Ήταν η ανησυχητική είδηση της ημέρας.
Ένας τύπος, με το κεφάλι γεμάτο θεωρίες συνωμοσίας και ακροδεξιά και ρατσιστικά στερεότυπα παίρνει ένα όπλο και πυροβολεί προς δύο καταστήματα όπου συχνάζουν μετανάστες και μετά αυτοκτονεί.
Ήταν μια τραγική υπενθύμιση πως όταν μιλάμε για την άνοδο της ακροδεξιάς, δεν μιλάμε απλώς για την επέκταση της επιρροής κάποιων «ιδεών».
Δεν μιλάμε για απόψεις.
Δεν μιλάμε καν μόνο για «ρητορική μίσους».
Μιλάμε για βία.
Η ακροδεξιά ιδεολογία, ιδίως όταν οργανώνεται γύρω από τον ρατσισμό και την ξενοφοβία, δεν νομιμοποιεί απλώς τη βία, την τροφοδοτεί και την ενισχύει.
Μπορεί να μην είναι όλοι οι οπαδοί της ακροδεξιάς βίαιοι, όμως όσο περισσότερη απήχηση έχουν τέτοιες αυταρχικές και αντιδραστικές ιδέες, τόσο πιο πιθανό είναι κάποιος να αποφασίσει να κάνει πράξη αυτές τις ιδέες.
Είτε μιλάμε για οργανώσεις είτε μιλάμε για «μοναχικούς λύκου» η ουσία παραμένει: μιλάμε για μια ιδεολογία που μπορεί να οπλίσει το χέρι ενός μακελάρη.
Το είδαμε άλλωστε με τον πιο τραγικό τρόπο στη Νέα Ζηλανδία.
Και βεβαίως έχουμε οδυνηρή εμπειρία στην Ελλάδα με Χρυσή Αυγή, μια εγκληματική οργάνωση, όπως άλλωστε αποδείχτηκε και στη δίκη.
Όλα αυτά έχουν μεγάλη σημασία.
Γιατί τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική η ακροδεξιά διεκδικεί να διευρύνει την επιρροή της σήμερα.
Προσπαθεί να παρουσιάσει ένα πιο «κυριλέ» προσωπείο, να πει ότι είναι κατά βάθος μια «συστημική» δύναμη, ότι θα παίξει με τους κανόνες του κοινοβουλευτικού παιχνιδιού και όχι σαν συμμορία.
Σε μερικές περιπτώσεις – δεν πρέπει να το ξεχνάμε – κυβερνούν κιόλας, όπως γίνεται στην Ουγγαρία και όπως γινόταν μέχρι πριν λίγο και στην Ιταλία.
Όμως, αυτό δεν ακυρώνει ότι ο πυρήνας της ακροδεξιάς ιδεολογίας σήμερα και κυρίως η επιμονή σε ρατσιστικές τοποθετήσεις μπορεί να οδηγήσει σε φαινόμενα ακροδεξιάς βίας.
Και τα πράγματα γίνονται χειρότερα, εάν σκεφτούμε ότι σε ορισμένα ζητήματα η ακροδεξιά έχει καταφέρει να κάνει τη δική της ατζέντα κυρίαρχη στην πολιτική συζήτηση.
Πάρτε για παράδειγμα το μεταναστευτικό και το προσφυγικό: σε μια Ευρώπη που και μπορούσε να υποδεχτεί πρόσφυγες και μετανάστες και από ορισμένες απόψεις τους χρειαζόταν, κυριάρχησε η πολιτική της «Ευρώπης – Φρούριο» και των φρακτών.
Μόνο που έτσι απλώς το έδαφος γίνεται ακόμη πιο ευνοϊκό για τις ακροδεξιές ιδέες και ακόμη πιο πιθανό το ενδεχόμενο να έχουμε και άλλους μακελάρηδες.
Το αυγό του φιδιού το τσακίζεις, δεν το χαϊδεύεις.
