Η Ελλάδα επανέρχεται στην αντικανονικότητα, η οποία είχε επιδείξει αξιοσημείωτη σταδιοδρομία επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, λόγω εκλεκτικής αριστερής συγγένειας. Εργατοπατέρες του δημόσιου τομέα ξανακατέβηκαν στους δρόμους και οι δύο κύριες αριστερές εκδοχές, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ, αμιλλώνται ποια θα επιδείξει περισσότερο επαναστατικό ζήλο, με θλιβερούς κομπάρσους τους συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ και του ΚΙΝΑΛ. Προσφιλής χώρος επαναστατικής γυμναστικής των συνδικαλιστών των ΔΕΚΟ οι δημόσιες συγκοινωνίες όπου εύκολα παραλύονται οι μετακινήσεις των πολιτών, ενίοτε και χωρίς καν προειδοποίηση, χωρίς προσωπικό ασφαλείας, παρανομώντας ασύστολα, καθώς γνωρίζουν ότι ουδέποτε τιμωρούνται αλλά κατά κανόνα και επιβραβεύονται.
Χάρις στην αναίσχυντη νομοθεσία από την εποχή του πρόδρομου ΠαΣοΚ (1982) οι συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα δεν υποχρεούνται να εργάζονται προκειμένου δήθεν να ασχολούνται με συνδικαλιστική δραστηριότητα. Και επειδή πλήττουν ως αργόσχολοι, αποφασίζουν με διάφορα προσχήματα απεργίες για να ξεμουδιάζουν, χωρίς κανένα κόστος. Αμείβονται κανονικά για τις ημέρες απεργίας, καθώς πρακτικά δεν μπορούν να απέχουν της εργασίας, όπως οι λοιποί απεργοί, αφού δεν υποχρεούνται να εργάζονται. Ουδέποτε τιμωρούνται οσάκις οι απεργίες κηρύσσονται παράνομες και καταχρηστικές χλευάζοντας έτσι κάθε έννοια κράτους δικαίου. Συχνότατα δε απαιτούν και επιτυγχάνουν να μην παρακρατούνται οι αποδοχές των ημερών απεργίας και από τους πράγματι απεργούντες. Ρωτήστε την κυβέρνηση πόσοι απείργησαν κατά την τελευταία γενική απεργία και πόσων παρακρατήθηκαν οι αποδοχές. Θα ήταν ευχάριστη έκπληξη αν οι διοικητές των συγκοινωνιακών φορέων παρείχαν σχετικές συγκεκριμένες πληροφορίες. Δυστυχώς ουδέποτε ερωτώνται από τους αρμόδιους δημοσιογράφους για να μη χαλούν τις καλές σχέσεις με τους συνδικαλιστές.
Από την εποχή που διέπρεπε στην οικονομική ενημέρωση ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» η αδιάκριτη πένα μου είχε χαρακτηρίσει τους συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα στρατό κατοχής. Διότι όπως και οι Γερμανοϊταλοί είχαν επιβάλει τη στυγνή κατοχή τους και καταδυνάστευαν τον ανήμπορο ελληνικό λαό επιβάλλοντας ταυτόχρονα την πληρωμή και του κόστους διαμονής τους στους δυστυχείς Ελληνες, ακριβώς κατά τον ίδιο τρόπο οι συνδικαλιστές του δημόσιου τομέα καταδυναστεύουν τον ανήμπορο ελληνικό λαό, ο οποίος και από πάνω τούς χρυσοπληρώνει για να μην εργάζονται και να τον ταλαιπωρούν με τις απεργίες.
Η άκρα Αριστερά μάλιστα διαθέτει και ένοπλα στρατεύματα επιβολής της καταδυνάστευσης: τους επαγγελματίες επαναστάτες του ΠΑΜΕ, δηλαδή του ΚΚΕ, οι οποίοι παρελαύνουν κραδαίνοντας χοντρά στειλιάρια για δήθεν στήριγμα των κόκκινων σημαιών που φέρουν υπερήφανα και που σε περίπτωση συμπλοκής καταφέρονται επί των κεφαλών των αντιπάλων τους, που συνήθως είναι οι ταλαίπωροι αστυνομικοί. Οι τελευταίοι άλλωστε είναι οι μόνοι που τελούν σε αυστηρή επιτήρηση μήπως παρασυρθούν σε υπερβολική βία κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Διερωτώμαι: πόσοι γνωρίζουν ακόμη και από τα μέλη των στρατευμάτων αυτής της ιδιότυπης κατοχής σε βάρος των ελλήνων πολιτών ότι ο λατρευτός στον Περισσό, και όχι μόνο, Λένιν, ο οποίος όλη του τη ζωή ασχολείτο αποκλειστικά με την προετοιμασία της επανάστασης, όταν κάποτε ρωτήθηκε ποια είναι η βιοποριστική του απασχόληση απάντησε: «επαγγελματίας επαναστάτης»; Αυτών των επαγγελματιών και σήμερα είναι θύμα ο υπομονετικός ελληνικός λαός και μάταια πάντα περιμένουμε την επανειλημμένα αναγγελθείσα νομοθεσία που θα βάλει στοιχειώδη τάξη στις απεργίες.
