Σταγιαχώματα
Ενάμισι δισεκατομμύριο Κινέζοι αγωνιούν για τον COVID-19, στην ευτυχή Ελλαδίτσα δέκα εκατομμύρια άνθρωποι όλοι κι όλοι έχουμε αγωνίες πολύ σπουδαιότερες: θα εμφανιστούν επιτέλους ο «Μάξιμος Σαράφης» και η «Αικατερίνη Κελέση»; Δικαιούνται άραγε – έστω λόγω Αποκριάς – να εμφανιστούν μεταμφιεσμένοι; Και πόσο μεταμφιεσμένοι; Κουκούλες όχι: δεν είναι μεταμφίεση, είναι απόκρυψη – μάσκες επιτρέπονται; Ολοπρόσωπες «μπαρμπούτες»; Παραποίηση φωνής, να μοιάζει σαν αυτή του Νταρθ Βέιντερ στον Πόλεμο των Αστρων;
Τρομερά δικονομικά, πολιτικά και αποκριάτικα ερωτήματα· ακόμη και αν φθάσει ως εδώ ο COVID-19, κανείς δεν θα τον πάρει είδηση. Θα θυμώσει και αυτός που δεν του δίνουμε σημασία και θα φύγει – για πρώτη φορά εδώ και δεκαετίες, οι πολιτικοί μας θα μας έχουν προσφέρει μεγάλη υπηρεσία.
Είμαι σταγιαχώματα, ημερολόγιό μου· ωραίος καιρός, ανοιξιάτικος, μου επιτρέπει να επιληφθώ των αναγκαίων εργασιών: να κάψω τα ξύλα από τα κλαδέματα αμπελιού και δέντρων, να κόψω τα αγριόχορτα που ψηλώνουν με ταχύτητα στήλης καπνού, να προετοιμάσω γλάστρες και παρτέρια για τα λουλούδια άνοιξης και καλοκαιριού, να συγυρίσω τις μικροζημιές του χειμώνα – και τα βράδια για ξεκούραση να μεταγγίσω τον οίνον τον γλυκύτατον από τις ανοξείδωτες δεξαμενές στα δρύινα βαρέλια.
Μετά, δίπλα στα σώματα του καλοριφέρ και απέναντι από το τζάκι που τριζοβολά γιατί ακόμα κάνει ψύχρα, πριν κοιμηθώ μόνος και έρημος, μελετώ τα έργα των λαμπρών δημοσίων ανδρών που στην κόμη στεφάνια φορούν ανιδιοτελούς προσφοράς στη δημόσια ευτυχία.
Ποιητικά μεγαλεία
Θαυμάζω δηλώσεις σαν αυτή του Αλέξη Τσίπρα: «να βρούμε τον τρόπο, χωρίς ίχνος θεσμικής παρεκτροπής, να υλοποιήσουμε το πολιτικό μας σχέδιο στον βαθμό που αποτελεί λαϊκή επιταγή και άρα συνταγματική επιταγή». Η «λαϊκή επιταγή» εξαργυρώνεται από τα κόμματα ως «κυβερνητική εντολή», άρα κατά τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ ό,τι κάνουν οι κυβερνήσεις είναι «συνταγματική επιταγή»;
Προφανώς όχι! Αυτό έλειπε, η κάθε κυβερνητική πλειοψηφία να είναι λαϊκή επιταγή – όταν η πλειοψηφία δεν είναι του ΣΥΡΙΖΑ, είναι επιταγή χωρίς αντίκρισμα. Διότι δεν έχουν τη μεταφυσική αύρα της Αριστεράς «που έρχεται από μακριά και πάει μακριά» οι υπόλοιποι.
Δεν δικαιούται ο καθένας να επαίρεται και να λέει, όπως ο Γιάννης Δραγασάκης, «είμαστε οι πρώτοι που μέσα στο ασφυκτικό νεοφιλελεύθερο πλαίσιο επιχειρήσαμε να διαμορφώσουμε μια προοδευτική διακυβέρνηση… όσα πετύχαμε και όσα εμπόδια συναντήσαμε συνιστούν παρακαταθήκη και για εμάς και για την ευρωπαϊκή Αριστερά».
Στον απολογισμό της τετραετίας ΣΥΡΙΖΑ ειπώθηκαν αυτά, σε συνεδρίαση της Κεντρικής Επιτροπής Συριζαίων και πρώην Πασόκων η οποία, τόνισε ο Αριστείδης Μπαλτάς, «μπορεί να αποβεί ιστορική γιατί συνιστά το σημείο τομής ανάμεσα σε ένα παρελθόν που μας έφερε εδώ και ένα μέλλον που ανοίγεται μπροστά μας». Τίνος το παρελθόν; Των πασόκων; Των συριζαίων; Του ομιλούντος; Και ποίων το μέλλον; Και γιατί τομή; Για ποιον και γιατί ιστορική; Για τους πρώην βουλευτές και υπουργούς και το αν θα ξαναγίνουν;
Αυτή η ποιητικότητα, να αναγορεύεις σε «ιστορική» την ατομική στιγμή και σε τομή την κοινή καριέρα Ραγκούση και Πολάκη υπό τον Τσίπρα, να θεωρείς την πλήρη και παταγώδη αποτυχία σου κοσμοϊστορική πρωτιά και μαθήματα για τους άλλους αυτά που εσύ έπαθες λόγω έπαρσης, ανικανότητας και αγνοίας – αυτά είναι που κάνουν τη συριζαϊκή Αριστερά μεγαλειώδη.
Για τούτο τη λατρεύω, κυρίως όταν είναι στην αντιπολίτευση και η λατρεία μου αυξάνεται αντιστρόφως ανάλογα προς το εκλογικό ποσοστό της.
Γιαγιά Νίκη
Στο Βοκκακέικο πενθούν, έχασαν και την τελευταία γιαγιά της οικογένειας, τη γλυκιά Γιαγιά Νίκη, την προσωποποίηση του δοτικού ανθρώπου: συνεχώς να δίνει σε παιδιά, εγγόνια, συγγενείς, φίλους – σε άγνωστους που είχαν ανάγκη. Είχε μεγάλη παρακαταθήκη, μπόρεσε για 98 ολόκληρα χρόνια να προσφέρει αγάπη και φροντίδα. Οταν της τέλειωσαν τα εφόδια, δεν είχε πια τι να κάνει, αναχώρησε η γιαγιά Νίκη Σταύρου, την πένθησαν η Τέση, ο Γιάννης, ο Πάνος, η μικρή Νίκη, ο Ντίνος.
Τέτοιες γιαγιάδες αντισταθμίζουν στον ιδιωτικό μας χώρο την επιθετικότητα και την αρπακτικότητα που αντιμετωπίζουμε στον δημόσιο. Παίρνουμε κουράγιο δίπλα τους, δίνουν νόημα σε λέξεις όπως «αγάπη», «αλληλεγγύη», «προσφορά», «φιλία».
Την κήδεψαν ανήμερα την Τσικνοπέμπτη – «το νεκροταφείο της Λιβαδειάς επεκτείνεται συνεχώς· και ακούω πως όλο και λιγότεροι γιατροί επιλέγουν την ειδικότητα του μαιευτήρα ή του παιδιάτρου» μου είπε ο Βοκκάκιος πολλαπλά στενοχωρημένος· ήρθε μέσω Ιτέας και Γέφυρας να με βρει στο Νιοχώρι.
Εκατομμύρια υπάρχουν
«Μακάρι να έρχονταν ένα εκατομμύριο πρόσφυγες και μετανάστες, τους χρειαζόμαστε» βρήκε ο Βοκκάκιος με αφορμή την κηδεία της Γιαγιάς Νίκης τη λύση στο δημογραφικό πρόβλημα – και ανησύχησα για την πνευματική του υγεία: μια αξιοπρεπής θέση εργασίας απαιτεί επενδύσεις 400.000 έως 800.000 ευρώ – ήτοι, απαιτούνται από 400 ως 800 δισεκατομμύρια για να απορροφηθούν αξιοπρεπώς 1.000.000 νέοι εργαζόμενοι. Αλλιώς, θα τους έχουμε στις φυτείες φράουλας, όπως είχαν παλιά κάτι μαύρους στον αμερικανικό Νότο να τους μαζεύουν βαμβάκι, του εξήγησα. Και ποιος θα τις φάει τόσες πολλές φράουλες;
Διότι, ως συνήθως, άνθρωποι υπάρχουν, λεφτά δεν υπάρχουν – τα έχουν αυτοί οι άτιμοι νεοφιλελεύθεροι που δεν άφησαν τον Βαρουφάκη, τον Δραγασάκη και τα άλλα σοφά παιδιά να μας τα πάρουν το 2015 και να κάνουν σοσιαλισμό με δικά μας έξοδα: προλάβαμε και τα βγάλαμε στο εξωτερικό ή τα βάλαμε κάτω από το στρώμα πριν μας δώσουν ΙΟΥ, ήτοι τρίχες από τη φαλάκρα του Ανήλικου.
Ακόμα και οι μητέρες πρώτη φορά αριστερών υπουργών έκαναν τέτοια νεοφιλελεύθερα ανομήματα – δικαιώνοντας τον Στάλιν που ήξερε τι κουμάσια είναι ο μπολσεβίκοι και τους πέρασε όλους διά φόνου, σιδήρου και πυρός.
Είναι οριστικό, το αποφασίσαμε με τον Βοκκάκιο: θα τους καλέσουμε όλους εδώ την άλλη Κυριακή, την τελευταία της Αποκριάς, και θα κάνουμε Ballo in Masquera, να ξεδώσουμε μετά από 10 χρόνια αγωνίας πολιτικής και οικονομικής – μπορεί να έρθει και το ζεύγος Μάξιμος Σαράφης-Αικατερίνη Κελέση μεταμφιεσμένοι σε κοινούς θνητούς.
Για τούτο το Σαββατοκύριακο προβλέπεται συμμετοχή στο καρναβάλι των Λεχαινών, με άρματα και χορό γενιτσαρίστικο – αν καταφέρω και τον μεθύσω το μεσημέρι τον Βοκκάκιο, σίγουρα θα σηκωθεί και αυτός να τον χορέψει, ημερολόγιό μου!
ΓΡΑΜΜΑΤΟΚΙΒΩΤΙΟ
Το μόνο, πλέον, που απομένει, όταν ανακαταλάβει ο Αρχάνθρωπος Σφακίων την εξουσία, είναι να αναλάβει αυτοπροσώπως και τους αποκεφαλισμούς.
ΣΤΑΥΡΟΣ, ΠΑΡΙΣΙ 1793
Ακόμα και η Victoria ηττήθηκε λόγω κρυμμένων μυστικών. Αν παρουσιάζονταν με «φτερά και πούπουλα», όπως στην Αγρια Δύση ή και στις πασαρέλες, οι προστατευόμενοι μάρτυρες, θα υπήρχε πρόβλημα;
ΔΕΣΠΩ ΦΡΑΓΚΑΚΗ, ΑΘΗΝΑ
Ο Τσίπρας μας υπόσχεται αν ξανακυβερνήσει, / όλους του Κράτους τους αρμούς θα συναρμολογήσει. / Με άλλα λόγια δηλαδή, εμμέσως ομολόγησε / πως, τότε που κυβέρνησε, τσ’ αποσυναρμολόγησε!!
Γ.ΚΟΚ., ΑΘΗΝΑ
Είναι του Στάλιν, του ΣΥΡΙΖΑ, του Τσίπρα, της Αριστεράς ή της Περιστεράς η ιδέα για τον έλεγχο «των αρμών της εξουσίας»; Αν είναι το πρώτο, θα ξαναζήσουμε τις δίκες της Μόσχας. Αν είναι το τελευταίο, ξαναγυρίζουμε στον βυζαντινό μεσαίωνα της αυτοκράτειρας Θεοδώρας!
ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΗΤΑΚΟΣ, ΛΑΡΙΣΑ
Προσεχώς στους κινηματογράφους σε ΔΕΥΤΕΡΗ προβολή: «Η σιωπή των αρμών» – «Οι πρασινωπές οι χάντρες» – «Στέλλα, γκόου μπακ» – «Ανήλικοι στο καφενείο» – «Κάτι κουρασμένα συντρόφια» κ.ά. έργα.
ΑΒΑΔΑΙΑΚΟ, ΤΟ ΦΕΛΕΚΙ ΣΟΥ!
Αντιφάσεις: Ο πρωθυπουργός ευαγγελίζεται την ιδιωτική επιχειρηματικότητα, αλλά η κυβέρνηση επαίρεται ότι οι τράπεζες θα ξαναγοράζουν κρατικά ομόλογα – στερώντας ρευστότητα από την αγορά. Ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να επεκταθεί προς το κέντρο, αλλά ο πρόεδρός του διαμηνύει ότι την επόμενη φορά θα ελέγχει κάθε εξουσία – όχι μόνο την κυβερνητική.
Γ. Κ., ΚΥΜΗ
Ο Αλέξης Τσίπρας θριαμβολογεί που ο Τσαβούσογλου τον κατηγορεί τάχα ως «πολύ πατριώτη» – ενώ «υπερπατριώτη» τον είπε, δηλαδή αδιάλλακτο εθνικιστή-σοβινιστή! Μικροπολιτική και στα εθνικά κι όποιος τσιμπήσει κι ας γίνουν όλα ρημαδιό, στον βωμό της πολιτικάντικης ψηφοθηρίας! Και ντροπή και κρίμα!
ΔΑΣΚΑΛΟΣ, ΑΘΗΝΑ
Και πού ‘σαι, Αλέξη: βάλε και μισό κιλό Επανάσταση σε μια νάιλον χαρτοσακούλα…
ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΤΣΕΧΙΑΣ
