Ο Μίμης Ανδρουλάκης στο βιβλίο του «Μαύρο Κουτί. Αφορισμοί περί ηγεσίας και στρατηγικής» (εκδόσεις Πατάκη), σημειώνει μεταξύ άλλων: «Ποιο σχέδιο;». «Το Σχέδιο είμαι Εγώ!».
Αλίμονο στη χώρα όταν οι ηγέτες της σχεδιάζουν την πορεία της αποκλειστικά πάνω στην υπόθεση ότι θα βρίσκονται οι ίδιοι για απροσδιόριστο χρόνο στο τιμόνι».
Αυτό συνέβη πολλές φορές στο παρελθόν για πολύ σοβαρά θέματα με αποκορύφωμα την οικονομική κρίση. Η υπόθεση του κορωνοϊού αποτελεί ένα μεγάλο στοίχημα για την παρούσα πολιτική ηγεσία για να δείξει ότι έχει σχέδιο και κυρίως να προλαμβάνει δυσάρεστες εξελίξεις.
Γενικά στην Ε.Ε. –και άρα και στην Ελλάδα- έχει διαπιστωθεί ότι υπάρχει πρόβλημα ηγεσίας, η οποία έχει δείξει πως δεν ήταν αποφασισμένη να βρει βιώσιμες λύσεις σε καίρια ζητήματα, όπως π.χ. στο μεταναστευτικό – προσφυγικό και παρέμενε εγκλωβισμένη σε ξεπερασμένες θεωρίες και ιδεολογικές αγκυλώσεις περασμένων δεκαετιών.
Τα τελευταία χρόνια αναδείχθηκε η αναποφασιστικότητα, οι διαφωνίες, κάποια ημιτελή σχέδια και πολλές χαμένες ευκαιρίες, σε σειρά κρίσιμων θεμάτων. Αυτό το είδαμε έντονα διαχείριση τόσο της οικονομικής όσο και της προσφυγικής κρίσης που το μεγάλο βάρος πέφτει στην Ελλάδα.
Στην παρούσα κρίση όμως, απαιτείται πρώτα ψυχραιμία απέναντι στον κορωνοϊό, αλλά και σχέδιο δράσης για την αντιμετώπιση πιθανών κρουσμάτων στη χώρα μας.
Ήδη, στην Ιταλία, οι αποφάσεις δεν περιορίστηκαν μόνο στους ειδικούς της υγείας, αλλά κινήθηκε κεντρικά η κυβέρνηση με λήψη μέτρων σχετικά με τον περιορισμό της διακίνησης πολιτών παρεμβάσεις στην εκπαιδευτική και την οικονομική δραστηριότητα.
Σε κρίσεις εκπονούνται ειδικά σχέδια διαχείρισης κινδύνων που ξεκινούν από την κορυφή και φθάνουν στην βάση. Από τον τρόπο που θα συντονιστούν δράσεις της κυβέρνησης έως και την επικοινωνιακή διαχείριση για να αποτραπεί το ενδεχόμενο πανικού. Στο επίκεντρο πρέπει να είναι οι ειδικοί και όχι οι πολιτικοί.
Ακούσαμε ότι η χώρα είναι θωρακισμένη. Φθάνει να μην είναι τόσο θωρακισμένη, όπως ήταν στην οικονομία και ήρθε μετά η δεκαετής κρίση και τα μνημόνια.
