Να συμφωνήσω ότι η πάση θυσία άσκηση μιας πολιτικής, η εφαρμογή μιας απόφασης κυβερνητικής, ακόμη κι αν εξεγείρει πλήθη, μπορεί να μην είναι σοφή πρακτική. Να αποδεχθώ χάριν συνεννοήσεως ακόμη και τη σημασία του τετριμμένου «πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού». Και ότι είναι ανέφικτο να δρας έχοντας απέναντί σου τοπικούς παράγοντες, εκλεγμένους ή μη, και την πλειονότητα των κατοίκων. Οπως συμβαίνει στη Λέσβο, τη Χίο και τη Σάμο.
Αλλά ως πότε μια κυβέρνηση μπορεί να εξαγγέλλει και να αναστέλλει χωρίς να χάνει το κύρος της, την απήχησή της στους πολίτες; Πόσες φορές θα ανακατευτεί ο ίδιος ο Πρωθυπουργός στη λύση του κάθε προβλήματος που προκύπτει, από το αν θύμωσε ο Ζαγοράκης έως την αποστολή ή την απόσυρση των δυνάμεων ασφαλείας από μια περιοχή; Μοιάζει η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή να έχει εμπλακεί σε έναν φαύλο κύκλο που ορίζεται από κακές επιλογές προσώπων σε κρίσιμους τομείς, από μαξιμαλιστικές διακηρύξεις και εν τέλει παραλυτική απραξία που εκλαμβάνεται ως αδυναμία, τόσο στη χάραξη όσο και στην άσκηση επιμέρους πολιτικών.
Δεν χρειάζεται να ξέρεις πολλά για να καταλάβεις το είδος του δημόσιου άνδρα στο οποίο ανήκει ο κύριος περιφερειάρχης Βορείου Αιγαίου. Μπορεί να συνεργάζεται άνετα με αναρχικούς ως επικεφαλής καθηγητής του Πολυτεχνείου για να μην τον ενοχλούν, τον ίδιο εννοείται, αλλά και με τη Χρυσή Αυγή της περιοχής που εκλέγεται για να βγει σίγουρα. Εχει επιπλέον ήσυχη τη συνείδησή του καθώς, όπως ανερυθρίαστα δηλώνει στο πανελλήνιο, δεν βλέπει τον λόγο να μη συνεργάζεται με κόμμα που έχει αδειοδοτηθεί από το Πρωτοδικείο!
Αλλά το ήθος του ανδρός προκύπτει από το γεγονός ότι ενώ συνομιλεί με τον υπουργό Επικρατείας, με το επιτελείο του Μαξίμου δηλαδή, σε συζήτηση που ο ίδιος τη χαρακτηρίζει ιδιωτική και πάντως δεν είναι υπηρεσιακή, έχει βάλει άνθρωπό του να βιντεοσκοπεί! Με σκοπό την ανάρτηση στο Διαδίκτυο για να υπηρετήσει το προφίλ του ως ανεξάρτητου αγωνιστή των νησιών! Εξ ου και η αγενής χειρονομία περιφρόνησης προς τον Πρωθυπουργό, με προφανή συμβολισμό: ο Μουτζούρης δεν υπολογίζει κανέναν, μόνο τον λαό του.
Αν η κυβέρνηση είχε ξεκινήσει τις κλειστές δομές και στην ενδοχώρα δίνοντας το μήνυμα ότι τα βάρη μοιράζονται ισομερώς. Αν είχε περιστείλει τη ρητορική της αποτροπής με φράγματα και άλλα ανέφικτα. Αν είχε με το μαχαίρι κόψει κάθε χάιδεμα προς τους ποικίλους εμπόρους πατριωτισμού. Και, τέλος, αν είχε διακηρύξει με έμφαση ότι υπολογίζει την κόπωση των νησιωτών και θα κάνει τα πάντα για να τους ανακουφίσει, τότε ο Κ. Μουτζούρης και οι όμοιοί του θα είχαν ακυρωθεί.
Ποτέ δεν είναι αργά.
