Η κρίση του μεταναστευτικού και τα νέα δεδομένα στον Εβρο και αλλού αυξάνουν με δραματικό τρόπο τον βαθμό ευθύνης κάθε πολιτικής δύναμης και προσώπου στην χώρα.
Υπό αυτήν την έννοια η περίοδος που ξεκινά θα διαμορφώσει συνθήκες, με τις οποίες η Ελλάδα θα πορευτεί στο ορατό μέλλον. Το πώς αντιλαμβάνεται ο καθένας τον ρόλο του σε αυτές τις συνθήκες, θα προσδιορίσει πολύ περισσότερο από οτιδήποτε άλλο πολιτικές ταυτότητες και εκτοπίσματα πολιτικών προσώπων.
Σε ό,τι αφορά την κυβέρνηση, η στάση της και η αντίδρασή της στην συγκεκριμένη συγκυρία έχει χαρακτηριστικά κατεπείγοντος και κρίνεται έως στιγμής επαρκής. Το παιχνίδι όμως θα παιχτεί σε άλλα γήπεδα και πιο συγκεκριμένα στα κέντρα λήψης αποφάσεων στις Βρυξέλλες και αλλού. Αυτό σημαίνει ότι έχουμε ακόμη δρόμο και θα είναι μάλλον δύσκολος.
Η απορία η μεγάλη γεννάται από την στάση της αντιπολίτευσης και ειδικότερα της αξιωματικής.
Η αντίδρασή της χαρακτηρίζεται από κάτι μεταξύ ανευθυνότητας, ασυναρτησίας και εν τέλει υπονομευτικής για τα συμφέροντα της χώρας πρακτικής.
Είτε η πολυήμερη απουσία και η σιωπή του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης, είτε οι ανακοινώσεις με τις οποίες απαριθμούνται λάθη της προηγούμενης περιόδου ενώ τώρα βρισκόμαστε σε μία επόμενη, είτε η διάθεση να μιλήσουν οι νεολαίοι του ΣΥΡΙΖΑ ή άλλοι για το πώς η Ελλάδα δήθεν παραβιάζει το διεθνές δίκαιο, ενώ είναι ο Ερντογάν εκείνος που το έχει κάνει κουρελόχαρτο, μόνο ως ανεξεξήγητες ενέργειες μπορούν να χαρακτηριστούν, αν κάποιος θέλει να είναι καλοπροαίρετος.
Θα ήταν ίσως υπερβολική προσδοκία να αναμένει κάποιος από τον κ. Τσίπρα να φερθεί ως statesman ή από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να επιδείξουν μετριοπάθεια.
Προκαλεί όμως απορία μεγάλη η τάση τους και η επιμονή τους αυτήν την συγκεκριμένη περίοδο να σταθούν απέναντι στο σύνολο σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας και εν τέλει να υιοθετούν την επιχειρηματολογία του Ερντογάν.
Σε αυτό το πλαίσιο θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο ΣΥΡΙΖΑ χάνει μία μεγάλη ευκαιρία. Με μία διαφορετική στάση θα μπορούσε ίσως να πείσει και τους πιο δύσπιστους ότι διαθέτει κάποια στοχεία σοβαρότητας και υπευθυνότητας.
Δυστυχώς φαίνεται ότι αυτό δεν συμβαίνει. Η αξιωματική αντιπολίτευση έχει επιλέξει έναν λάθος δρόμο, ο οποίος οδηγεί σε αδιέξοδο. Αν γίνονταν αυτά που προτείνει, η χώρα θα οδηγούνταν στην κόλαση του Ερντογάν.
Μπορεί κανείς να πει ότι ίσως και να ήταν καλύτερα που ο κ. Τσίπρας δεν μίλησε τις πρώτες ημέρες της νέας φάσης της κρίσης. Τα στελέχη του εκτέθηκαν δίχως να το καταλαβαίνουν (;) και ίσως και εκείνος αν μιλούσε να έκανε τα ίδια λάθη.
Προφανώς συναισθανόμενος το αρνητικό κλίμα για το κόμμα του, αποφάσισε να δώσει την συνέντευξη στο Mega το βράδυ της Τρίτης. Εκεί έδωσε στην νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ και σε όσα ακραία και ανεδαφικά υποστηρίζει το ελαφρυντικό του νεαρού της ηλικίας και της αναζήτησης της ουτοπίας, δήλωσε ότι θα βάλει πλάτη αν υιοθετηθούν οι δικές του προτάσεις και πρότεινε μερικά αυτονόητα βήματα, τα οποία η κυβέρνηση ενδεχομένως ούτως ή άλλως να έχει μελετήσει και σχεδιάσει.
Η συγκυρία είναι κρίσιμη και θέτει όλες τις πολιτικές δυνάμεις σε δοκιμασία. Υπό μία έννοια και αναλόγως των όσων θα επακολουθήσουν, η δοκιμασία μπορεί και να είναι μία ευκαιρία για όλους να δείξουν αν είναι σε θέση να αρθούν στο ύψος των περιστάσεων. Θα φανεί ποιοι έχουν τα εφόδια και τις δυνατότητες να το κατορθώσουν.
