Το πολυθρύλητο ασφαλιστικό νομοσχέδιο που κατέθεσε χθες η κυβέρνηση πόρρω απέχει από τις μεγάλες προσδοκίες που η ίδια είχε καλλιεργήσει προεκλογικά.
Και σίγουρα δεν συνιστά τη διαρθρωτική μεταρρύθμιση που αλλάζει τη δομή του ασφαλιστικού και έχει ανάγκη η χώρα.
Οι αλλαγές που περιλαμβάνονται χαρακτηρίζονται άτολμες και επί της ουσίας παραμετρικές στο νόμο Κατρούγκαλου. Δεν αποτελούν νέο ασφαλιστικό σύστημα, αλλά αναπαραγωγή λύσεων του παρελθόντος.
Τον περασμένο Ιούνιο ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε προαναγγείλει τη δημιουργία ενός κεφαλαιοποιητικού πυλώνα για κάθε νέο ασφαλισμένο. Ο πυλώνας αυτός απουσιάζει.
Ακυρώνοντας τις προεκλογικές της εξαγγελίες, η κυβέρνηση μεταφέρει την «καυτή πατάτα» για τους «επόμενους» φοβούμενη το πολιτικό κόστος.
Ο υπουργός Εργασίας διαβεβαιώνει, όπως και ο προκάτοχός του, για τη βιωσιμότητα του συστήματος για 50 χρόνια. Ωστόσο, εμπειρογνώμονες με βαθιά γνώση του ζητήματος εκφράζουν επιφυλάξεις για το κατά πόσο η αναλογιστική μελέτη που παρουσιάστηκε αποτελεί αξιόπιστο εχέγγυο για τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού.
Παράλληλα, οι εισφορές των μισθωτών, οι οποίες έχουν και το μεγαλύτερο «αποτύπωμα» στην ανταγωνιστικότητα, παραμένουν ουσιαστικά ανέπαφες, σε αντίθεση με εκείνες των αυτοαπασχολούμενων.
Δυστυχώς, η κυβέρνηση και σε αυτή την περίπτωση εμφανίζεται άτολμη. Ακολουθώντας το παράδειγμα όλων των προηγούμενων κυβερνήσεων στο θέμα αυτό αποφεύγει να προβεί στις απαιτούμενες ρήξεις.
Είναι σχεδόν βέβαιο ότι το ζήτημα αυτό θα το ξαναβρούμε σύντομα μπροστά μας, όπως γίνεται με όλα τα μεγάλα προβλήματα στα οποία δεν δίνονται οι απαιτούμενες λύσεις αλλά οι εκάστοτε κυβερνώντες καταφεύγουν σε «μπαλώματα». Στις περισσότερες των περιπτώσεων τα προβλήματα επανεμφανίζονται διογκωμένα.
