Στην Κόρινθο δύο ναοί γειτνιάζουν: ο ναός της βίας και ο ναός της αναγκαιότητας.
Αλμπέρ Καμί – Σημειωματάρια.
Ο καθένας μπορεί να καταλάβει το βάρος που έχουν σηκώσει οι νησιώτες με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Το πέρασμα όμως από την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη, στην οργή και στην απόλυτη άρνηση κάθε διευθέτησης ξεπερνάει την αναπόφευκτη κούραση, τη δυσβάστακτη αναστάτωση της ζωής τους και οδηγεί σε προβληματικές συμπεριφορές. Είναι γεγονός ότι ο φόβος, η άγνοια, η παραπλάνηση και η αμνημοσύνη είναι κακοί σύμβουλοι. Η ιστορία των δικών μας ξεριζωμών έχει ξεγραφτεί πια από τη μνήμη, αλλά δυστυχώς δεν μπορούμε να διαγράψουμε την πραγματικότητα.
Αν δεν συνειδητοποιήσουμε ότι είναι αναπόφευκτο να ζούμε για πολύ καιρό ακόμα με πρόσφυγες και μετανάστες, το αδιέξοδο που βιώνουν σήμερα τα νησιά θα μετατραπεί σε ανοικτή εθνική πληγή. Ηδη το δηλητήριο της ξενοφοβίας έχει απλωθεί, με προεξάρχοντες δυστυχώς τοπικούς άρχοντες ανά την Ελλάδα, που σηκώνουν τα λάβαρα της αντίστασης, τροφοδοτούν την αγανάκτηση των κοινωνιών τους και διογκώνουν τις αντιδράσεις των νησιωτών.
Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν και η πολιτική τόλμη απουσιάζει, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλη σχεδόν την Ευρώπη. Η κυβέρνηση τρέχει, απροετοίμαστη, εκ των υστέρων με σπασμωδικά μέτρα, όχι για να λύσει, αλλά μάλλον για να συγκαλύψει το υπαρκτό πρόβλημα. Είτε μας βολεύει είτε όχι, πρέπει να προσφύγουμε στον «ναό της αναγκαιότητας» για να δούμε πώς θα διαχειριστούμε, στο μέτρο του δυνατού, μια κατάσταση που μας υπερβαίνει.
Μια χώρα που δεν προστατεύει τους ξένους γρήγορα θα χαθεί, έγραφε μερικούς αιώνες πριν ο Γκαίτε. Σήμερα όμως οι συμπατριώτες του στρέφονται μαζικά σε πολιτικούς που έλκουν τη δύναμή τους από την ξενοφοβία και τον ρατσισμό. Το ίδιο κάνουν και πλείστοι άλλοι σε ευρωπαϊκές χώρες. Ας μην ξαναφέρουμε και εμείς στην επιφάνεια το φάντασμα της Χρυσής Αυγής.
Προφανώς πρέπει να ελεγχθούν στο μέτρο του δυνατού οι ροές και να αυξηθούν οι επιστροφές όσων θεωρούν ότι βρήκαν τον δρόμο για τη γη της επαγγελίας. Δεν μπορούμε όμως να βλέπουμε άπραγοι την τραγωδία της Μόριας και των άλλων κέντρων και να μην κάνουμε τίποτε για να βελτιώσουμε έστω τις συνθήκες ζωής όσων απόκληρων βρέθηκαν στη χώρα μας.
Και ας αποφασίσουμε ότι όσοι, οι λιγότεροι μάλλον, θέλουν να μείνουν στον τόπο μας θα έχουν την ευκαιρία να ενσωματωθούν, αποδεχόμενοι φυσικά τα καθήκοντα και τις υποχρεώσεις που συνεπάγεται η επιλογή τους. Αυτή είναι ή θα έπρεπε να είναι η υποχρέωση μιας δημοκρατικής πολιτείας.
