της αριστερας». Διάφορες κορώνες, όπως οι Γερμανικές αποζημιώσεις, ανέδειξαν την άδεια φράση «ξέρεις ποιος είμαι εγω,» που διάφοροι γραφικοί ξεστομίζουν σε κάθε ευκαιρία ψιλοσύγκρουσης. Και τελείωσε (προσωρινά) η εποχή ΣΥΡΙΖΑ.

Καμμιά αλλαγή νοοτροπίας, καμμιά διδαχή, καμμιά πρόοδος, όπως καταδεικνύουν όλοι οι δείκτες. Απλώς ξεφουσκώσαμε. Σχεδόν πρώτοι στη διαφθορά, σχεδόν τελευταίοι στην ανταγωνιστικότητα. Αρνούμενοι – εντός Ελληνικού εδάφους, να υπακούσουμε σε ο,τιδηποτε, να συνεργαστούμε με οποιονδήποτε, να προγραμματίσουμε. Στέλνουμε τα καλύτερα προϊόντα και τους καλύτερους ανθρώπους μας στο εξωτερικό, αφού χρυσοπληρώσουμε, ως φορολογούμενοι, τις σπουδές τους. Οι ελίτ είναι απουσες, αλλά «εδώ», για να παραστούν «συγκινημένες» σε κηδείες με κοσμοσυρροή.
Η σημερινή Κυβέρνηση ευχαρίστησε πολλούς με την έλευσή της, τις αγορές ομολόγων, μετοχών και ακινήτων, για να διολισθησει γρήγορα στην κατεύθυνση αυτοαναίνερεσής της με επιπόλαιες και αντισυνταγματικές ρυθμίσεις (ανεξάρτητες αρχές, δικαστικό ενσημο σε αναγνωριστικές αγωγές, συνεχείς τροπολογίες, κακή νομοθέτηση, όχι αξιοκρατία – με εξαιρέσεις), συνέχιση των Κρατικών ενισχύσεων (πχ. Λαρκο), έλλειψη στρατηγικής (Ελληνοτουρκικά), αδυναμία άσκησης κρατικής εξουσίας (Χίος.)

Προσκαλούνται καλλιτέχνες να απεικονίσουν «τον ξυλοδαρμό της Χίου», για να αναρτηθεί δίπλα στο γνωστό έργο του Ντελακρουα «η σφαγή της Χιου». Ελλάς 200 χρόνια μετά. Πυροβολουμε τους δικούς μας, όχι τους Τούρκους.‎
Τι πρέπει να γίνει; Μα είναι ασυλληπτα δύσκολο για έναν διεφθαρμενο, αλλά τόσο απλό:
1. Απόλυτη αξιοκρατία. Παντού.
2. Τέρμα ο λαικισμος. Παντού.
3. Προσφυγή στη Χάγη (ενδεχομένως με τη Λιβύη, όχι την Τουρκία – σύμφωνα με την πρόταση Ροζάκη.)
4. Επίλυση των Ελληνοτουρκικών με κάθε τρόπο.
5. Αγωγή κατά της Γερμανίας για το αναγκαστικο δάνειο.
6. Άμεσο κλείσιμο όλων των προβληματικων. Όλων.
7. Νόμος και τάξη. Αλλά «σοβαρός» νόμος και «δίκαιη» τάξη.
8. Ενίσχυση της Δικαιοσύνης με κάθε τρόπο.
9. Πλήρης απαγόρευση κυκλοφορίας χρήματος. Τα πάντα με ηλεκτρονικές πληρωμές η/και κάρτες. «Συγχώνευση» της πραγματικής (180 δις) με την παραοικονομια (60 δις το 2019), πλήρης περαίωση παντού (με δίκαιο φόρο), νομιμοποιήσεις (με σοβαροτητα), γενναία μείωση φορολογικών συντελεστών και ασφαλιστικών εισφορών (που είναι δυνατή μόνο μετά την «ενσωμάτωση» της παραοικονομίας.)
10. Εθνική ομοψυχία.

Μην ξεχνάμε. Είναι εδώ:
-Ο Κορωνοϊός, η Τεχνητή Νοημοσύνη (η Ελληνική αγορά εργασίας είναι η πιο ευάλωτη ίσως στην Ευρώπη και η ανεργία έχει παγιωθεί σε πολύ ψηλό ποσοστό), το Δημογραφικό, η Κλιματική Αλλαγή (σε τριάντα χρόνια τμήματα της χώρας γίνονται έρημος), οι τεκτονικές γεωπολιτικές αλλαγές, το Αμαρτωλό Κράτος, λιγότεροι ικανοί (500.000 έφυγαν…)
Οι ευθύνες στην αστική τάξη, σε όλους μας.

*Ο κ. Δημήτρης Η. Παρασκευάς είναι δικηγόρος, πρώην Ειδικός Γραμματέας Αποκρατικοποιήσεων 1993-1999