Είχαμε δεν είχαμε τη χάσαμε και αυτή. Κι ήταν –από πολλές απόψεις- η στερνή μας ελπίδα. Αλά τώρα ουσιαστικά δεν υπάρχει, απωλέσθη στα μνημόνια, στην κοινωνική της υπόσταση, στη σχέση εργαζόμενου και εργοδότη, στην κατάφωρη ανισότητα που δεν έχει πλέον προηγούμενό της σε σημείο που το 1/3 του πληθυσμού να ζει κάτω από το όριο της φτώχειας κι ας μιλούν κάποιοι πολύ αισιόδοξοι για καινούργιες μέρες που ανατέλλουν, με ευημερία, ανάπτυξη, δουλειές για όλους, ώστε να φέρουμε πίσω τα απαυδισμένα ξενιτεμένα παιδιά μας, που σπούδασαν εδώ στην πατρίδα τους και πάνε τώρα έτοιμα στις Γερμανίες, τις Βρετανίες, τις Γαλλίες, στις Σουηδίες και λοιπές χώρες της Εσπερίας.
Τη χάσαμε εν τέλει στην ήττα και τον εξευτελιστικό συμβιβασμό, στην συνθηκολόγηση άνευ όρων που υποκύψαμε εκείνο το φοβερό μεσοκαλόκαιρο του 2015 όταν οι «προστάτες –πιστωτές μας αποφάσισαν να μας τιμωρήσουν παραδειγματικά για την αποκοτιά ενός δημοψηφίσματος που έδωσε στο «όχι στη λιτότητα» ένα απροσδόκητο 61% +.
Υστερα από μία περίοδο σχετικής πλην απατηλής ευμάρειας,-απατηλής γιατί η Ελλάδα χωνόταν όλο και πιο βαθιά μέσα σε ένα απύθμενο και ανυπολόγιστο χρέος όπου καμιά φωνή διαμαρτυρίας δεν ακουγόταν ώστε να συνέλθουμε και να έρθουμε στα συγκαλά μας. Και ήλθαν μέρες δύσκολες, μέρες φτώχειας, απελπισίας και αυτοκτονιών, ανθρώπων σε πλήρη απόγνωση, μέρες που κανείς δε θέλει να θυμάται γιατί πληγώνουν βαθιά και ταπεινώνουν την εθνική μας υπερηφάνεια. Η κρίση είχε χτυπήσει αλύπητα την Ελλάδα.
Ο Λαός δεν τους αντέχει άλλο
Και κάποτε ο λαός δεν άντεξε και είπε «Ως εδώ και μη παρέκει». Τέρμα οι Παυλίδηδες, οι Λιάπηδες (αλήθεια, τι γίνεται αυτός; Ποιεί ακόμα τας διατριβάς του στην εξωτική Κουάλα Λαμπούρ, το καραμανλικό αγλάισμα;). Τέρμα και οι τραγικοί Τσοχαζόπουλοι, και οι Παπαντωνίου (που είχε το απύθμενο θράσος να πει στο Λεωνίδα Κύρκο: «Εσένα δε σου μιλάω», όταν ο τελευταίος του απηύθυνε ένα εγκάρδιο: « Γεια σου Γιάννο!» τις μέρες των αποκαλύψεων των πρωτοφανών πασοκικών σκανδάλων «το βρόμικο 1989».
Μας τελείωσαν αυτοί και άλλοι πολλοί και αποφάσισε ο λαός να πει ένα «Ναι, έλα να κυβερνήσεις» στο πρώην 3-4% που είχε καταντήσει «εξωκοινοβουλευτικός παράγων» όταν η ΠΟΛ.ΑΝ.του Σαμαρά μπήκε στη Βουλή, ενώ η Αριστερά βγήκε έξω από αυτή.
Aλλά το εξουσιαστικό μονπώλιο του δικομματισμού ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είχε αρχίσει να μετράει μέρες. Σε λίγο το ΠΑΣΟΚ θα υποβιβαζόταν στη μιζέρια ενός μονοψήφιου αριθμού.
Η Αριστερά στο δρόμο της εξουσίας
Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ ήλθε δεύτερος με ένα απίστευτο διψήφιο 16,78% στις εκλογές του Μαΐου 2012. Ο δε Τσίπρας έφθανε στο Ζάπειο μαγεμένος ωσάν η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων, με ένα χαμόγελο αμήχανης ευφροσύνης, καθώς έβγαινε από το αμάξι του. Και ήταν όντως θαύμα να βρεθείς από το μίζερο 3-4 στα τετραπλάσια ύψη του 16,78, ποσοστό που θα ζήλευαν και σίγουρα θα λιγουρευόντουσαν τα άλλα κόμματα της ευρωπαϊκής Αριστεράς.
Όμως παρά τις πρώτες αισιόδοξες προβλέψεις η κατάσταση δεν έλεγε να βελτιωθεί , ακόμα κι όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές (25/1/ 2015) με 36,34 % και 149 έδρες, η κυβέρνηση που σχηματίστηκε με ΣΥΡΙΖΑ και ΑΝ.ΕΛ κάθε άλλο παρά λαοπρόβλητη υπήρξε ενώι άρχισε η ρουτίνα του ημετερισμού και της συνακόλουθης αναξιοκρατίας.
Μόλις είχε περάσει σχεδόν ένας μήνας από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, έρχεται η πρώτη συνθηκολόγηση της 20ης Φεβρουαρίου 2015- για την οποία ευθύνονται τόσο ο Τσίπρας όσο προπάντων και ο Γιάνης Βαρουφάκης , ο οποίος μάλιστα δεν ήθελε να την παραδεχθεί ως ήττα παρά τις αντιδράσεις αγανάκτησης και οργής που εξέφρασαν για αυτή τα δύο κατεξοχήν ιστορικά πρόσωπα της Αριστεράς και αντιστασιακοί με περγαμηνές, οι Μανόλης Γλέζος και Μίκης Θοδωράκης , Ο πρώτος μάλιστα έμπλεος τύψεων ζητά συγνώμη από τον ελληνικό λαό […] «γιατί συνήργησα σε αυτή την ψευδαίσθηση».
Στην περιβόητη συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου νοηματοδοτείται εναργώς η μπανανιοποίηση της χώρας από τους αναβαπτισθέντες σε θεσμούς, αφού δίχως την έγκρισή τους η Ελλάδα δε θα μπορούσε να προβεί σε οιαδήποτε μονομερή ενέργεια.
Η τέλεια ταπείνωση και καταρράκωση της εθνικής κυριαρχίας της χώρας που δε θα μπορούσε πλέον να προβεί σε καμιά ενέργεια από μόνη της, αλλά αντίθετα ο Τσίπρας δηλώνει ανενδοίαστα ότι:
: […] «Ισχυρίζομαι και το λέω με όλη τη δύναμη της φωνής μου ότι η χώρα είναι μια χώρα που ανήκει στο δυτικό πλαίσιο (sic) , ανήκει στην EE, στο ΝΑΤΟ, αυτό δεν αμφισβητείται». [ποιος αμφιβάλλει πλέον για την αριστερή θέση του Τσίπρα που είναι τόσο εκτυφλωτικά ξεκάθαρη με το δικό του καραμανλικό τού «ανήκουμε στη Δύση»;
Ο δε Βαρουφάκης εκ των πραγμάτων αναγκάζεται να βγάλει τα άπλυτα στη φόρα:
«Είχαμε πάρει μια απόφαση [;;;] ο ελληνικός λαός με εξέπληξε [κεραυνοπληξία!] εγώ μέχρι την Κυριακή περίμενα ότι θα κερδίσει το ναι» («Ναι,ναι, ναι!», όπως έλεγε το μελωδικό άσμα του δημοψηφίσματος της Χούντας: «Ναι στο Σύνταγμα και τη Δημοκρατία» ).
Αλλά αν το δημοψήφισμα αποτέλεσε δυσάρεστη έκπληξη για τον Βαρουφάκη, τότε τι να πούμε για τους γραφειοκράτες της ΕΕ; Εγιναν έξω φρενών με τη θρασύτατη ελληνική αχαριστία και αποφάσισαν να δώσουν ένα σκληρό τιμωρητικό μάθημα. Πρώτα ο Μάριο Ντράγκι αφεντικό της ΕΚΤ Δεν επιτρέπει πλέον τη χρήση ομολόγων ως εγγύηση για την άντληση ρευστού. Λίγο αργότερα ,εκείνο τον Ιούλιο του 2015, θα κλείσει τις στρόφιγγες ρευστού επιβάλλοντας οριστικώς και αμετακλήτως τον εφιαλτικό κεφαλαιακό έλεγχο.
Νεοφιλελευθερισμός και Σοσιαλδημοκρατία
Ο αφανισμός –ή μαλλον ο μετασχηματισμός της Αριστεράς- είναι πλέον ζήτημα χρόνου. Αρχίζει η οικονομική τρομοκρατία με προεξάρχουσα την ΕΚΤ του Μάριο Ντράγκι που ουσιαστικά κηρύσσει πόλεμο κατά της Ελλάδας, ώστε να αποτραπεί τυχόν ανταρσία άλλων χωρών όπως η Ισπανία και η Ιταλία-ιδιαίτερα η πρώτη- με τους ατίθασους Podemos .
Αλλά η Ελλάδα δεν έχει φόβο. Ο Τσίπρας μετά την ήττα πηγαίνει στην διεύρυνση, στην σοσιαλδημοκρατικοποίηση. Δεν είναι πια Αριστερά, αλλά Κεντροαριστερά που υπό την νέα ιδιότητά της «τα βρίσκει» με το νεοφιλελευθερισμό. Ηδη άλλωστε μας έχει δώσει μια αντιλαϊκή πρόγευση την τελευταία τριετία διακυβέρνησης που μας κάνει να αναρωτιόμαστε : Μα είναι Αριστερά αυτή που ψηφίσαμε; Και βέβαια δεν είναι. Κάποιο λάθος θα έγινε: Επεσε σαν κοράκι στη δεινοπαθείσασα μεσαία τάξη. (βλ. και το κατόπιν εορτής τωρινό mea culpa). Επεσε σαν γύπας στους συνταξιούχους και τους χαμηλόμισθους. Αρνήθηκε να «πειράξει» τους υψηλόμισθους, τους πλούσιους, όπως είχαν κάνει οι προηγούμενες κυβερνήσεις που στο κάτω κάτω δεν ήταν αριστερές.
Αφήνει το αριστερό πρόσωπο, προσπαθώντας να δείξει ιδεολογική μετριοπάθεια και στοργικό άνοιγμα προς το πρώην ΠΑΣΟΚ. Εδώ η πασοκοποίηση είναι αμφίσημη λέξη. Στην επικρατούσα ανάγνωσή της σημαίνει «γίνομαι ΠΑΣΟΚ». Αλλά σε μια καινούργια ερμηνεία που της έδωσαν στην Ευρώπη σημαίνει «κατάντια, όπως το ΠΑΣΟΚ» (μετά τη συρρίκνωση).
Η κίνηση των υπό τον Τσακαλώτο (53 +) έχει απόλυτο δίκαιο να δυσανασχετεί. Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να κερδίσει τις εκλογές ως κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς που σαφώς τηρούσε τις αποστάσεις από την Κεντροαριστερή Σοσιαλδημοκτατία .
Ως αριστερό ριζοσπαστικό κόμμα κατήγαγε τον εκλογικό θρίαμβο της στις 25.1.2015. Επειτα όμως ξεστράτισε και νεοφιλευθεροποιήθηκε υιοθετώντας τη λαοκτόνα λιτότητα, προκειμένου να συμμορφωθεί με τις άνωθεν εντολές των Βρυξρλλών. Διέπραξε σωρεία σφαλμάτων-για τα οποία ψάχνεται τώρα-ενήργησε ερασιτεχνικά και αδέξια, για τα οποία η ΝΔ τώρα της χρωστάει απέραντη ευγνωμοσύνη.
Η μόνη λύση τώρα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι να ξαναβρεί τον αριστερό βηματισμό του για να πάψει να παραπατάει και να σκοντάφτει. Να αφήσει το ακατανόητο φλερτ με τα υπόλοιπα του ΠΑΣΟΚ. Ετσι και μόνον έτσι θα ανακτήσει τη λαϊκή εμπιστοσύνη που τώρα φαίνεται να τη χάνει (δημοσκοπήσεις) γιατί απλά έπαψε να είναι Αριστερά.
Οσο για την σχέση του με την ΕΕ, ας καταλάβει επιτέλους ότι δεν είναι η ευκταία λύση αλλά απλά το αναγκαίο κακό. Διότι η λέξη αλληλεγγύη και η ΕΕ αποτελούν τα απόλυτα αντώνυμα. Η σχέση είναι καθαρά ιμπεριαλιστική ανάμεσα σε ισχυρούς (Γερμανία) και (υποταγμένους) αδύναμους (Ελλάδα, Κύπρος, Ιρλανδία) όπου το μεγάλο ψάρι τρώει αλάνθαστα το μικρό.
Ο κ. Θάνος Καουριώτης είναι ομότιμος καθηγητής Πανεπιστημίου.
